Ýçimde biri ölmüþ, kim olduðunu önemsemiyorum...
Ýnfazýn eþiðinde ki günahkarýn ayak izlerine benziyor, yoksa bu dar yolda bu kadar derin yürüyemezdi ki ...

Yoksun iþte! Olmayacaksýn. Adýmlarýn bana yönelmedikçe sen, sen olmayacaksýn.

Yokluðuna sýðýndýðým bir gündeyim. Kaçýnýlmaz ýzdýrap günlerin en tozsuz anýndayým. Korkma! Kirlenmeyecek gelecek günlerimiz; bir þeyin kirlenmesi masum olmasýna baðlý deðil midir ki...

Ýçimde bir cenaze ; rüya gibi terk edildikçe yada baþka bir hüzün rüyasý gelince-gidersin, bu bedenden. Uykularým ölüm anýdýr; acý çektiðime tanýk tek vuslat bekçisidir, sensizliðim...

Hayat “fani” diyorum, sense ani olan her þeyimsin. Cennet perisinin oklarýna hedef olduðumsun, cennetimsin. Bazen kendimi yanýna hiç yakýþtýramadýðýmsýn, isyanýmsýn. Kendimi sende eksik bulduðumsun; yanýnda solduðum, soldukça omzuna yaslandýðýmsýn ...
Evet! Sevdiðimsin...

Ýçimde kara toprak; yokluðuna giden bir varlýk efsanesi...
Ve karlar altýnda güneþi bir kerecik görmek adýna ölüme aþk olan kardelenim topraðýna filizlenen, tüm engellere raðmen...

Ben bu gidiþle zor ölürüm... seni özlemenin tanýmýný yapamayan bir ben oldukça sende; içimde bir kalp cenazesi kara toprak altýndayken, sen söyle sevgilim:” nasýl çýkamam karlar altýndan ?”

Ýçim de biri ölmüþ nasýl yaþarým ki...