ruhunun kuytusunda sakladýðý sýrlarýndan
geceler yapanlarýn
aþka çok uzaktýr kalpleri
ama
bir huzur olsun diye
severler sevmeleri

sevmek
beklemektir umutla
huzur verecek geceleri
ama
hüzne açýktýr daha fazla aþktan
aþka kapalý
ziyandan azade
hasardan korkan
yürekler...

bilmeden,
severler…

onlar
geceden korktuklarý kadar
korkarlar aþktan
suçlusu aþk mýdýr
karanlýklarý mý kendilerinin?
üç kuruþluk Leyla'yý özgecan yapan
kuytudaki mecnununa dargýn
ayýplayan
kendinden korkan

(gönül kendinden
kaç kurþun atýmý
kaçabilir?)
(huzura sýðýnan
korkak duygular
limaný kýrmaz mý?
demirlendiði yeri
dalgalar gelip
dövmez mi?
acýtmaz mý?)

sevmek baþkadýr
aþk baþka
sevgi susar
aþk haykýrýr
sevgi aþk kýrgýnlarýnýn
yemidir

kuþlara

savrulan
cami
avlularýnda
aþk
yeminidir kalbin
aþifteyi azize yapan
kendini bulana görünen...

yeminliler
uzaðýnda kalamazlar
kendilerinin

gün gelir
susmalarýn yankýsýnda
kuytular haykýrýr
çelinir mecnunun kalbi
Leylanýn aþifteliðinden
üstünü kelimelerle örten
Mecnun
uyanýr uykusundan


gün gelir
limanýndan alýr demirini
Boðulacaðýný da bilse

gün gelir
açýlýr okyanuslara
haykýrýr
tüm özlemlerini

limanlarýn kaderidir
ödünç alýnan duygular
gün gelir
kýyamet bulur yolunu
ne liman kalýr
ne de
yorgun argýn,
sus pus olmuþ
Mecnunlar…




Çiðdem Ertekin