Eski bir ölü çaðýrýyor... sadece beni.
O horluyor; ben bedenimi ölüme hazýrlýyorum
Bir çeliþki var bu iþte!
Eksik olan her þey sanki kara toprakta gizli...

Daha dün... tabutumu yürekler de gördüm
Tanýyamadým hiç kendimi
Ne çok deðiþmiþim; hiç anlayamadým!
Taþýndýðým her omuzun bedeninde çoðalýyordum.

Ve yeter artýk! Neredeyim ben?
Bu ölü de kim?
Ýnanamýyorum...
Ruhumda ince bir sýr iki cumada bir !..

Kol kola karanlýk sokaklara girdiler
Omuzlarda o ölü
Birbirine sarýlmýþ iki çocukta
Ama yalnýzca!
iki çocukta gördüm , cenneti...

Ölümdü! zifiri karanlýkta saklanan
Göremedim! þiirler söylemeseydi de hiç bilmeyecektim...

Þiirler de halen o ikiyüzlü ispatlar var
Ben þairim, ya sen? Dercesine...
Topladým harfleri, zaten o ölü de çaðýrýyor beni... sadece beni
Anladým artýk! Asýl çeliþki yaþama(ma)kta...



“ ölen her þairde yaþar; þiirin tüm sýrrý...
bilirim ki;
bilinsin diye sýrlar; þairler ölüme çaðrýlýr...”



EMRE ONBEY