Soruyorsunuz ki, adýn ne senin?
Ne fark eder, ha Ali, Ha Hüseyin, Ha Veli;
Burada bütün Çocuklar paylaþýr, ayný kaderi!...
Hepimizin vücudunda Ýþkence izleri,
Bazýmýzýn kesilmiþ kolu, bazýmýzýn kör olmuþ gözleri!...
Her gün ölüm makineleri üzerimize çevrilir,
Parçalanýr binlerce minik bedenlerimiz!!!
Çaresizce Sapanlara sýðýnýrýz;
Sapanla bir þey olmayacaðýný bildiðimiz halde….
Burasý her gün yeni zulümlere gebe;
Burada iki þey var: BÝRÝ ÖLÜM, BÝRÝ ÝÞKENCE!...
Kabullenmek çok zor ikisinde;
Ama ikincisi ölümden de beter…..
Sesleniyorum EY DÜNYA.
DUYUN FERYADIMIZI!...
Dur deyin þu canilere, Dur deyin!..
Ölmesin artýk burada çocuklar!...
Olmasýn burasý artýk öksüzler Yurdu…
Ýstediðimiz çok þey mi bizim?
Sizin çocuklarýnýz gibi oynamak istiyoruz.
Okula gitmek istiyoruz.
En azýndan, Bir öðlen yemeðini,
Doya doya korkusuzca yemek istiyoruz….
Buna hakkýmýz yok mu?
Buna hakkýmýz yok mu?
Yýlmaz Çelik