Acýyý içime mýh gibi çaktým.
Yandýkça yandým, yandýkça yandým.
Engel olamadým gözyaþlarýma,
Sesimi yükseltemedim isyanlara….
Her canlý gidecekti,elbette yaradana…
Ölüm var ya, her þey boþ diyorlardý;
Bana ninni gelirdi önceleri…
Hiç aklýma gelirimiydi ki,
En sevdiðim insaný, BABAMI,
Bir gün bir hastane acilinde,
Çaresizliðin en bilinmezinde,
Bir þey yapamamanýn acizliðinde,
Son nefesini gözlerimin önünde verirken,
Ölümün acýmasýzlýðýný,
Sonsuz ayrýlýðýný,
Alýp götürür bir yanýmý,
Kor ateþler yakar canýmý,
ALLAH’ým al ne olursun bu canýmý…
Yalvarýrken her kelimemde,
Bin kere, ölümü tatmanýn,
Ne demek olduðunu bilemezdim

Aylar oldu yokluðuna alýþamadým.
Acýn bir volkan gibi içimi daðlýyor;
Yanýyor bu yürek, yanýyor.
Dua ediyorum ALLAH’ýma:
Giresin diye rüyalarýma,
Görebilsem o gül yüzünü,
Öpebilsem tekrar ellerini;
Her zaman hayatýmda bir boþluk,
Bir yaným noksan kalacak.
Yokluðun çok zor, çok zor BABACIÐIM;
Ben nasýl bu hayata alýþacaðým.

Yýlmaz Çelik