Kocaman bir guguklu saat, divanýn üstündeyim, baþýmý kaldýrýp dev kozalaklara bakýyorum, o kadar büyükler ki, ellerim uçlarýnda minicik kalýyor ve ben o kozalaklarý bir türlü tutup çekemiyorum. Büyük bir evin içinden çýkan zincirlerin ucunda sallanan kozalaklarý, kýrmýzý çatýsý ve kýrmýzý penceresi olan kahverengi o koskocaman güzel eve hayran hayran bakýyorum. Çok yüksekte. Parmak uçlarýmda yükseliyorum ve iþte, o hiç unutamayacaðým an; küçücük bir kuþ çýkýyor, ‘guguk guguk’ diye öterken, geri geri gidiyorum þaþkýnlýkla, arkaya, bir boþluða düþer gibi oluyorum ve yaþam baþlýyor...

Annemin söylediðine göre Palabýyýk Amcanýn kiracýsýymýþýz o günlerde. Biz o evdeyken babam cezaevinden çýkmýþ. Annem o guguklu saati hatýrlamama hep þaþardý, “Belki daha sonra anlatýlanlardan aklýnda kalmýþtýr.” derdi, çünkü iki yaþýndaymýþým henüz. Palabýyýk Amcalarýn çok iyi insanlar olduðunu anlatmýþtý annem. Babam cezaevindeyken tam on altý evden taþýnmak zorunda kalmýþýz bir senede. En son taþýndýðýmýz ev onlarýnmýþ. Polis gelip soruþturma yaptýklarýnda, diðer ev sahiplerimiz gibi, evden çýkmamýzý istememiþler. Yaþlý bir karýkocaymýþ, beni de torunlarý gibi severlermiþ.

Doðduðum evde, ben henüz üç aylýkken olmuþ baskýn. Annem “Sabahýn beþi yada altýsýydý.” derdi. Kapý yýkýlýrcasýna çalýnýyormuþ, sokak polis arabalarý ve polislerle doluymuþ. Hýzla annemi itip içeri girmiþler, her yeri daðýtmýþlar, benim bebek yataðýmý dahi kesip içine bakmýþlar, bütün kitaplarý, notlarý toplamýþlar, hatta annemin babama niþanlýyken yazdýðý mektuplarý bile. Annem odada iki polisin eþliðinde geceliðini çýkarýp, giyinmek zorunda kalmýþ, babam kelepçelenmiþ ve götürülmüþüz.

Babam her þeyi inkar etmiþ, ta ki son zamanlarda arkadaþ olduðu, yoksul bir kulübede yaþadýðýna inandýðý, Ahmet adýndaki bir iþçinin, aslýnda polis ajaný olduðunu ilk soruþturmasýnda öðrenene kadar. Altý çocuðu ile o kulübede yaþadýðýný sandýðý dava arkadaþýna yeni diktirdiði paltosunu vermiþ. “Kendisi eski bir pardösü ile kýþý geçirdi” derdi annem, “Ankara kýþlarý çok ayaz olurdu...”

O günlerden iki fotoðraf vardý, siyah-beyaz. Birinde annem ile ben, birinde yalnýz ben. Kucaðýmda oyuncak bir köpek tutuyorum, parmaðýmla da bir þey gösteriyorum, þaþkýn, soran bebek yüzümle. Resmin arkasýnda bir damga vardý “Cezaevi - Görülmüþtür” diye. Annem daha sonra karalamýþtý o damgayý. Bir yaþýma bastýðýmda çektirmiþiz, babama göndermek için. Resimde annem o kadar güzel ki, saçlarýný özenle kestirip taramýþ, dudaklarýna ruj sürmüþ, bana da daha enstitüde talebe iken diktiði ipek bir bebek elbisesi giydirmiþ. Masum, genç ve hüzünlü bakýyor, kucaðýnda çocuðu. Babamýn bizleri düþünüp üzülmemesi için gülümsemiþ. “Oysa...” derdi, “O zindanlarda yatýyor diye taþlarda yattým.” Ýlk altý ay hangi cezaevinde olduðunu bile öðrenememiþ, birde ‘komünistleri kesin asacaklar’ söylentisi varmýþ etrafta. Çalýþtýðý bankadan sürekli raporlarla, izinlerle, bana bakacak birilerini arayarak geçirmiþ aylarýný. Her zaman iþ arkadaþlarýný minnetle anardý. “Fatma’nýn uzaktan yakýndan siyasetle ilgisi yoktur, kocasýnýn faaliyetlerinden habersiz, kendi halinde biridir’ demeyip de, ‘þiirler, hikayeler yazan, yardým faaliyetlerinde görevler alan, romantik, duygusal biriydi’ deselerdi, beni de içeri alýrlardý” derdi. On iki ayda on altý eve taþýnmak, bazen bir ay bile oturmadan yollara düþüp ev aramak, “Çok zor bir yýldý.” derdi annem. Her eve taþýndýðýmýzda sivil polis soruþturmasý baþlarmýþ. Ev sahipleri ‘Kusura bakma Fatma Haným’ derlermiþ, ‘Bizimde çoluk çocuðumuz var, mimleniriz falan’. Dedemde ilk seferinde, ‘Fatma’ demiþ, ‘Bize gel kal derdim ama benim geride üç oðlum var, Demir baþýný yaktý, diðerleri yanmasýn.’ “Tabi” demiþ annem, “Siz merak etmeyin baba, ben baþýmýn çaresine bakarým.” On sekiz ay bakmýþýz baþýmýzýn çaresine, en son Palabýyýk Amcanýn evine taþýnana kadar. En uzun oturduðumuz ev o olmuþ, o dönem. Polisin gelmesine kimse aldýrmamýþ orda.

Guguklu saatin çaldýðý günde gelmiþ babam, ben tam yirmi iki buçuk aylýkken. Bir guguk kuþunun ötüþü idi mutluluk, ben þaþkýnlýkla geriye düþerken, koltuk altlarýmdan tutup, havaya kaldýrýp döndüren, sonra öpücüklere boðan, bu koca kafalý, yakýþýklý adam, benim babamdý, ilk hatýram.

x.x.x.