Karanlýk… Ýtici bir güç… Ve korku, ardýndan bir uðultu. Kesik kesik görüntüler duvarlarda… Þüphe… Heyecan… Yine korku! Yoðun bir sýkýþma. Ýçinizde tek hareket, kalbiniz…

Uðultu yok artýk, derin bir sessizlik… Tedirgin nefes veriþleriniz… Beyninizde, kuþkunun saltanatý… Yarýný bile düþünemeyecek durumdasýnýz… En büyük acýlarýnýzý, en sýð mutluluklarýnýzý, herþeyi unutmuþsunuz… Doðruluyorsunuz, usul usul yattýðýnýz yerden… Ter, korkunuzun gözyaþý… Beyninizle birlikte, tüm vücudunuz huzursuz… Ne bildikleriniz umurunuzda ne de bilmedikleriniz! Bilinç, merakýnýzýn sert duvarý… Bilgi bile hükümsüz, zayýf…

Sýkýþýk ve art niyetli bir topluluða, sonradan konmuþ gibisiniz. Kimseyi tanýmýyorsunuz..! Bunalýyorsunuz… Baþýnýz öne eðik, merak ve sarsýntý damarlarýnýzda…”Yaþýnýz ve yaþantýnýz”, kendilerini hissettiriyorlar beyninizde… Mazi bulanýk, düþünüyorsunuz. Yitirdikleriniz að salýyor, beyin sývýnýza. “Kazaným” diyorsunuz, yitirdiklerinize inat, kýsýk bir sesle… Cevap bekliyorsunuz, gözleriniz yerde… Göðüs kafesinizin esirisiniz… Cevap gelmiyor… Sorular zýrhýnýz olmuþ, vücudunuzun þeklini alýp… Cevaplar, zýrhý geçemiyor. Kýzýyorsunuz… Elleriniz, baþýnýzýn tek destekçisi… Yaþamýn büktüðü boynunuzu ellere býrakýyorsunuz, “kendi elleriniz”e…

Sonra bir boþluk… Boþluktasýnýz, kimse yok... Eþyalar, can simidiniz… Gözler, ayný yerin isteksiz bekçisi!Sabit bakýþlar. “Boþlukta olmakla, kalabalýkta can çekiþmek ayný derece yorucuymuþ” diyorsunuz… Karamsarsýnýz, þimdilik baþka þansýnýz da yok… Dua etmek istiyorsunuz, etmiyorsunuz. Ýçinizden geçenlerin, hem sahibi hem esirisiniz. Üzülüyorsunuz, kendinizden kopuyorsunuz. Eþzamanlý kendinize tekrar baðlanýyorsunuz. Hâlâ cevap bekliyorsunuz…

Biraz sakinleþiyorsunuz. Tecrübeli olan Voltaire, yattýðý yerden seslenip, kulaðýnýzda yankýlanýyor. Bu sefer o soruyor:
“Teþekkür etmeden kabul edilen, nasýl olduðu bilinmeden zevk alýnan, nerede olduðu bilinmeden baþkalarýna verilen ve farkýnda olmadan yitirilen þey nedir?”
Duraksýyorsunuz. Yine canýnýz sýkýlýyor. Bu sefer cevap alamadýðýnýz için deðil, cevap veremediðiniz için. Vücudunuzu kontrol etmeye çalýþýyorsunuz. Pek baþarýlý deðilsiniz. Hem sinirlenip, hem gülüyorsunuz. Tekrar üzülüyorsunuz. Soru daha da allak bullak ediyor sizi…

“Zaman mý?” diyorsunuz kayýtsýzca, belki doðru olur ümidiyle, kendinize.Sonra yeniden Voltaire beliriyor silikçe,sizin aradýðýnýz sorularýn cevabýný da, kendi cevabýný da veriyor : ”YAÞAM”

Bütün cevaplarý alýyorsunuz aniden. Dinginleþiyorsunuz. Kaygýlarýnýz devam ediyor. Bitkinlik nefesinize karýþmýþ, aldýðýnýz cevap, “YAÞAM” yormuþ sizi…

Biraz geçiyor vakit. Ayaklanýyorsunuz. Hergün almanýz gereken ilaçlara yöneliyorsunuz. Canlý deðilsiniz, donuk ta…Bu sefer, hergünkinden daha fazla alýyorsunuz ilaçlarý… Koridorda, turluyorsunuz biraz. Demin kalktýðýnýz yere, yataðýnýza yöneliyorsunuz. Soðukkanlýsýnýz ama hâlâ düþünüyorsunuz. Nefes “alýþ_veriþ”leriniz son kertesinde. Uzanýyorsunuz, gözleriniz açýk ve kimsesiz. George Eastman’ý iþitiyorsunuz derinden… Aklýnýzda, 77 yaþýnda, kendini vurmadan evvelki cümlesi:

“Dostlarýma… Görevim bitti. Niye bekleyeyim?”…


01/07/2005_20.20
Evren Özen