Öksüz

Þimdi hiç ihtiyacýn yok biliyorum bu sözcüklere, yaralarýna merhem bulmak deðil niyetim.
Deþmek de. Gecenin içinde kalmak öylece, senin gibi.

Hayatýn zor ve karanlýk koridorlarý var bizim gibiler için.
Sanki bizler - sen ben ve belki bildiðimiz bir kaç kiþi daha-
bu karanlýk koridorlarda yapayalnýz
ve ürkek
ve tedirgin
el yordamý yürürken bir boþlukta, rastlaþmýþýz öylesine.

Kimse kimsenin acýsýna, kimse kimsenin boþluðuna bulaþmadan, dinlendirmiþ yüreðini. Bir dönem yan yana yürümüþ, bir dönem ayrý düþmüþüz. Karanlýk bir labirentin ortasýnda sayýklayan öksüz çocuklar misali, üþümüþ titrek yürekler!
…
Zaman zaman birbirine tutunan,
Zaman zaman usulca birbirine sokulan,
Derin nefes alma ihtiyacý duyan öksüz çocuklar misali!
…
Kim baksa dýþardan acýnasý bir hal gibi!
…
Nedenlerimiz, sonuçlarýmýz ne kadar farklý olsa da, bu koridora ne zaman girdiðimizi, bazýlarýnýn neden dýþarýda kaldýðýný bilmememize raðmen, her þeyi saatlerce anlatsak deðiþmeyeceðinden, suskun ve ürkek halimiz.
Ýþte bu yüzden biz hep karanlýktan korkmaya devam edeceðiz ve bu koridorda yürümeye devam edeceðiz, içimize batanlarla birlikte...

Ama yine de insan yüreðinin üstünde bir el istiyor bazen, sesinin yankýsýnda bir ses, teninin kýyýsýnda bir baþka ten. Ýnsan yorulmuþ ruhunu bir baþka öksüzün koynunda uslandýrmak, dinlendirmek istiyor bazen. Oysa kimsenin yarasýna merhem yok bu alemde, bunun baþka yolu yok, çýkýþ yok!

Biliyorum abarttýðýmý söyleyenler olacaktýr aramýzda, iyimserlik üstüne bir kaç söylem ile yahut gerçekçilik adýna atýlmýþ nutuklar ile..

Oysa hakikat bu karanlýkta gün gibi ortadadýr.
Lafý bulandýrmanýn, iþi sulandýrmanýn anlamý yoktur.
Bu karanlýk bir gece
Dipsiz bir kuyudur!

Tanrý’nýn varlýðýnda gerçekçi bir þüphe duyanlarýn alemidir burasý
Ve palyaçolar burada sadece geçici bir duraktýr.
…
Sözcükler aðýrlaþýveriyor bazen benim için de,
“Huzur” en zor bulunaný oluyor genelde benim içinde.
…
Sevgilim, bin kere anlatsam bitmez, ayný þarkýyý bin kere dinlesen geçmez, hep ayný kelimeleri seçsem deðiþmez. Bu böyle olmaya devam edecek, biz yan yana yürümeye devam edeceðiz.
…
Karanlýk koridorlarýn, ýslak dehlizlerin ellerine düþmeden öncesi var mýydý?
Sevilmemiþtik küçükken ondan mý buradayýz?
Yeterince anlaþýlmamýþtýk, yüreðimiz fazla naifti, ondan mý buradayýz?
Beynimizin içindeki girdaplar derinleþti ve biz soluk alamaz olduk, ondan mý buradayýz?

Yani geçmiþ baþka türlü yazýlsaydý, burada olmaz mýydýk?
DNAlarýmýz mý bizi buraya sürükleyen?
Sebep neydi? Bilmiyorum gerçekten?
Buradayýz ve bu deðiþmeyecek
Bunu biliyorum.

Buralarda olacaðým.