Yürüyorum bir hortlak olarak! Kar taneleri korkuyla kaçýþýyorlar etrafýmda. 11 yýl önce bu zamanlar, yine þimdiki gibi beyazdý doðduðum kasaba. Aslýnda daha beyazdý: Ne binalar bu kadar yüksek ve renkli; ne de bacalarýn aðýtlarý bu denli yoðun ve kirliydi. Asfalt yollar ve kaldýrýmlar giydirilmiþ toprak pek üþümüyordu eskisi gibi. Fakat biraz susuzdu sanki. Oturduðum mahallenin en kýsa boylu ve en genç aðacý aradan geçen yýllardan sonra görülen tek aðaç olmuþtu. Adýmlarým yavaþlýyor galiba. Karda býraktýðým ayak izlerim, gittikçe belirginliðini yitiriyor. Emin deðil miydim yürümek istediðimden? Evet yürümeliyim ona doðru. "Ey iki küçük çocuðun aþkýna tanýklýk eden aðaç! Yarý ölmüþ bedeninle korkutuyorsun anýlarýmý." Eskiden sen böyle miydin? Üçümüzün de boylarý aynýydý o yýllar. Sen, ben ve Ayla. Þirin dallarýnýn altýnda buluþtururdun kimsecikler görmeden. Bir keresinde okulda bir çocuktan özenip üzerine býçakla "AYLA" yazýsý kazýmaya kalktýðýmda nasýl küsüþtüðümüzü hatýrlýyorsun deðil mi? Peki o karlý geceyi? Ayla' ma bu kasabadan göç edeceðimizi anlattýðým, ne kadar uzun uzun anlattýysam da bir türlü inandýramadýðým; doymamýþcasýna aðlaþtýðýmýz gece. Göz yaþlarýmýn kar taneleriyle karýþýk yüzüme iniþini, yanaklarýmda býraktýðý ýlýklýðý özledim sevgili aðaç. Haklýsýn, içinden gülümsüyorsun hatýrlayýnca niþanýmýzý. Ýnan ben de unutmadým. O gece niþanýmýzýn tek davetlisi sendin. Evden çýkarken anneannemin Mekke' den getirdiði yüzüklerden gizlice iki tanesini atmýþtým cebime. Tamam, ikimizin de minicik yüzük parmaklarý için çok büyüktüler ama olsun... Biz de baþ parmaklarýmýza takmýþtýk yüzükleri. O zamanlar gittiðimiz düðünlerde gördüðümüz gibi, birbirimize söz verdik ayrýlmamak için. Ben tekrar aðlamaya baþlamýþtým; ardýndan Ayla da. Soðuk gece ilerliyordu. Hayatýmda ilk kez küfretmiþtim güneþin doðacak olmasýna, bir erkek gibi... Erkektim artýk: Bir niþanlým vardý, küfredebilmiþtim diðer çocuklar gibi. Bundan sonra asker olmalýydým ve niþanlýmý kaçýrabilmeliydim; bir erkek sözü verdim Ayla' ya o gece. "Seni bi gün gelip gaçýracam. Dayým gibi bi asker olarak hem de. Böyük memleketlerin birinde yaþarýz, bizi kimsecikler bulamaz." Ayla: "Bekle!" diyerek gözden kayboldu. Bir kaç saniye sonra bana doðru koþuyordu soluk soluða; elinde bir þey vardý. Karanlýkta tam seçememiþtim ne olduðunu. " Al bunu beni hatýrlarsýn!" diyerek elime yumuþak bir þey tutuþturuverdi. Ardýndan Halit Dayý' nýn çatallý sesini duydum: "Aylaaa...Aylaaa...Ne yapýyon gýz bu saatte!" Son kez elimi tuttuktan sonra gece yutuverdi onu ve gölgesini.

Yürüyorum bir hortlak olarak; kararsýz adýmlarýma bakmadan. Aniden bir çocuk beliriveriyor hemen yanýbaþýmda. Tanýdým onu: Terzi Rýza' nýn oðlu. Yolu tüketmeye birlikte devam ediyoruz aðr adýmlarýmýzla. Ufacýk kalbi aþktan patlayacak! Yumruðum büyüklüðünde bir boþluk hissediyorum kalbimin olmasý gereken yerinde. Su geçirmiþ lastik ayakkabýlarýna, soðuktan çatlamýþ ellerine umarsýz. Cebinde sevdiðine götürdüðü bir avuç çekirdeði var ne de olsa. Ayaklarým bir el memleketinden alýnma botlarýn içinde güvende, ellerim cebimde... Cebimdeyse, sevdiðimin gitmeden önce elime tutuþturuverdiði yumuþak þey. Ayný evin kapýsýnda duruyoruz küçük çocukla. O, eliyle uzanýyor kapýya doðru; ben de uzanýyorum. Uyandýðým için -belki de uyandýrýldýðý için- yarým kalan düþümün sonunu görmeye ne kadar istekli olduðumu soruyorum kendime son bir kez. Çocuk kapýyý çalmadan hemen davranýyorum. Bir zil düðmesi görmemem raðmen, nedenini bilmediðim bir korkuyla kapýyý týklatmayý tercih ediyorum. Ýþte kapý açýlmaya baþlýyor. Kapý açýldýkça yoðun bir ýþýk geliyor içeriden. Gözlerim aydýnlýktan göremez halde. Uyumalýyým hemen þimdi. Beni görmezler belki...Yerde yatan bir dilenci deyip, yüzüme bile bakmazlar. Yatmalýyým annemin yüzü kadar beyaz karýn içine. Zevcan Yenge sesleniyor o an içeriden: "Buyrun?" Ona "Terzi Rýza' nýn oðlu" dememle bastýrýyor göðsüne beni. Üzerine sinmiþ süt kokusunu tanýyorum. Benimkinden büyük, tombul elini öpüyorum. Hemen içeri doðru, sobanýn sýcaklýðýna yol alýyoruz birlikte. Ýþte Ayla tam 11 yýl saklandýðý divanýn altýndan çýkýyor "sobe" demek için. Suratýma bakýyor garip garip; ta ki annesi deðiþmez kimliðimi açýklayana dek: "Terzi Rýza'nýn oðlu" Onu daha sýký sarabilmek için kollarýmý açýyorum açabildiðim kadar. Tam bana sarýlacakken gülümsüyor ve elini uzatýyor; hüsranýmý belli etmemek için ben de toparlanarak elimi uzatýyorum. Tokalaþýyoruz iki kasabalýdan çok iki kentli gibi. Ayla' mýn eline bir kez daha dokunmamak için sanki yemin etmiþ gibi, günahkar duygularla hýzla elimi çekiyorum. Eskisi kadar sert sedirin üzerine oturuyorum. Bir yandan odayý ve Ayla' yý süzerken, diðer yandan isyanýmý, densiz haykýrýþý bastýrmak için onlara 11 yýlýn özetini yapýyorum hýzlýca. Bunun üzerine babamýn toplu iþçi alýmý zamanýnda Avusturalya' ya göçmekle iyi yaptýðýný anlatýyorlar bana. Gözüm duvara asýlmýþ Halit Dayý' nýn kýzgýn ve somurtgan fotoðrafýna takýlýyor. Kocaman ve siyah beyaz suratýn bir zamanlar Ayla yüzünden bana baðýrýrken aldýðý þekiller düþüyor aklýma. "Pek severdi rahmetli seni..." sözü anlamsýz ve biraz komik geliyor. "Baþýnýz saðolsun!" demenin garip kaçacaðýna karar veriyorum. Resmin çerçevesine sýkýþtýrýlmýþ bir kaç renkli fotoðraf kuþatmýþ dört yanýný Halit Dayý' nýn; neredeyse kapatacaklar adamcaðýzýn yüzünü. Yýllar insanlarý anýlardan çalacak kadar arsýz... Fotoðraflardan bir uðultu geliyor kulaklarýma. Davul ve zurna, beyaz gelinlik, siyah damatlýk, halay çeken insanlar. Tam o sýrada, uzaktan aðlayan bir bebek sesi karýþýyor uðultuya. Ýçimden o düðün fotoðraflarýný, bebeði, aðacýmýzý, kendimle birlikte sönmeye yüz tutmuþ sobanýn közünde yakmak geçiyor. Yanmak ve kaybolmak... Mahallenin yoluna kül olarak serpilmek. Ayla fýrlýyor oturduðu sandalyeden sesin geldiði odaya doðru, koþup getiriyor bebeði. Onu kucaðýma alýyorum. Ayla' mýn kokusunu nefesimin gidebildiði kadar derinlere taþýyorum içimde. Uzunca kokluyorum; yeniden, yeniden... Bebeðin uykulu masmavi gözleri, Ayla' nýn yüzüne dönüyor. Annesine özlemle bakýyor bir yabancýnýn kucaðýndan. Annenin mavi gözlerinin görüntüsü düþüyor bebeðin gözlerine. Mavilik uyuþturuyor; yýllar çekiyor gözlerinden içeri beni. Boðuluyorum; sürükleniyorum denizlere doðru, oradan okyanuslara... Ayla atýlýyor: "Elvan ne kadar da þirin di mi amcasý?" Ancak baþýmý sallayarak tebessüm eder gibi yapýyorum. Elvan' ý bir kez öptükten sonra annesine teslim ediyor ve onlara artýk gitmem gerektiðini söylüyorum. En azýndan bir bardak çay içtikten sonra gitmemi istiyorlar. Fakat ben çoktan ayaða kalkmýþým; hatta kapýya doðru yürüyorum. Çýkmadan Ayla' ya cebimden içi pamukla doldurulmuþ; ince ve uzun burnu, kalýn dudaklarý, siyah ve uzun saçlarý boya kalemleriyle çizilmiþ bez bebeði çýkartýp uzatýyorum. Bez bebeðe þöyle bir bakýyor ve gülümsüyor. Yüreðim parlýyor bir umutla. "Belki...Belki tanýr" diyorum içimden. Oyuncaðý narin eline alýp þöyle diyor kucaðýndaki Elvana bakarak: "Bak amca sana ne getirmiþ! Hiç gerek yoktu, zahmet etmiþsin taa Avusturalya' lardan. Pek de güzel..."
...
...
Yaþlý aðacýn bir dalýna takýyorum parmaðýmdaki gümüþ yüzüðü. Arkama bakmadan hýzla yürüyorum. Son kez terkediyorum eski mahallemi. Bir hortlak olarak...