Bir Çift Minare

Can sýkýntýsý dayanýlmaz bir þey oluyor bazen.Olmayacak þeyler insanýn aklýnda,lunaparkýn sevimsiz balerini gibi dönüp duruyor.Her þeyi kafanda tasarlýyorsun ama kolunu kaldýrmak,göz kapaklarýný kýpýrdatmak bile içinden gelmiyor insanýn.Bazen ikileme düþüyorsun;can sýkýntýsý mý yoksa üþengeçlik mi diye.Ama daha düne kadar en takdire þayan iþleri yapan ben deðil miydim?
Can sýkýntýsýna en iyi ilaç çalýþmakmýþ.Çalýþmak ama ne için,kimin için?Ýnsan kendisi için ne zaman çalýþmýþtýr ki veya da ne zaman kendi için yaþamýþtýr ki?Hep birilerini mutlu etmek için nasýrlaþmýyor mu bu eller,yorulmuyor mu bu zihinler?Ýþte can sýkýntýsýnýn ilacý çalýþmak deðildir diyor cami avlusundaki ihtiyar.Seyretmek ve özlemek en güzel tedavi imiþ.Seyre dalýyorum caminin minarelerini.Adam,gözlerimde ki buðuyu görmüþ olacak herhalde:
-Ne o evlat?Sen de mi meraktasýn?
-Ne için merakta olayým ki babalýk?!
-Fýrtýnalardan önceki sessizliðin merakýdýr bu sendeki.Ýþte insana verilmiþ en büyük maharet budur oðlum.Nedendir bilinmez insan bir þeyler olacaðýný hisseder ve bekler.Eli kolu baðlý beklemekte canýný sýkar.Sende,þu iki minarede, can sýkýntýnýn cevabýný arýyor musun?
Nasýl bir adam bu diye düþündüm.Acaba bir evliya mýydý yoksa felaketini senelerdir bir çift minarenin karþýsýnda bekleyen bir fukara mý?Kalkmak istedim ama sýkýntýlarýmýn her yerde benimle birlikte olduðunu bilerek oturdum.Ve ilk defa düþündüm yaþamayý.Neydi yaþamak?Neydi hayat?Þairin dediði gibi iki ezan arasýnda geçen bir bahar havasý mý yoksa sonu büyük mutluluklar yada büyük hüzünlerle dolu bir yarýþ mý?Her ne olursa olsun o gün nefes almak bile borca girmek gibi rahatsýz ediyordu beni.Sanki her aldýðým nefes için ölüm benden alacaklý oluyormuþ gibi hissediyordum.Ve aklýma dayým geldi.Yaþam ile ölümü kardeþ yapan adamdý dayým.Yaþarken gülmek için mesai harcayan,ölürken bile milleti güldüren bir adamdý.Hal hatýr sorar,yardýma koþar,ara sýra cumalarý ,bu çift minareli caminin avlusunda namaz kýlardý.Küçükken beni de getirirdi bazen.Hiç unutmam her geldiðimizde abdestim bozulmasýn diye su içermezdi bana.”Neme lazým derdi ,camiyi helaya çevirir bu kerata..”
O zamanlardan beri cumalarý namaza gitmeyi alýþkanlýk haline getirdim.Her Cuma,bu çift minareleri caminin avlusunda,dayýmýn namaz kýldýðý o eski halýnýn üzerinde iki rekat namaz kýlýp,duayý bile beklemeden çýkýp gidiyorum.Ama dayýmýn hatýrasý için namaz kýlmýyorum.Allah’a sýðýnmak ve dayým gibi olabilmek için geliyorum.Cuma akþamlarý Sezai Dayýnýn meyhanesinde bir küçük þiþe rakýyý içiyor ve hocanýn vaazýný kafamda yorumluyorum.
Nedendir bilinmez hep Cuma vaazýný dinleyen insanlar uyumak isterler.Halbuki Cuma günlerinin önemi vaazdan dolayý deðil midir?Ýnsanlar camileri bunun için doldurmazlar mý?Fakat ne iþse tam hoca vaaza baþlayacakken milletin göz kapaklarý caminin has demirden büyük kapýsý gibi aðýr aðýr kapanýr.Þeytanýn iþi iþte.Ve iki rekatýn sonunda,öðlen namazýna caminin müdavimi olan yaþlýlar kalýrdý.
Ýþte böyle bir cumanýn iki rekatýndan sonra öðlen namazýný da kýlmak istedim.Ve oturup hocayla beraber dua edip,tespih çektim.Namaz bitti,yaþlýlara selam verdim,Allah kabul etsin dedim.Herkes gitti.Bir ben,bir de þu fukara yaþlý kaldýk.Ben çift minarelere bakarken,o abdestini tazelemiþ bana nasihatler veriyor.Ve dayým…Yarýn onun mezarýna gitsem iyi olacak galiba…

Baha Oktav