Denizin sonsuzluðundan korktuðum anlar olur çok uzaklara açýldýðýmda..Neden bu korku ?Sanýrým,bilinmezliklerden kaynaklanýyor bu korkum diye düþünürüm.Bir an dururum; yüzmek , açýlmak daha uzaklara ya da geri dönmek sahile.... Bu ikilem içinde kalýrým bir an ve sonra son hýz kulaç atarým gözlerimi kapatýr. Ta ki yorulduðumu hissettiðim ana kadar.
Sonra, sýrt üstü yüzerim biraz dinlenir, göðü seyrederim. Akþam üzerinin serinliðinde güneþ ne güzel, bulutlar tablo gibi. Hayatýn bilinmezliði göðe resmedilmiþ sanki. Bir ak güvercin olsam, varsam o bulutlarýn yanýna , baksam oradan denize, tarlaya ve kendini hiç bir þey sanýp aslýnda çok þey olan insana.
Bu gün de yaþanýp giden günlere kaydedildi.Hayata da böyle bakýyorum; yüzmek gibi, uçmak gibi, yürümek gibi bir hedefedir yöneliþimiz. Býkmadan, yorulmadan,yeniliklere ulaþmak için, ruhumuzdaki karanlýklara ýþýklar göndermek için.Korku olmamalý bu hedefte, çünkü tökezlenir düþeriz.
Cesaretle yaþamak gücünü çimlendirin yüreðinizde, o yeþillik size yaþama gücü verecek .