Öðretmen okulu sýnavlarýna Eylül ayý içinde yeniden katýldým. Bu sýnavlar sözlü olarak yapýldý iki gün boyunca. Ýlk gün matematik ve Fen Bilgisinden, ikinci gün Türkçe, Sosyal Bilgilerden sýnava tabi tutulduk. Teker teker alýndýk sýnav odalarýna. ..O yýllarda sýnava katýlan herkes bilir bu yöntemi. Öðretmenler bizimle bire bir konuþup tanýþýrlar, bilgilerimizi ölçerlerdi. Konuþma þeklimiz, sesimiz, görünüþümüz, davranýþlarýmýzla öðretmen olma niteliklerine sahip olup olmama konusunda karara varýrlardý. Hayatýmýzýn en zor sýnavýydý bu sýnavlar...Anadolu Üniversitesi Ön Lisans sýnavlarýna girerken bile zorlanmadým bu kadar. Nasýlsa her sorunun altýna dört seçenek konulmuþtu; bunlardan aklýma, mantýðýma uygun olaný seçer, geçerli not ortalamasýna ulaþýrdým. Þimdiki öðrenciler çok þanslý dersem, yanlýþ söylememiþ olurum.

Ýlk gün Matematik ve Fen Bilgisinden girdim sýnava. Öðlene doðruydu. Mahkeme salonuna mübaþirlerin çaðýrarak içeri aldýklarý sanýklar gibi adýmýn okunmasýyla girdim sýnýfa. Benden önce çaðrýlan üç arkadaþým paylarýna düþen problemi çözemediklerinden dolayý, içerdeydi hala..Tahta baþýnda dikiliyorlardý ve umutsuzca bakýnýyorlardý saða sola...Yazýlý sýnavlarda bana “aferin” diyen öðretmeni tanýmýþtým. Sanýrým O’ da beni tanýmýþtý.Yüzüme bakýp gülümsedi önce. Sonra da “Gel bakalým, arkadaþlarýn problemlerini çözemedi, sen çöz!” dedi. ‘ Zor olmalýydý problemler; yoksa arkadaþlarým muhakkak çözerdi’ diye düþünerek tahta baþýna doðru yöneldim.Ya ben de çözemezsem korkusu sardý içimi..Ama bana güvenen, bana gülümseyen, öðretmenlik yaptýðým yýllar boyunca giyimi, kuþamý, davranýþlarýyla beni etkileyen, o aydýn, o Atatürk yüzlü öðretmenin yüzünü kara çýkartmamalýydým.Beni merakla izliyor, hala gülümsüyordu. Kürsüye en yakýn olan arkadaþýmýn problemini çözdüm ilkin. Sonra ikincinin, daha sonra da üçüncünün...Hepsi de çok kolaymýþ meðer!Öðretmenin o arkadaþlarýmýn yanýnda bana; “aferin sana Tayyibe! gördünüz mü problem nasýl çözülürmüþ?Üçünüz de dýþarý!..” demesinin anlamýný ‘oh ya!..Ben kazandým!..’ olarak yorumladým hemen. Çocuk aklýmla gururlandým ve sevinç duydum o zaman. Ne garip!..Hayat kazananlar ve kaybedenlerden ibaret bir düzen içinde devam edip gidiyordu ne yazýk ki!..Ben sevinirken; sýnav kaybeden o arkadaþlarým boynu bükük, gözü yaþlý, evlerine döneceklerdi. Ailelerine karþý mahcubiyetlerini düþünememiþ olmaktan dolayý üzüntü duyarým þimdi. Ne var ki hayat böyleydi iþte!

Onlarýn sýnav odasýndan çýkýþýndan sonra beni yanýna çaðýrdý öðretmen. Uzun, örgülü saçlarýmý okþadý; babamýn ne iþ yaptýðýný, kaç kardeþ olduðumuzu sordu. Onun ilgisinden çok hoþlandým; önemli biri sandým kendimi!..Hala gülümsüyor, beni mümkün olduðu kadar konuþturmaya ve tanýmaya çalýþýyordu. Bense sadece sorduðu sorulara cevaplar veriyor; bunu, saygý olarak kabul ediyordum. Çok ciddiydim,
çokk!...Hani yaþý küçük, aklý büyük; yada büyümüþ de küçülmüþ insanlar vardýr, aynen onlar gibiydim. Zaten ben hiç yaþýmýn insaný olamadým ki!..Çocukken yetiþkin biri; gençken korkaðýn teki; yetiþkin iken de çocuk oldum kýsacasý...Ýhtiyar olmayý ise hiç düþünmüyorum doðrusu. Çünkü hep yarýn olmayabilir diye düþündüðümden günlük yaþamaya; bugünün bana getirdikleri ile mutlu olmaya; takýntýlarým peþinde uyuyana kadar koþmaya devam ediyorum.Ve her gün gözümü dünyaya açtýðým an; biri bana “seni seviyorum” desin diye dua ediyorum. Bu tümceyi duyduðum gün sayýsý ellerimin parmak sayýsýný geçmese de; bunu duyduðum günleri var sayýyorum ömür takvimimde..

(devam edecek)