Þiddeti bir çözüm faktörü olarak görenlerle konuþarak bir sonuç almak mümkün deðildir. Zira o konuþsa da þiddete dayanarak konuþacak. Ona inanmýþ ve düþünce yapýsý da o inanca göre oluþmuþtur.

Sadece terörle deðil, hayatýn baþka alanlarýndaki þiddet olaylarýnda da öyledir. “Gerektiðinde þiddetle çözerim meselemi” inancýnda olan biriyle oturup tartýþabilir misiniz? Bu mümkün deðil. Ancak onunla ve onun gibilerle onlarýn ayarýnda þiddetini karþýlayabilecek birileri geçip konuþabilir.

Þiddet kullanarak bir amaca varacaðýna inanan ve bunu meþru gören, bir kiþiyi, bir örgütü, bir devleti; ancak o þiddeti bertaraf edebilecek bir kuvvet bu niyetinden caydýrabilir. O kuvvete sahip olmayan, hitabetle, siyasetle, ikna yeteneðiyle bir sonuç elde etmesi mümkün deðildir. O kuvvete ve onu kullanma iradesine sahip olduðunu hissettirdikten sonra ancak söz alaný kullanýlabilir hale gelebilir. Bunlar evrensel mantýk kurallarýdýr. Bu kurallarýn hukukta da kavram karþýlýklarý vardýr. Dýþ iliþkilerde de öyledir. Ekonomik ve maddi gücün nisbetinde etkili politikalar uygulayabilirsin. Haklý olmak gerekiyor ama yetmiyor, güçlü olmak da gerekiyor. Hukuk var ama, hukuki yaptýrýmlarýn uygulanmasý bir yeterli güce muhtaç. Yaptýrým gücü olmayan hukuk kuralý kâðýt üzerinde kalýr.

“Haklýdan yanayýz, güçlüden yana deðil” sözü güzel bir söz. Fakat haklýdan yana olmanýn anlam kazanmasý ve sonuç vermesi, elbette yaptýrým gücüyle mümkün olunabilir.

“Evrensel hukuk ilkeleri var, deðer yargýlarý ve ölçüleri var, herkes vicdanýyla insafýyla basiretiyle onlara uyar, bütün meseleler halledilir.” demek ise tam anlamýyla bir geri zekâlýlýk örneðidir.

Bu tutum iki unsuru bir arada düþünememek, iki iþi bir arada yapamama halidir. Yani elbette bir sorun sadece güç kullanarak çözüme kavuþmaz ancak bazý meseleler de yeterli güce ve onu kullanma iradesine sahip olunmadan asla ve katta çözülemez. Hayatýn da böyle meseleleri vardýr. Hukuk ve devlet bunun için güç kullanýr. Güçsüz devlet olmaz, devletsiz hukuk olmaz, hukuksuz hayat hiç olmaz. Bu gerçeði unutmamak gerekir.

… Terörün þiddeti dehþet vermiyor, ayný zamanda belli bir kesimde kýsmen, bir maç oynanýyormuþ gibi taraftarlýk psikolojisi oluþturuyor. Çok açýk konuþayým bugün terör sýfýrlansýn. O ayrýlýkçý taraftarlýklarýn hepsi birdenbire sýfýra inecektir. Böyle bir musibet, böyle bir beladýr terör. Bütün denge faktörlerini suni bir çerçeveye doðru iter ve oraya sýkýþtýrmaya çalýþýr. Yapýlan tüm analizlerin karþýlýðýnda tek bir doðru veriye ulaþýlmaz. Çünkü orada devletin otoritesi ve demokratik hukukun hâkimiyeti saðlanamamýþtýr. Sürekli karakter kazanan bu durum, saðlýklý analizler yapýlmasýný engeller. Bu durumu kronik ve normal bir gerçeklikmiþ gibi gösteren tezler öne çýkar, 1950’li ve 1960’lý yýllardaki toplumsal yapý özellikleri, zaten iyi bilinmiyordu ama tamamen yok sayýlmýþtý. Örneðin, 12 Eylül’den sonraki durum genele teþmil edildi ve tarih boyunca hep öyle yaþamýþýz gibi algýlandý. Bugün 1950’li, 1960’lý yýllarý kimse hatýrlamýyor zaten. Hatýrlayanlarý da kimse dinlemiyor, hangi çaðda kalýndýðý soruluyor. Herkesin her þeyi söylemesinin mümkün olduðu özgür yýllarda, bir tek etnik mesele sosyalinin seslendirilmediðini, kardeþ gibi yaþadýðýmýzý, ilk defa solun bu iþi kaþýmaya baþladýðýný bu çaðda hiç kimseye anlatamazsýnýz. Ýþte bir suni veriler çemberi içinde yazýlýp konuþulmasýný sosyal medyada eleþtirmek artýk bu sebeple kesinlikle etkili olmuyor, olamýyor.

Terör ve þiddet, sözün etkisini ve aðýrlýðýný azaltýr, düþüncenin verimini düþürür. Bu alanda aldatýcý enflasyonist çokluklar oluþur ama çözüm birikimi gene oluþmaz. Sahicilikler azalýr ve ilerleyen zamanda bunun farkýna varýlmaya baþlanýr. Belli meselelerde kelime bulmakta cümle kurmakta zorluk çekme hali, yavaþ yavaþ yayýlýr. Her þeye raðmen devam eden terör ve þiddet varken, tek taraflý ve iyi niyetli sözlerle konuþmalarla bu mesele çözülemez. Sadece negatif olabilirlik beklentilerini yükselterek çözümü daha da zorlaþtýrýr. Þiddetin dili diyaloga açýk deðildir ve sadece teslimiyet bekler. Aklýn ve gönlün dili ile mukabele etmeye çalýþýrsanýz, bunu zaaf olarak yorumlar ve cüretini artýrýr. Bireysel hayatta da böyledir toplumsal planda da. Çünkü bu bir hayat realitesidir.

Ýç Ýþleri Bakaný Süleyman Soylu’nun “Amerikan Büyükelçiliðinin hain saldýrý için taziye dilemesini kabul etmiyoruz, reddediyoruz” açýklamasý Türkiye’nin yapýlan bu saldýrýnýn bedelini her türlü ödeteceði anlamý taþýr.

Beri taraftan, gözyaþlarý karþýsýnda bile insani bir duygu gösteremeyen, terör örgütleriyle ayný dili kullananlarýn devleti halký ayrýþtýrmakla suçlamaya devam ediyor. Bu ahlaksýzlarýn, terör sevicilerin Apo’ya peygamber yakýþtýrmasý yapanlara karþý hiç ses çýkarmadýðýna þahidim. Bu ahlaksýz yalancýlarýn, Fýrat Simpil, Yasin Börü, Eren Bülbül gibi çocuklar için mesaj yayýnladýklarýný terörü kýnadýklarýný görmedik, görmedim. CHP’nin baþkaný Kemal Kýlýçdaroðlu’nun saldýrýyý bir terör olayý olarak deðil, patlama olarak paylaþmasý gibi… Oysa vahþi terör saldýrýsýný yapan Ahlam Albashir’in Suriye’de ABD askeri tarafýndan eðitildiði biliniyor. Teröristin ABD’nin PKK’lýlarý eðitmek için kurduðu terör okulunda, “akademi”de yetiþtirildiði söyleniyor.

Ne diyelim? Allah böylesi saldýrýlarý ülkemize yaþatmasýn. Ýçimizdeki tüm hainleri tez zamanda ýslah eylesin. Þehitlerimize rahmet, gazilerimize saðlýk, yaralýlarýmýza Rabbimden þifa diliyorum…

Rabbim ülkemizi, milletimizi, korusun!

Kalýn saðlýcakla…