bir avuç toprak gibi dir ölüm
hani
söylenmesi gereken bir çok þeyi yarým býrakýrsýn ya
hani tövbe ettiðin o aþkýn koynunda hüzünlenirken daldýðýn gökyüzü gibi
sesleniþler hiç duyulmayan uzaklýklardan gelir
... herkes geride býrakýlmýþ
yaþamak için geç kalýnmýþtýr
ardýndan gitme diye seslenilmeyen o aþk lar gibi
gün
ne dündür artýk
ne bu gün
sessizlik kaplar insanlýðýný
daha da sessiz
sessiz
sessiz
kimsesiz
yani senin anlayacaðýn dilden söylenmesi gerekirse
sahiden çaresiz
bir avuç rüzgar gibi dir ölüm
ömür dediðin þey
geçmiþin acýlarýnda gizlidir
gereklidir son nefes
yoksa
gerçekten bitmiþsindir
hiç düþündünmü sonsuzluðu
karanlýðýn içerisinde duran o insancýl ýþýðý
hani yeni atan bir yürek gibi
usulca ilerleyen o mucizeyi
ne kadar da boþa geçmiþtir zaman
ve ne kadar yalan
sevinçlerinle devrildiðin bu dokuz tahta
göðe yükselirken umutlarýn
feryat figan haykýrýþlarýn
ey gibi günler ey
ey gidi insanlýðým
ne kadar çok kelime kaldý ardýmda söylenmeyen
ve ne kadar az azýkla gidiyorum aleme görünmeyen
kendi yüzümü bile örtmeyen
günahlarým
sevaplarýmýn peþinde
yanlýþ
yalnýzý öldürüyor gözlerimde
bir susuyor
bin yalvarýyorum
yanýyorum
yanýyorum
yanýyorum
insan gibi yaþayamadým
çýra gibi tutuþuyorum