Mektubumsun her kalemde
Sen gecenin bir vakti
Baþlamak isteyip de
Ortasýný bulamadýðým
Bir mektubumsun
Ne yazacaðýma karar veremediðim
Kelimelerin anlamlarýný çözemediðim
Sanki bedenimin içinde ama
Benden uzaktasýn
Geceleri yýrttým sabahlar olsun diye
Gündüzleri ezdim geçtim belki
Aklýma gelirsin diye
Yinede baþaramadým
Sen hala benim
Ortasýný bulup da
Sonucu olmayan bir mektubumsun
Düþünmek mi güzel yoksa unutmak mý
Ne kadar düþünsemde unutmayý
Yinede seni düþünüyorum
Aslýnda çoktan bitirdim ben
Bu mektubu
Katladým zarfýna koydum
Üstüne göz yaþlarýmý yapýþtýrdým
Ýste sen o zaman
Sonunu bulduðum
Ama yolunu bilmeyen
Bir mektubum oldun
Geceler sabahlarý
Sabahlar günleri kovalarken
Sürekli aklýmda seni unutmayý
Düþünürken
Onu göndereceðim en güzel
Yeri buldum
Kalbine kalbimize koydum
Ve bende orda sana kavuþtum
uður gümüþdere
Bavullarý hep toplu durmalý insanýn...
Bir gün telefonlarýn hiç çalmayabileceði hesaplanmalý...
Tül perde arkasýndan misafir yolu gözlemekten vazgeçmeli...
Ýhanetlere, terkedilmelere, bir baþýna býrakýlmalara hazýrlýklý olmalý...
Yalnýzlýða alýþmalý...
* * *
Çünkü "omuz omuza" günlerin vakti geçti. Dayanýþma... günümüz borsasýnýn deðer kaybeden hisse senetlerinden biri artýk...
Bireyin keþif çaðý, geride kýrýk dökük yalnýzlýklar býraktý.
Terörün bile bireyselleþtiði çaðdayýz. Zaman, birlikten kuvvet doðurma zamaný deðil; zaman, tek baþýna dimdik ayakta kalabilmeyi becerme zamanýdýr.
* * *
Ýþte o yüzden alýþmalý yalnýzlýða...
Sokaklar dolusu ýssýzlýkla baþbaþa yaþamayý göze almalý insan... Güvendiði daðlardaki karlara bakýp ders çýkarmalý... Hüzünlü bir þarkýyla paylaþýlan gecelerde baþým dayayacak bir omuz arama huylarýndan vazgeçmeli... Sofrada tek tabaða, tabakta az yemeðe alýþmalý...
Romanlardan yalnýzlýðý yücelten paragraflar asmalý evin en görünür duvarlarýna...
"Yalnýzlýk paylaþýlmaz/ Paylaþmýlsa yalnýzlýk olmaz" dizeleriyle baþlamalý güne...
Telesekretere "þu anda size cevap verebilecek kimse yok" denmeli, "... belki de hiçbir zaman olmayacak..."
Cevapsýzlýða, sessizliðe ýsýnmalý...
* * *
Oysa sessizlik haksýzlýða alkýþtýr.
Haklýlýðýn onuru yaþatýr insaný... Susmanýn utancý öldürür.
O yüzden en sessiz gecelerde ''doðruydu, yaptým"la teselli bulmalý insan...
Feryada komþularýn yetiþmemesine, soðuk duvar diplerinde sessizce aðlaþmaya alýþmalý... Kendiyle hesaplaþmaya çalýþmalý...
Gece yastýkla aðlaþmaya, sabah aynayla gülüþmeye, kendiyle hüzünlenip, kendiyle keyiflenmeye hazýr olmalý...
Hep baþýný alýp gidebilecek kadar cesur, ama hep kalýp savaþacakmýþ kadar gözüpek olabilmeli...
Sessizliði, sese dönüþtürebilmeli...
* * *
Ve sýrt çantasýný her daim hazýr tutmalý insan...
Yollarla barýþmalý...
Yalnýzlýða alýþmalý...
can dündar
>
Ê
7
5
|
