Şiir > Soyut
üzgün
Çıplak Gözlü Çocuklar
büyüyor kuraklıkların ardı sıra ruhların üşümesi / buz yanığı tenlerde savruk örtünüvermelerle
üzgün
Belki de Yalandı
Meridyenler arası otobüs / Duraklarında ağlaşamadık. / Paraleller arasında yitirdiklerime
üzgün
İz
sarhoş mermer sütunlarda kaldı sakin izlerin, / fırtınaların savurduğu incecik kumlar oydu durdu
karamsar
İnsanlar Nerde?
Dalgalar kıyıya vurdukça duydum hayatın sevinç çığlıklarını. / Yakamozu izleyerek çözmeye çalıştım hayatın
üzgün
Kapılarım Sana Kör, Zillerim Sağır Sana
![]() / Yaldızlı gecelerin / sevişmelerinden artık simleri
karamsar
Zaman
Zamanın içinde bir yerlerde olmanın rahatsızlığı. / Bilememek, duyamamak, hissedememek, /
