Ve onlar Allah’ýn ulaþtýrýlmasýný emrettiði þeyi ulaþtýrýrlar. Rablerinden içleri saygý ile titrer, kötü hesaptan korkarlar. (Ra’d Suresi, 21)

Allah korkusu, Allah’a aþkla baðlý insanýn hissettiði korkudur. Allah’ýn hoþnutluðundan mahrum kalmaktan korkmaktýr... Seven insan sevdiðini gücendirmekten, onun sevgisinin yok olmasýndan çekinir. Allah korkusu böyle bir korkudur ancak çok daha þiddetlidir. Ýnsan Allah’tan korktuðunda O’nun buyruklarýna çok titiz olur, en çok O’nu sever ve en çok O’na saygý duyar.

Ýman eden insanýn, kalbindeki Allah korkusu nedeniyle içi içine sýðmaz; Rabb’inin rýzasýný kazanmanýn, yaþadýðý güzel ahlâkýn, nimet ve güzelliklere sahip olmanýn, Ýslam’ýn dünyadaki yükseliþini görmenin verdiði mutluluklar… Ancak hepsinden önemlisi Allah’ýn varlýðýnýn, sonsuz gücünün kontrolünde olmanýn, O’na yakýn olmanýn mutluluðudur.

Mümin, yarattýðý muhteþem sistemler karþýsýnda Allah’ýn haþyetini, Allah’ýn büyüklüðünü tefekkür eder; heyecan ve sevinç duyar. Sürekli mutludur mümin; duyduðu korku nedeniyle dehþeti yaþamaz. Müminin Allah korkusu, ona ýzdýrap veren bir duygu deðildir. Mümin ahirette cehennemin kenarýna getirildiðinde de yine Allah’tan korkar ancak bu, sevgi ve coþkuyla dolu bir korkudur. Genelde bilinen anlamda bir korku deðildir.

Örneðin üzerine silah doðrultulan ve çaresiz kalan insan dehþetle korkar. Müminin hissettiði bu tarz bir korku deðildir; bu, yoðun bir þekilde saygý içeren bir korkudur. Bu duygu, Allah’a itaat, Allah’ý sevmek ve O’na güvenmekle birlikte yaþanýr. Dolayýsýyla Allah korkusunda acý, ýzdýrap ve dehþet yoktur. Allah korkusunu dünyevi korkulara benzetmek, bu duyguyu yanlýþ anlamaktýr. Ýnsan, Allah’ý aþkla sever ve O’na güvenirken, ýzdýrap duyacak þekilde korkmaz.

Yüce Allah Kur’an’da, müminler hakkýnda “derin bir saygýyla Allah’tan korkarlar ” buyurur. Bu, örneðin vahþi bir hayvanýn saldýrýsýyla karþý karþýya kalan ya da alevlerin arasýnda kalarak çýkýþ yolu bulamayan insanýn yaþadýðý dehþetli korkuyla asla kýyaslanmaz. Allah korkusunun nedeni Allah sevgisidir. Allah’ýn yarattýðý her þeye karþý aþk ve tutkuyu yaþatma amaçlýdýr. Aþkýn ve tutkunun kökeninde Allah korkusu vardýr.

Mümin, Allah’ý gazaplandýrmaktan korkar, Allah’a karþý saygýda kusur etmekten korkar. Baþta, kendisinden uzaklaþmasýný istemez; sevdiði kullarý arasýnda olmak ister. Rabb’ine aþýk mümin için Allah’tan uzak kalmak büyük bir ýzdýraptýr. “Rabbin seni terk etmedi ve darýlmadý.” (Duha Suresi, 3) ayetinden öðüt alýr mümin. Çünkü Rabb’inin darýlmasý cehennem ateþinin vereceði azaptan daha þiddetlidir. Dolayýsýyla mümin bundan çok çekinir. Allah, her samimi müminin sevgilisidir. O’nu darýltmak, Allah’ýn ona karþý olan sevgisini yitirdiðini bilmek çok büyük bir azaptýr, acýdýr. Ýþte mümin bundan kaçýnýr; yani Allah korkusunun kökeni budur.

Allah korkusu, bildiðimiz ve anladýðýmýz anlamda bir korku olsaydý, gerçekten inançlý bir insanýn bütün saðlýðýnýn bozulmasý gerekirdi. Böyle bir korku hisseden bir insan ne yemek yiyebilir, ne uyuyabilir, ne de kiþinin konuþacak gücü kalýrdý. Yalnýzca Rabb’inin rýzasý için yaþayan takva sahibi bir müminin, ýzdýrap ve acýdan müthiþ bir gerilim hissedip acý içerisinde ölmesi gerekirdi. Dolayýsýyla kastedilen bu deðildir. Rabb’ine içi titreyerek aþk ve korku duyan mümin, aksine, son derece neþeli, canlý, þevkli ve hayat dolu bir ruh haline sahiptir. Dahasý Rabb’inden korkana baþka korku yoktur.

Hayýr, kim (güzel davranýþ ve) iyilikte bulunarak kendisini Allah’a teslim ederse, artýk onun Rabbi Katýnda ecri vardýr. Onlar için korku yoktur ve onlar mahzun olmayacaklardýr. (Bakara Suresi, 112)

Fuat Türker, Körpe Kalemler