Üç çizgi vardýr her zaman,
Dolunayla kaybolan ve hilalle barýþan.

Sakindir, üstüne titrer,
Örter seni geceleri.
Düþünce kayýptýr ve gereksiz görünür.
Satýlan ruhunun karþýlýðýdýr görünen.
Ruhun alçalýp yükselir dalga boyu.
Ýþte bunlardýr ilk çizginin anlattýklarý.
Geçmiþtir ve yalandýr.
Sana düþlerini sunar yalnýzlýðýn.
Bazen delirtir insaný
Çizgisi karanlýðýn.

Üç çizgi vardýr her zaman,
Sesinde soðuyan ve kalbinde hýzlanan.

Hep sarkar dallarý düþüncelerinin üstüne.
Kolaydýr güneþi görmek
Ama delidir biraz, rahat býrakmaz seni.
Mutlaktýr sislerin arasýnda kalmak
Ama tutunacaðýn kökler kurtarýr seni.
Sahipsizlik ve bazen satýn alýnmýþlýktýr
Çiçeklerinde tek duyumsayacaðýn.
Sayýsýz hatýralardýr sana býraktýðý.
Ýkinci çizgi hep böyledir;
Sana bakan yüzüdür hayatýn.

Üç çizgi vardýr her zaman,
Gözlerinde ýþýyan ve dizlerine kapanan.

Küçük bir kasaba kaldýrýmýnýn baþýnda
Aðlarken, aklýn boþken rastlarsýn ona.
Sana yadigar kalacak tek þeyin acý olduðu
Damla damla serinletir yüreðini.
Sarýlýrsýn kararsýzlýkla,
Parmaklarýnýn ucunda yükseldiðinde
O hep gitmiþ olur.
Oysa sen hiç bitmeyeceðini düþünürsün.
Çapaklý gözlerinin isyanýdýr her acý.
Sana aþýk olmayý öðretir.
Bazen zorla aþýk eder seni.
Sormaya korktuðun sorular dökülür aðzýndan.
Dökülenler toplanýr ayný ýzgarada.
Kusacaksýn hepsini belki bir gün.
Piþmanlýklarýn dirilir, boynuna sarýlýr her biri.
Sevgiyle mi, nefretle mi?
Karar veremezsin.
Vazgeçemezsin.
Baðlanmýþsýndýr bir kere...
Aynaya düþen neyse odur aslýnda.
Rüyalarýndýr üçüncü çizgi.

Bu üç çizginin zincirlerine baðlýdýr insanoðlu.
Sürüklerler seni.
Onlarda bilmezler nereye gittiklerini.
Ve sen! Olanlara hayat adýný takarsýn.

Paraleldir üç çizgi.
Aralarýnda mekik dokuyan sen,
Beceriksizce iþlersin sanatýný.
Doruðu ve dibi olmayan zaman avutur seni.

Üç çizgi vardýr her zaman.
Meþalenin baþýnda ve kitabýn sonunda,
Ölünceye kadar beklerler seni.
Birbirine muhtaç ama umursamayan,
Sana kardeþ, üç çizgi...