Günlük rutin iþlerini yapmýþ ve bitirmiþti beþ dakika önce. Kalabalýk kaldýrýmlarda yol alýyordu þimdi. Gözlerini çocuksu bir tavýrla dikmiþti yere ve öylece yürüyordu. Beyninin derinliklerinde Bob Marley konserini usulca devam ettiriyordu. Uzaktan, traji-komik biçimde sýradan bir çizgi roman karakterini andýrýyordu tavýrlarý. Ve tek bildiði canýnýn sýkkýn oluþuydu. Sýkýntýsýný taþlarýn çizgilerine basmayarak gidermeye çalýþýyordu belki.
     
Ayaklarý parka doðru sürüklüyordu onu. Parka geldiðinde serin ve hafifçe esen rüzgara raðmen ayakkabýlarýný ve çoraplarýný çýkardý usulca. Çimlerin üzerinde yürüyordu þimdi. Babasýndan öðrenmiþti bu yöntemi altý yaþýndayken. Babasý ona ?Yeþili sevmeyenin kalbi yoktur? derdi hep. Hem rahatlardý bu þekilde caný sýkkýn olduðunda hem de hatýrlardý babasýný. Yürürken ayaðýna çarptý bir þey. Eðildi ve baktý ne olduðuna. Bir zarftý bu. Bembeyazdý belki bir zamanlar. Þimdiyse çimenlerin yeþili ve tozlu ayak izleri bulaþmýþtý üzerine. Üzerinde yoktu gönderenin adý. Sadece bir pul yapýþtýrýlmýþtý üzerine eðrice. Kýsa bir adres vardý birde. ?Issýzlýk Parký, her gün oturduðum yer? yazýyordu adres yerine. Tiz bir kahkaha attý ve meraklanmaya baþladý. Eðildi ve oturdu nemli çimenlerin üzerine.
     
Usulca açtý zarfý, onu incitmek yada uyandýrmak istemiyormuþ gibi. Gözetleniyormuþ hissine kapýldý ve utançla bakýndý etrafýna. Ama bulamadý onu gözetleyeni. Hemen kovdu böylece bu fikri kafasýndan. Bir sayfa saman kaðýt çýktý zarftan. Ýðreti bir yazý vardý üzerinde. Sað üst köþeye tarih atýlmýþtý yine bu iðreti yazýyla. Birden þaþýrdý ve bir þeyler arýyormuþ gibi etrafýna bakýndý. Yaklaþýk bir sene önce yazýlmýþtý mektup. Ýmkansýz geldi bu ona, saðlam kalmasýna þaþýrdý mektubun. Meraký iyice artmýþtý þimdi. Bir isim aradý çabucak gözleriyle. Kaðýdýn sað altýnda ?Sevgili Dostun,? yazýlýydý sadece. Kaðýdý arkasýný çevirdi umutlanarak ama bomboþtu. Okumaya baþladý mektubu:

     ?Geçenlerde ne yaptým biliyor musun, tek sevdiðim, tek dostum? Bekledim seni yine ayný yerde. Seni böyle ölesiye seviyorken anlayamadým neden beni bu kalabalýk dünyada tek baþýma býraktýðýný. Oysa her gün buluþurduk seninle hep bu yerde, bütün dünyaya ?bakýn biz de yalnýz deðiliz? der gibi. Ýnsanlar geçerken bizim yanýmýzdan ilgiyle bakarlardý bu samimiyetimize. Bazýlarý ilgilenmeye çalýþýrdý seninle ama sen yüz vermezdin onlara, çevirirdin baþýný bütün asaletinle. Bir gün seni elimden alacaklarýndan korkardým...
     Sensizken neler yaptým biliyor musun, tek dostum, tek sýrdaþým? Her gün bekledim seni yine burada. Gelip o güzel þarkýlarýný söylemeni bekledim kulaðýma. Oysa sen yoktun, belki de umurunda deðildim artýk. Belki göreceðim cesedindi belki de görecektim seni bir baþkasýnýn kolunda. Ama yüzleþmeliydim her ne olursa olsun seninle.
     Bir sonbahar günü tanýþmýþtýk seninle. Belki bunlarý da unuttun þimdi. Üþümüþ ve açtýn. Usulca sokulmuþtu yanýma tam burada ve paylaþtýn bir sokak satýcýsýndan aldýðým simidin son kýrýntýlarýný benimle. Sen þarkýlarýný söylüyordun hep kulaðýma, ben sana yalnýzlýðýmý anlatýyordum. Sen çok umursamazdýn ilk zamanlar yalnýzlýðýma ama sonra sen de anlamýþ olacaksýn ki randevulaþmadan, hava bültenlerinin yalanlarýna aldýrmadan her gün buluþuyorduk burada. Soðukmuþ hava, kimin umurunda?
     Ve o þarkýlarýn sevgili dostum. Hiçbir zaman çözemedim manasýný belki ama hep dinledim ilgiyle. Beni baþka dünyalara götürüyor, bana yalnýzlýðýmý unutturuyordu anlamsýz notalarý. Hiçbir radyo istasyonunda rastlayamýyorum o þarkýlarýna ama inan bana hep içimde notalarý. Hatta söyleyip duruyorum bazen kendi kendime. Beceremiyorum ya...
     Sen beni vedalaþmadan, tek kelime etmeden terk ettikten sonra hep baþkalarýný benzettim sana. Koþtum yanlarýna hep ama kaçtýlar benden anlamsýzca. Belki de yalnýzlýktan uzaklaþmak korkutmuþtu sendi. Karar vermiþtin en sonunda sürekli yalnýz kalmaya. Senin türündekilerin anlamsýz sürülerine uymamandan belliydi zaten en sonunda böyle olacaðý. Kendi yalnýzlýðýna giderken beni de yalnýz býrakmýþtýn, koparmýþtýn bir parçamý, kalbimi pençelerinle kavrayýp sýkmýþtýn günlerce.
     Yalnýzken neler yaptým biliyor musun, tek katilim, tek dostum? Düþündüm günler boyu seni burada beklerken. Sorguladým kendimi günlerce, yalnýzlýðýmý sorguladým sen olmadýðýn zaman. Oysa sen bir anda gelsen deðiþecekti her þey, yine mutlu olacaktým, unutacaktým umutsuzluðumu. Belki de benim hatamdý yalnýzlýðým. Bir serçeye ?sana- verdiðim sevgiyi, verdiðim deðeri verememiþtim hiçbir insana hayatým boyunca. Belki bu yüzden soðudu insanlar benden. Bazen denedim insanlarýn arasýna karýþmayý. Ama bildiklerinden daha fazla konuþmaktan baþka bir þey yapmýyorlardý günler boyu. Bulamamýþtým o sevgiyi onlarýn içinde, bulamamýþtým o þarkýlarý onlarýn konuþmalarýnda, bulamamýþtým o sessizliði ben konuþtuðumda...
     Bir gün bana döner misin tek dostum??

     Yazýlanlarý tekrar tekrar okudu. Her okuduðunda daha da þiddetlendi göz yaþlarý. Kucaðýna býraktý mektubu. Öncekinden daha güçsüzdü þimdi bütün bedeni ve titriyordu omuzlarý. Avuçlarýyla kavradý ve sýktý çimenleri. Yaðmur yaðýyordu þimdi. Islak baþýný kaldýrdý gökyüzüne. Daha fazla suya gereksinimi vardý þimdi. Babasýnýn son sözleri çakýyordu baþýnda: ?Hayata dair yazýlan mektuplarýn hepsi adreslerine ulaþýr...?