Zengin bir adam, stresten kurtulmak, rahatlamak için sürekli gittiði boðaz manzaralý çay bahçesine gitmiþ yine. Sýcacýk çayýný yudumlarken, dilenci kýlýklý fakat temiz yüzlü, ihtiyar bir adam yaklaþmýþ yanýna;
“Kibrit satýn almak ister misiniz?” diye sormuþ elindeki kibriti uzatarak.
“Hayýr istemem.” Diye karþýlýk vermiþ kahramanýmýz.
“Kibrit satýn almak ister misiniz?” diye sormuþ yeniden Ýhtiyar Adam.
“Yahu istemiyorum dedim ya.”
“Sadece elli kuruþ beyim.”
“Kaç kuruþ olursa olsun istemiyorum. Hem sigara falan içmem ben, niye alayým ki?”
“Ama çok iþinize yarayacak beyim bu kibrit.”
Ýhtiyar Adam’ýn inadýna inatla karþýlýk vermiþ kahramanýmýz.
“Ýstemiyorum yahu. Ýs-te-mi-yo-rum. Ýhtiyacým olmayan bir þeye bir kuruþ bile vermem ben.”
“Ama bakýn,” diye ýsrar etmiþ Ýhtiyar Adam. “Eðer bu kibriti þimdi almazsanýz, bir gün gelecek çok piþman olacaksýnýz. O gün bu kibrite sahip olabilmek için milyarlar vermeye razý olacaksýnýz fakat alamayacaksýnýz ve bu size çok daha pahalýya mal olacak.”
Bu sözler üzerine kahkahalarla gülmüþ kahramanýmýz;
“Yani,” demiþ. “Palavra ataný gördüm ama senin gibi desteksiz ataný da hiç görmedim. Sen bu yalanlarla beþ yaþýndaki çocuðu bile kandýramazsýn. Haydi, þimdi yürü git iþine.”
“Bir daha düþün beyin, bir daha düþün. Bak çok piþman olacaksýn.”
Kahramanýmýz çay bahçesindeki garsonlara talimat vererek yaka paça uzaklaþtýrmýþ Ýhtiyar Adamý. Adam gözden kaybolana dek; “Çok piþman olacaksýn çok” diye baðýrmayý sürdürmüþ.
Bir an Ýhtiyar Adam’ýn söylediklerini düþünmüþ kahramanýmýz.
“Herhalde kafayý yemiþ zavallý. Bu kadar mantýksýz bir olayý ancak deliler uydurabilir.”
Aradan birkaç hafta geçmiþ. Son yýllarýn en sert kýþýnýn yaþandýðý günlere girilmiþ. Kahramanýmýz, o tarihlerde yeni kuracaðý bir fabrikanýn ön çalýþmalarý için doðu vilayetlerinden birinde bulunuyormuþ. Bir gece yarýsý, eþinin trafik kazasý geçirdiði haberi gelmiþ, kilometreleri telefon sinyaliyle aþarak. Eþinin önemli bir sorununun olmadýðý söylense de, emin olmak ve eþinin yanýnda bulunmak için derhal kendi kullandýðý özel aracýyla, en yakýn havaalanýna doðru yola çýkmýþ tek baþýna.
En yakýn havaalaný iki saat uzaklýktaymýþ. Yola çýktýktan bir süre sonra; son yýllarda hiç görülmemiþ derecede þiddetli bir kar yaðýþý ve tipi baþlamýþ. Kahramanýmýz buna raðmen geri dönmemiþ, yola devam etmiþ. Fakat bir süre sonra kar yaðýþý ve tipi o kadar þiddetlenmiþ ki, görüþ alaný neredeyse sýfýra kadar düþmüþ. Üstelik kar yaðýþýndan dolayý yol tamamen kaybolmuþ. Artýk yola devam etmesi de, geri dönmesi de imkânsýz hale gelmiþ. Bir süre arabada beklemiþ. Fakat soðuktan arabanýn tüm fonksiyonlarý devre dýþý kaldýðýndan, içerisi hýzla soðumaya baþlamýþ. Eðer arabadan çýkmazsa arabayla birlikte kar yýðýnlarýnýn altýnda kaybolup gidecekmiþ. Artýk hayatýnýn son noktasýnýn burada konulacaðýný düþünmeye baþlamýþ. Fakat bir yandan da Allah’tan umut kesilmez diyerek dualar ediyormuþ. Arabanýn camýný güçlükle açýp, arabada bulunan el feneriyle etrafý taramýþ. Biraz ileride kardan oluþmuþ kulübeye benzer bir yükselti görmüþ. Arabadan çýkýp neredeyse beline kadar gelen kar yýðýnlarý içinde kulübeye doðru ilerlemeye çalýþmýþ. Büyük bir mücadele sonunda hedeflediði noktaya gelebilmiþ. Evet burasý gerçekten karlarýn altýnda kalmýþ ahþap bir kulübeymiþ. “Allah’ým sana þükürler olsun” diye geçirmiþ içinden. Kulübenin kapýsý kar yýðýnlarýyla kaplýymýþ. Elleriyle karlarý eþeleyerek kapýya ulaþmýþ. Kapý kilitli deðilmiþ. Az bir güç sarf ederek kapýyý açmýþ ve içeriye girmiþ. Ýçerde sadece bir masa, iki sandalye ve bir de soba ile yakacak odun varmýþ. Kulübenin içi de neredeyse dýþarýsý kadar soðuk olduðundan donmak üzere olan kahramanýmýz hemen sobanýn yanýna gelmiþ. Odunlarý sobanýn içine atmýþ. Soba ve odun olduðuna göre kibrit ya da çakmak da vardýr diye düþünerek sevinmiþ umutla. Kulübenin her tarafýný didik didik etmiþ fakat ne bir kibrit ne de çakmak bulabilmiþ. Artýk bedenindeki hücreler yavaþ yavaþ soðuða teslim olmaya baþlamýþlar. Henüz yenilgiyi kabul etmeyen beyin hücreleri baþka bir çözüm önerisi sunmuþlar. Bunun üzerine kahramanýmýz ilkel dönemlerdeki insanlar gibi ateþ yakmaya çalýþmýþ fakat baþaramamýþ. Tekrar tekrar denemiþ ama sonucu deðiþtirememiþ. Kahramanýmýz bütün umutlarýný yitirmiþ ve birkaç dakika sonra gelecek ölümü beklemeye baþlamýþ. Tam o sýrada kulübenin kapýsý gýcýrtýyla açýlmýþ. Kapýda birkaç hafta önce kendisine kibrit satmaya çalýþan Ýhtiyar Adam belirmiþ. Üstelik elinde de bir kibrit varmýþ. Ýhtiyar Adam kibriti kahramanýmýza uzatmýþ. Kahramanýmýz kibriti almak için uzanmýþ fakat Ýhtiyar Adam ani bir hareketle kibriti geri çekmiþ. Kahramanýmýz yalvarmýþ;
“Ne olur onu bana ver.” Demiþ.
“Olmaz,” demiþ Ýhtiyar Adam.
“Ne olur yalvarýrým onu bana ver ölüyorum.”
“Hayýr olmaz. Ben sana zamanýnda söylemiþtim. Milyarlar versen alamazsýn demiþtim.”
“Tamam çok piþmaným, beni affet. Lütfen ver onu bana.”
“Sen þansýný kullanamadýn. Artýk çok geç, çok geç.”
Kahramanýmýz yalvarmýþ, yakarmýþ, milyarlar, hatta tüm servetini teklif etmiþ ama Ýhtiyar Adamý ikna edememiþ. Ýhtiyar Adam geldiði gibi elinde kibritle kapýdan çýkýp gitmiþ.
Ýki gün sonra kahramanýmýzýn donmuþ cesedi bulunmuþ bir ormancý kulübesinde…


NOT:
Deðerli okuyucu; Öncelikle bu eserime ilgi gösterip okuduðunuz için teþekkür ederim. Lütfen yorumlarýnýzý benden esirgemeyiniz. Unutmayýnýz ki sizin yorumlarýnýz benim için çok deðerli ve bu yorumlarýnýz sizlere daha güzel eserler vermemde büyük katký saðlayacaktýr. Her türlü eleþtiri, görüþ ve yorumlarýnýzý nedimargan@gmail.com E posta adresine gönderebilirsiniz. Þimdiden teþekkürler…