Yaðmurlu bir sabaha uyandýrýr seni boðazdaki martý sesleri.Usul usul kýyýya yanaþýr balýkcý tekneleri.
Teomanýn þarkýsýný mýrýldanýrsýn farkýna varmadan ''ÝSTANBULDA SONBAHAR''.Bugün onunla buluþmak
ister yüreðin.Bu yakadan karþý yakaya onunla;denizle beraber bir yolculuk.En mutsuz anýn Boðazýn
kollarýnda,en mutlu anýn Boðazýn esintisyle raksda.Ruhlar kahkaha atar sevinçle.Bayran sabahý çocuklarý
gibi koþuþturup ona buna gülümsemek istersin adeta.O havayý soluyunca muhtaç hissetmezsin kendini
hiçkimseye.Ezel ve ebed kavramlarý canlanýverir gözünde.Neydim n'olacaðým?Deniz kýyýsýnda gerinip
oltanýn ucunu denize býrakanlar gibi dertleri haince mavinin derinliðine salmak gerekir belkide.Sesiz
bekleyiþ baþlar sonra.Deniz sana ne verecek þimdi?Ölüm baþlar geçmiþe yeni bir sen doðsun diye.Cici
annemdir artýk Boðaz.Onun ninnileridir rüzgarýn uðultusu.Seni büyütecek boðazýn dizinin dibinde
içeceðin iki bardak çaydýr anne sütü yerine.O derece saf,o derece temizdir hayata inat.Hafif
çiseleyen yaðmur ürpertir.''Ahmak ýslatan''der gülümsersin kendine.Ýlk kez huzur bulursun bu
çýlgýn þehirde.Týpký insan gibidir Ýstanbul içinde fýrtýnalar kopar,yüzünde masum tebessüm herþeye
raðmen.Sevdirir kendini haylazlýklarýyla.Sevgisini ifade edemesede oda seni sever gizliden.Kaçmak
istesende býrakmaz seni.Ýþte bu yüzdendir kendini arayýþlarýn.bu yüzden giden dönemez bu þehirden.
Dertleriyle sever sevdirir.Belki kabahatli ama ana kucaðý gbi sana Ýstanbul...