Acýyla kývranýyordu adam. Yüzü gerilmiþti. Baþýný elleri arasýna almýþ doðru düzgün düþünmeye çalýþýyordu. Aklý almýyordu. Bu nasýl olabilirdi aklý almýyordu doðrusu. Karýsý… Biricik karýsý onu nasýl aldatabilirdi? Birbirlerini sevmiyorlar mýydý? Daha iki gün önce kendisine, onu sevdiðini söylememiþ miydi? Þimdi nasýl olur da baþka bir adamla seviþebilirdi? Hem de kendi evlerinde! Bunu ona nasýl yapardý?

…

Kadýnýn yüzünden düþünceleri okunmuyordu hiç. Onlarý görmüþtü kocasý. Nasýl da yýkýlmýþtý onu adamýn kucaðýnda görünce! Bunu ona nasýl yapabilmiþti ki o?! O, kaç yýllýk kocasýydý. Canýydý.

‘Neden yaptým?’diye düþündü kadýn. Ýçindeki kadýn konuþmaya baþladý. Kendini savunuyordu. ‘Benimle hiç ilgilenmiyordu. En son ne zaman seviþtiðimizi bile hatýrlamýyorum. Varsa yoksa iþi. O çizdiði binalarýn arasýnda kayboldu gitti. Bir çizime baktýðý þehvetle bana bakmýyor hiç.’

‘Ama o benim kocamdý!’ diye düþündü kadýn.

‘Evet, artýk seninle ilgilenmeyen kocan!’ dedi hemen içindeki kadýn.

‘Hem kötü müydü? Bak Levent ne güzel öpüþüyor. Seninki hiç seni böyle öptü mü? Hiç öyle bir tutkuyla dokundu mu bedenine? Üstelik iþe baþladýðýndan beri peþinde dolanýp duruyor adam! Hiç yüz vermiyordun. Ne kadar da kýrdýn kalbini adamýn. O hala vazgeçmemiþ bak. Kocan siz flört ederken aramadýn diye seninle günlerce konuþmamýþtý. Hatta umrunda bile olmamýþtýn. Levent öyle mi?’

‘Sus! Sus artýk! Duymak istemiyorum seni. Kocamý aldattým. Üstelik kendi evimizde ve o bunu gördü. Þimdi ne olacak? Her þey bitti. Onu kaybettim!’

‘Levent var. O seni sever.’

‘Levent’in caný cehenneme. O kadýn avcýsý iki gün sonra beni kapý önüne koyar. Hem kocamý seviyordum ben.’

‘Ama o seni sevmiyor. Daha iki gün önce ona onu sevdiðini söylemiþtin. Ama o seni duymadý bile. Yüzüne bile bakmadý. Aldýðý o büyük projenin son rötuþlarýný yapmakla meþguldü. Binalarý çizerken adeta kendinden geçmiþ gibiydi. Neredeyse boþalacaktý. Kendin gördün. Yalan mý?’

‘Doðru. Ama Levent’ten hiç hoþlanmadým ben aslýnda. Beni böyle itiyor diye çok kýzmýþtým ona. Benim de ihtiyaçlarým var üstelik. Onu çok özlüyorum. Ama o sadece o binalarýn çizimiyle uðraþýyor. Ona, onu sevdiðimi söylemiþtim o gün. Çok güzel bir masa hazýrlamýþtým. Üzerimde de en seksi elbisem vardý üstelik. Bakmadý bile bana…’

‘Gördün mü bak! Hak etmiþ o Boþver, üzülme.’

‘Ama ben… Ben hala onu çok seviyorum.’

…

‘Daha iki gün önce bana beni sevdiðini söyledi. Üstelik çok da güzel bir masa hazýrlamýþtý. Bizim þarkýmýz çalýyordu. Çok güzel görünüyordu hem. Ben ne yaptým peki? O kahrolasýca çizimlerime gömüldüm. Ama ne yapayým. Bunlar beni çok heyecanlandýrýyor. Bir kadýnýn verdiði zevkten daha çok neredeyse. Allah’ým! Delireceðim… Karýma ben bunu nasýl yapabildim? Ben… Ben onu seviyorum. Lanet olsun!’

…

Kapý açýldý. Kadýn süzülürcesine içeri girdi. Aðlamýþtý. Rimelleri yüzünden aþaðý yol yol akmýþtý. Lavaboya gitti önce. Elini yüzünü yýkadý. Derin bir soluk aldý ve kocasýnýn yanýna gitti. Her zaman olduðu gibi kanepenin tam ortasýna oturmuþtu. Baþý ellerinin arasýndaydý.O da kanepeyle kocasý arasýndaki o daracýk alana sýkýþtý.

‘Bana Levent’ten hiç hoþlanmadýðýný söylemiþtin.’ Dedi adam.

‘Hoþlanmýyorum.’

‘Ama sen onunla öpüþüyordun. Hem de bizim evimizde.’

‘Üzgünüm.’

‘Ben de.’

‘Ben… Ben seni çok seviyorum.’

‘Ben de. Sen benim hayatýmsýn.’

‘Senin hayatýn artýk ben deðilim. Uzun zamandýr o çizimlerle birliktesin sen. Benimle deðil.’

‘Kendimi kaybettim ben.’

‘Ben de…’

‘Özür dilerim.’

‘Beni affet…’

‘Beni affet!’




Elif Ayvaz

23 Temmuz 2009