Rahmine tutunmaya çalýþan bir
Cenindim ben.
Kýrlangýçlar ölürken
Yaz erken terk etmiþti bedenini.
Solmuþtu tenin.
Evinin önünde baþýboþ bir at
Yayýlmaktaydý umarsýzca.
Zaten tek derdi karnýný doyurmaktý.

Direniyordum içinde yerçekimine
Aðýr aðýr çekiliyordum yeryüzüne.
Suyun çoktan gelmeye baþlamýþtý bile.
Evinin önünde bir atý tekmelerken
Adamlar
Sen hep bana aðladýn!
Çýldýrdý Nietzsche, çýldýrdý cenin
Baðýrdýkça sokak ortasýnda adam
Hep aðladýn sen.
Aðrýdý karnýn, aralandý bacaklarýn.
Bir karaltý peydahlandý
Beyaz çarþafýn üzerine
Gün de geceyi doðuruyordu o ara.
Sen aðladýn, cenin aðladý.
Nietzsche çýldýrdý.

Hiç bakmadýn yüzüme.
Oysa rahmine tutunmaya çalýþan
Bir cenindim ben.
Varolmak istemiþtim sadece.

-Sonra-
Çýldýrdýktan sonra kendini baþtan yazdý
Nietzsche!

Ben!
Rahminden düþen cenin.
Senin bebeðin!
Bir atý tekmelerken adamlar
Evimin önünde
Seni rahmimden düþüreceðim!


7 Aðustos 2010

Elif Ayvaz