Ýçimin kelime kelime, anlam anlam yaþadýðý özlem, tarifsiz kalýyor sensizliðin bilinmezliðinde...
Özlemimi tarifsiz, katlanýlmaz kýlansa, hürriyetten yoksun oluþu...
Özlemim hür ve özgür olsaydý, senden uzak yaþayacaðým kýsa ayrýlýklar zevkli bile olabilirdi...
Kýsa zaman aralýklarý ile beni sana getirecek yolculuklarda yaþayacaðým heyecan hayata anlam katardý. Sana her geliþim, bir önceki geliþimden daha heyecan verici olurdu... Sana her geliþ yolunda; mutluluðun için planlarla dolu olurdum inan... Sende beni ayný heyecanla beklermiydin tatlým? Her seferinde ayný heyecaný yaþarmýydýn?
Senin yaþadýðýn ama aslýnda yaþamaman gereken hayatýn o sýkýntý veren gerçeklerinin, gerçek olarak hayatýnda varolmasýndan kendimi sorumlu hissettiðim anlarým öylesine rahatsýz eder ki beni... Böyle anlarýmda sana olan özlemim daha bir artar. Her zamankinden daha fazla yanýnda olmak isterim. Kendime kýzgýnlýklarým artar. En çok þimdi yanýnda olmana ihtiyacý var ama sen çaresizlik içinde sadece uzaktan destek vermekten baþkla birþey gelmiyor elinden... düþüncesi kendime olan hýrsýmý arttýrýr. Çaresizlik beni hep sinirlendirmiþtir. Hele o çaresizliðin sebebi kendim ise......................
Hep þöyle düþünmüþümdür:
Sen, tercihini zor olandan yana kullandýn. Okuduðun okul ve tercih ettiðin meslek, hayatýn en zorlu yollarýndan biriydi... Tercih ettiðin bu yolda sana eþlik edecek YOL ARKADAÞI seni öylesine tamamlayan, seni öylesine tanýyan biri olmalýydý ki; o tercih ettiðin yoldaki tüm keskinlikler yol arkadaþýnýn sana hissettirdiði güven duygusu ile engel olmaktan çýkmalýydý...
Senin dokunulmaz olduðun dönemlerin. Baþarmaya kenetlendiðin dönemlerin. Hayatý bir kenara býrakýp sadece mesleðin adýna gelecek saðlamaya çalýþtýðýn ve bu uðurda geceni gündüzüne kattýðýn dönemlerin... Böyle dönemlerinde yaþadýðýn stres ve sýkýntýdan dudaklarýnda çýkan uçuk ve yüzünü basan sivilcelerini düþünmüþümdür hep. Ýþte hep o dönemlerinde yanýnda olmayý sana, sadece destek ve seni yaþadýðýn stres ve sýkýntýdan uzaklaþtýracak planlar hayal etmiþimdir hep... Çalýþýrken farkýnda olmadýðýn zaman dilimleri aralarýna seni hem uzun süreli çalýþmanýn yorgunluðundan kurtarýp hem de seni motive edecek ufak ufak planlar hayal etmiþimdir. Seni hayatým boyunca hep özledim ben. Özlemim böyle dönemlerinde hep tavan yapmýþtýr.
Seni hissetmek öyle güzel ki. Yanýmda olmadýðýn yanýnda olmadýðým halde seni böylesine hissedebiliyor olmak; mucize gibi görünse de, bu mucize deðil... Bu tamamen senin ben olmuþ halimi yaþamak... Böylesine güçlü hissettiðim senin, kafaný kitaplardan kaldýramadýðýn dönemlerinde, sadece yanýnda olup doðru zamanlamalar ile ihtiyacýn olaný sana vermek inan hiç zor olmazdý benim için... Gecenin bir vakti, uykunun gelmiþ olmasýna raðmen, çalýþma zorunluluðu hissettiðin bir anýnda elimde senin için hazýrlanmýþ bir kahve ile yanýna gelip konsantrasyonunu hiç bozmadan sadece kahveni masanýn üzerine býrakýp, o öperken hep kendimden geçtiðim dudaklarýna küçücük bir öpücük kondurduktan sonra '' Hadi caným kendini iyi hissedene kadar çalýþ ama lütfen abartma'' diyerek yanýndan uzaklaþmak ne güzel olurdu mesela...
Hayatta en zor olan; kendini hayata göre deðil, hayatý kendine göre inþaa etmektir. Yaþadýðým bunca zaman içinde tanýdýðým onca insan arasýnda, hayatý kendine göre inþaa etmeye çalýþan tek seni tanýdým... Bunu baþarabilmek saðlam bir pisikoloji, saðlam bir karakter ve saðlam bir sinir sistemine sahip olmaktan geçer... Bu tamamen benim fikrim. Böylesine hayat inþaasý uzun sürelidir. En önemlisi inþa edeceðin hayatýn beynindeki projelenmiþ hali dönem dönem deðiþkenlikler gösterir. Çünkü hem hayatýn içinde olup hemde içinde bulunduðun hayatý kendine göre inþaa etmek senin gibi biri için daha da zor. Baþkalarýnýn dertlerini de kendi derdin gibi gördüðün, onlar adýna çözümler üretmeye çalýþtýðýn dönemlerin hiç de azýnsanacak boyutta deðil çünkü... Baþkalarýnýn derleri için onlar kadar üzüldüðünü hissediyorum. Bundan vazgeçmelisin. Bu konuda beni yanlýþ anlama, onlara yardým etme demiyorum. Onlar için elinden ne geliyorsa yap. Fakat onlarýn dertlerini kendi derdinmiþ gibi yaþama. Çoðu zaman onlar senden sadece yanlarýnda olmaný ister, çünkü güven duygusunu fiziki olarak hissettirmeyi becerebilen nadir insanlardansýn bunu unutma. Ýþte böylesine hayatýn içinde olup, kendi hayatýný da kendine göre inþa etme çabalarýnda, hayatýnla ilgili beynindek projelerin gerçekleþmesini saðlayacak, merhamet duygunun hayatýnda yarattýðý bu ve bunun gibi sýkýþýklýklardan seni kurtarýp projelerini gerçekleþtirecek hareket alanýný sana saðlamak için yaþamak, kýsacasý senin için yaþamak isteðim, en büyük özlemlerimden biridir.

Özlemde tarif olmuyor ki tatlým...
Senin özlemini tarif etmem mümkün mü? Özlemin yaþayarak ama sadece yaþayarak yaþamakla anlaþýlan bir olgu... Senli hayatýn tadýný almýþ bir ruh taþýyorken bu vücut ve bu vücuda yön veren beyin ve kalp gücümün sana olan yeterliliðini, seninle paylaþtýðým hayatla tecrübe etmiþken; hayatýn ile örtüþen bir hayat tarzý ile yaþadýðým gerçeði sana olan özlemime gerçeklik ve güç katýyor. Güçlenen özlemime, her an güçlenen sevgimle karþý koyabiliyorum. Sana olan sevgim öylesine üretken ki; her an üreyen sevgim mutluluðuna endeksli inan... Aklýna geldiðim her an; mutlulukla hatýrlanmak sende, mutluluðun her çeþidini, daha önce hiç yaþamadýðýn mutluluklar yaþaman gerekliliðini düþündürür bende...

Özlemde tarif olmuyor ki tatlým...
Senden ayrý yaþamanýn yalnýz karanlýðýnda kaldýðýmý düþünürüm kimi zaman... Sana olan özlem ile el yordamýyla bulurum yolumu o karanlýkta. Sonra sana olan sevgim girer devreye. Karanlýk içinde kaparým gözlerimi. Çünkü senin sevgin varsa göze ihtiyacým yoktur... Senin sevgin varsa yöne ihtiyacým da yoktur... Çünkü gözümde sen, yönümde sensin...

Özlemde tarif olmuyor ki tatlým...
Sadece seni özlemiyorum ki! Ya da sadece senli paylaþtýðým mekaný, zamaný, geceyi, gündüzü, ellerini, dudaklarýný, sesini, gözlerini deðil. Sadece bunlar deðil özlemim. En az bunlar kadar zor olan gerçeðe olan özlemim var. Yanýndayken gerçekten hissettiðim kendimi, yanýndayken aldýðým nefesin bile ne kadar gerçek olduðunu yaþadýktan sonra, zamanýn ve hayatýn ne kadar gerçek olduðunu gördükten sonra, gerçeðin aslýnda olmasý gerektiðine olan özlemim var. SENÝN NE KADAR GERÇEK OLDUÐUNU VE GERÇEÐE NE KADAR ÝHTÝYACIM OLDUÐUNU GÖRÜYOR VE GERÇEÐÝ, GERÇEÐÝMÝ ÖZLÜYORUM BEN. BEN SENÝ ÇOK ÖZLÜYORUM...

Özlemde tarif olmuyor ki tatlým...
Doðru kelimeleri bulmak öyle zor ki; özlemini anlatmaya yetmiyor sahip olduðum kelime daðarcýðým. Sana adanmýþ öyle çok þey yaþýyorum öyle çok þey hissediyorum ki içimde; tabi ki bunlarý sana anlatmak, hepsini önüne sermek istiyorum. Fakat hiçbir dünya dili bunu anlatmaya yetecek yeterlilikte deðil ki... Hissettiðimi hissettiðim gibi ancak ve ancak hissettirerek yaþatabilirim sana.
Sana sarýlýrken; hissediyorsundur, seni sadece beynimle kalbimle deðil, varolduðum tüm özelliklerimle sevdiðimi. Anlatýlabilir mi yada yazýlabilir mi bu hissedilen?
Seni öperken; öpmenin ötesine geçip verdiðin nefesi içime çektiðimde, o sen sinmiþ nefesin benim yaþama sebebim olduðunu hissettirebiliyorumdur sana... Peki ya bunu anlatabilecek kelimeler cümleleþtirilebilir mi sence?
Sana bakarken; aþkýn sevginin somut haline bakar gibi baktýðýma çok þahit olmuþsundur. Gerçeði hiçbir zaman saklayamayan gözlerdeki o manalarý, kelimeler, sayfalar dolusu yazýlar manalaþtýrabilir mi?

Sen Benim Herþeyimsin
18 Yýl