Yalnýzlýk... Tarif edilebilecek en kolay ýssýzlýk hissi belki de. Yalnýzlýðý yaþamak ile hissetmek arasýnda hep fark olduðunu düþünmüþümdür. Yalnýz olmayý tercih etmiþimdir hep... Yalnýzlýðý sevmiþimdir... Yalnýz olmak için kaçmýþýmdýr ýssýzlara... Çünkü orasý hep en kalabalýk olduðum yer olmuþtur bana. O ýssýzlýkta bulmuþumdur ruhumu. O ýssýzlýkta beden bulurdu hayalin. Hayalinle yaþardým hayatýmýn en coþkulu ve en huzurlu kalabalýðýný. Gerçekle hayal arasýnda kaldýðým anlar bile yaþamýþýmdýr. Senli zamanlarým demiþimdir o anlarýma. Saatlerce konuþtuðum olmuþtur hayalinle. Biriktirdiklerimi getirmiþimdir sana. Kimi zaman bir tomar kaðýt, kimi zaman kalbimi koymuþumdur hayalinin kollarýna. Hayaline sormuþumdur içinden çýkamadýðým birçok konuyu. Hep orada cevap bulmuþumdur birçok soruma. Hiç cevapsýz býrakmamýþtýr hayalin beni. Bazen kýzarak, bazen gülerek, bazen de þevkat göstererek vermiþsindir cevaplarýmý. Biliyormusun; hayalinin gelmekte geciktiði zamanlar olurdu... Ýþte öyle zamanlarda ortamdan ürktüðümü hissederdim. Ýnsanda kör olduðu hissi uyandýran zifirilik ve zifiri bir sessizlik içinde korkmayacaðýný söyleyen yalan söyler zaten. Öyle bir karanlýk ki bu; gözlerimin açýk olmasýyla kapalý olmasý arasýnda farkýn ortadan kalktýðý bir karanlýk. Ve ben yüzünü ilk gözlerimi kapayýnca görmüþümdür her seferinde. Yüzün belirince gözlerimin önünde; konuþmaya baþlamýþýmdýr seninle. Ne karanlýk ne sessizlik, kavramlardan uzak sadece sen ve ben kalmýþýmdýr. Ve her seferinde sen hatýrlatmýþsýndýr gitmem gerektiðini. Karanlýk ve sessizlik içinde varolan tek beden gibi kimsesiz görünsede; hayalinle ortadan kalkan yalnýzlýk hissi ile yaþanan senli saatlerimdi yaþanýlan. Asýl yalnýzlýk senin olmadýðýn kalabalýk arasýnda yaþadýðýmdý... Hep vardýn hayatýmda. hep oradaydýn, olmaný istediðim, olmamý saðladýðýn yerde; RUHUMDA...
Bütün hislerin, duygularýn kaynaðý olan yerdeydin. Ve ben onu hep canlý tuttum. Hani sen hep dersin ya; seni rüyamda görmek için dua ederdim, göremediðim zaman sana kýzardým diye... Ben hayaline ulaþmak için uyumak zorunluluðunu ortadan kaldýrmýþtým. Ýnan bana ruhumu adamýþtým hayaline. Ruhsuz bedenimle döndüm her seferinde, o hayat denen karmaþanýn içine... Hayatýn tüm yüklerini bedenime yükledim, ruhumda ise sadece seni besledim. Ruh denen o koca deryayý sadece senin hayalin için gizledim. Bedenimi ayrý, ruhumu ayrý yaþadým hep. Ýkisini biraraya hiç getirmedim. Bedenim yorulurdu, isyan ederek çaðýrýrdý ruhunu. Bedenimin ruhuna ihtiyacý olurdu. Ruhsuz beden çürümeye mahkumdu. Ama ruhum bedenine deðil, bedenim ruhuna gelirdi. Buluþurlardý o ýssýzlýkta. Seni beklerdik sonra. HAYALÝNÝ... Sen gelirdin, üç kiþi olurduk. Bedenim, ruhum ve hayalin... Bedenim ruhuma dudak olurdu, dil olurdu, ses olurdu. Ruhum hayalinle doya doya konuþur, hasret giderirken; bedenim ruhuyla tenini yeniler, kendini bulurdu...
Ruhum bedenine hayat olurdu. Hayalin hayat olurdu ruhuma. Ruhumdaki hayatla bedenim çürümekten kurtulurdu. Bedenim seni ruhuyla hissederdi. Seni yaþayan ruhum sayesinde katlanýrdý hayat hengamesine. Ve bunlarý saðlayan senin ruhumdaki hayalindi. Bedenimin seni yaþayacaðý hiç aklýma gelmezdi.
Ruhumda, ruhunun parmak izleri dýþýnda iz yoktu...
Tenimse tenini hiç bilmiyordu...
Tenim, teninle ruhuna,
Tenim, teninle hayata,
Tenim, teninle Aþk'a
Tenim, teninle Sana Merhaba diyordu.
Tenimdeki yalnýzlýðý, ruhumdaki Aþk ile yendim ben. Tenimin hükmü yalnýzlýktý, ruhumun tek kaderi SEN.
Ruhum teneffüs etti seni; teneffüs ettiði o Aþk ile yaþattý bedenini.
Bedenim teneffüs etti nefesini; þimdi ruhum da, bedenim de özlüyor seni.

SEN BENÝM HERÞEYÝMSÝN