Saat 03;38..sabaha yaklaþtýðým þu anlarda düþünüyorum,her þeyi. Zaman, varlýk, yokluk, sevgi..bilinmezlik denizinde yol almaktayým. Dalgalarýn beni sürüklediði yere kadardýr belki de yolun sonu.

Gün gelir bir aðaca takýlý kalýr yüreðim, sonbahar geldiðinde savrulup gitmek için rüzgarla..gün gelir bir çocuðun gözlerindeki ýþýk, hayata baðlar beni.

Ne zaman gözyaþlarý görsem bir gönülde, saklayamamýþlýðýn utangaçlýðýný okurum gözlerinde. Gözlerle baþlayan bir sevgidir yaþama neþe katan..

Kelimelerin gece kadar siyah ama sabah kadar da aydýnlýk bir yönü var. Kelimelerdi baþlatan varlýðý ve yokluðu..Varlýðý var kýlan da yok kýlan da yine kelimeler oldu. Kelimelere yansýdýkça duygular daha da güzelleþti .. yazýyla baþlayan bir baþlangýç yine yazýyla bitmeliydi belki de.

Yazýda kalmalýydý hissediþler, duyumsayýþlar. Yazýda kaldýkça deðerini kaybetmez, yeni anlamlarý yüklenir anlatýlanlar. Söze dönüþtüðünde kül olur da savrulur gider bir esintiyle. Kim bilir hangi yaprakta, hangi evin çatýsýnda izler kayboluþlarý..ve yaþandýkça kayboluþlarý görür, yaklaþtýkça uzaklaþmalarý.

Yazýya aktarýlmadýk ne çok þey var hayatta ve yazýyla hayat bulamamýþ ne çok duygu. Konuþtukça kaybettiðimizi anlamak ne zor bizim için, kaybettikçe de yenilgimizi, bozulan her þeye karþý.

Geceler artýk biraz daha sessizleþti sanki. Yalnýzlýk geceye anlam katarken, bir yandan da anlamýný yitirdi nedense. Geceyle yakalanan cümleler sabahla gün ýþýðýna çýkmadan saklandý yýldýzlarýn ardýna. Yýldýzlarýn ardýndaydý hayaller, yýldýzlar kadar uzak yýldýzlar kadar yakýn.

Bir sabah ezanýnda yine gözlerim, yüreðim uyanýk. Bir muþtuyu yine kulaklarým dinlemekte tüm canlýlýðýyla. Aydýnlýðýn habercisi ezanýn yankýsýný duyumsuyorum benliðimde. Belki aydýnlýða ulaþmak çok uzak lakin bir umut benimkisi.
Aydýnlýða ulaþabilmek
ve
yüreðimin
hep aydýnlýk olabilmesi umudu..