Gitmek mi, kalmak mý daha zor olan.

Yalnýzlýk mý, kalabalýklar arasýnda kaybolmak mý? Bilemiyorum. Zaman anlamýný yitiriyor küçük yerleþim yerlerinde. Sabah olmuþ, akþam olmuþ bir anlamý yok, bir deðiþiklik yok. Ayný eylemleri tekrarlýyorsun günlerce, deðiþen yalnýzca hava oluyor.

“Zaman sadece birazcýk zaman” diyor bir þarkýda, burada zamanýn içinde kayboluyorsun. Bugün olmuþ yarýn olmuþ hiçbir farký yok, her þey ayný. Sabah oluyor, akþam oluyor, acýkýyorsun doyuyorsun, uyuyorsun uyanýyorsun… Üzülüyorsun aðlýyorsun…

Deðiþen tek þey sanýrým sadece cildimiz.
Yavaþ yavaþ buruþmaya baþlýyor, kendini topraða hazýrlar gibi..

Bazen çocukluðu özlüyorsun. Hayallere dalýp gittiðin, zamaný unuttuðun yýllarý… Özlem duyuyorsun çocukluðuna… Sonra cennette çocuk olmayý düþlüyorsun, özlüyorsun cenneti. Cennete gitmesen de cenneti özlemek nasýl bir þey demeyin... Yaþamasan da özlüyorsun. Rabbini görmesen de sohbetini özlüyorsun. Uçmasan da göklerde kuþlar gibi kanatlanýp uçmayý özlüyorsun mesela... Ya da ruhunun bedeninin esirliðinden kurtulup özgürleþmesini…

Gurbetlik ne demek? Memleketinden, doðduðun yerden uzakta olmakla mý yaþanýr gurbetlik?

Ya doðduðun yere ait hissetmiyorsan kendini, o zaman yine gurbette mi sayýlýr insan.

Ya hiçbir yere ait hissetmiyorsan kendini…

Ben sanýrým her yerde yaþýyorum gurbetliði…

Gurbetlik, kalbinin Rabbinden uzak kalmasýyla baþlýyor. Gurbetlik gibi yetimlikte ayný deðil mi? Rabbini hissetmiyorsan kalbinde, yetimsin, yarýmsýn, eksiksin.

Seni yarataný unutmak ne büyük gafillik, ne büyük hezimet, ne büyük hüsran… Unutmak insanlara mahsus, hatýrlamakta…

Öyleyse ne duruyorsun, haydi harekete geç ey kalbim! Ýçinde alevlendir hiç sönmeyen ilahi ateþi, bitmeyen sonsuz sevgiyi güçlendir ilahi kelimelerle… Haydi, ne duruyorsun, neyi bekliyorsun, ölümü mü? Yoksa kaybolmayý mý kâinattan?