Aþkýn yalýn hali,
Her halde en çok bu kelimeleri seviyorum. Bir de aþkýn yanýna koyunca…

Bu gün yine oradayým. Her zaman beraberce dolaþtýðýmýz Arnavut kaldýrýmlý sokaklardan geçtim yine. Aþk þarkýlarýný ilk seninle dinlediðim yerdeyim bugün.
Ortaköy’deyim yine.

Edith Piaf’ý dinlediðimiz kafeterya var ya iþte oradayým. Rüzgâr bir kýrbaç gibi suratýmý kamçýlarken bedenim sensiz ve sessiz yolculuðuna doðru yol almakta.

Gözlerimi kapadým týpký seninle yaptýðýmýz gibi.
Avuçlarýmý sýktým sanki ellerini tutarmýþ gibi.
Ve ben de þarkýya eþlik etmeye baþladým týpký senin gibi.
Özledim Sevgilim seni týpký, týpký…

Gösteriþsiz aþklarýn eðreti âþýklarýydýk biz. Geceleri dolaþýrken aldýrmazdýk sessizliðe, sabahlarý simit atarken martýlara, el sallardýk vapurdaki aþýklara. Sade bir aþkýmýz vardý bizim, yalýn, hele bir de için de aþk varsa.

Acýlarýmýzý paylaþýrken sevinçlerimizi yutkunmazdýk hiçbir zaman. Hayatýn acý yüzünü yüreðimizde eritir, sevgimizle ateþe verir, aþkýmýzla sevince dönüþtürürdük. Duygularýmýz hassastý ama asla kýrýlmazdý. Ýncinirdi ama kopmazdý. Aþkýn yalýn haliydi Sevgilim bu, saf ve masum olaný.

Duyuyor musun Sevgilim “Sous le ciel de Paris” çalýyor. Aþkýmýzý birbirimize haykýrdýðýmýzda da o çalýyordu. Ne kadar da heyecanlýydýk. Kaldýrým Serçesinin müziði öyle büyülemiþti ki bizi. Aþký yalnýzca o anda yaþýyorduk, yalýn halini.

Uzun zaman oldu Sevgilim sen gideli. Ben hep dolaþýyorum týpký seninle olduðu gibi. Güneþin batýþýný seninle izlediðimiz yerdeyim geceleri ve sabahlarý koþuyorum yine sahilde özgürce sanki seni yakalayacakmýþ gibi.

Kimseye söylememiþtik aþkýmýzý, anlatmamýþtýk sýrrýmýzý kimseye, bakmamýþtýk kimseye ötelerden.

Ne oldu da ben sensiz kaldým?
Kim çaldý seni benden?
Kim bozdu saf ve temiz aþkýmýzý?
Eðreti duruþumuz mu rahatsýz etti aþýklarý?

Bende týpký aþkýmýz gibi kaldým sensiz bu dünyada, yalýn.

Bak þimdi senin en çok sevdiðin þarký çalýyor. Ne kadar da güzel söylerdin bu þarkýyý. Sesinin týnýsý hala kulaðýmda. Evet, sevgilim Ayla Dikmen çalýyor. “Aðlayan bir çift göz býraktýn arkanda”.


Fatih Mehmet Mirza
28.01.2009
VERA