…Bu dansý bana lütfeder misiniz sesiyle irkildi kýz. Þaþýrmýþtý, bunu beklemiyordu. Gözlerini oðlanýn göz bebeklerinde görüyordu. Heyecanlý bakýþlardý bunlar, titrek dokunuþlardý. Elbette dedi kýz tereddüt etmenden. Orkestra çalmaya baþladý Notre Dame de Paris’in büyülü þarkýsý “Belle” kulaklarda çýnlýyordu. Paris ýþýklar altýnda kýzla oðlana gülümsüyordu. Bir piyanistin notalara dokunuþu gibi birbirine kenetlenmiþlerdi. Kýzla oðlan sanki buz pistinde gibi bir uçtan bir uca kayýyorlardý…

Saat oldukça geç olmuþtu. Kýz kalmak için müsaade istedi ürkek bir sesle. Oðlan ayaða kalktý ve kýzý istediði yere býrakabileceðini söyledi. Kýzýn yüzündeki gülümseme bu soruya verilen en iyi cevaptý. Arabaya bindi kýzla oðlan…

Sen Miþel köprüsünden yýldýzlarý izlemek o gün bambaþkaydý. Oðlan her zaman yaptýða iþe birde ortak bulmuþtu artýk. Sessiz bir þekilde yýldýzlar izlendi o akþam. Kayan yýldýz için dilek tutuldu, mutluluk nidalarý savruldu Seine nehrinin sularýna. Derken, soðuk bir ses ile irkildi kýzla oðlan. Küçük kayýkçýnýn sesiydi bu. Gezmek ister misiniz diye baðýrýyordu. Kýz kendini evinde hissetti o anda. Yýllar önce dolaþtýðý o su dolu essiz þehir. “Ti amo” diye fýsýldadý oðlanýn kulaðýna. Oðlan kendi dili ile cevap verdi :
“Je t`aime”…

Esrarlý kelimelerin yürekleri okþadýðý o akþam bitmek bilmiyordu. Kýsa bir kayýk sefasý sonrasý Paris sokaklarýný dolaþmaya baþladý iki Âþýk. La Madeleine’nin önünden geçerken eller birbirine ilk defa kenetlendi o an. Eiffel’in önündeki parkta soluklandý sevgililer. Paris dar gelmiþti yüreklerine, nasýl gelmesin ki…

Sokak sanatçýsýný fark etti kýz parkýn ötesinde, yavaþ yavaþ yöneldi iki sevgili sesin geldiði yöne doðru. Kýz sanatçýya baktý ve tek kelime döküldü dudaklarýndan:

“Belle’yi çalmaný istiyorum.”

Sanatçý elleriyle hayat verdi eþsiz dostuna. Yürekler ve Paris sadece büyülü sesi dinliyordu. Etrafa gülücükler saçýyordu iki sevgili. Aþk’tý bunun anlamý, masum, beklide yalýn, beklide gösteriþsiz mütevazý bir yaþam tarzýydý bu. Aþk iþte farklýydý.

Hotel de Ville’de kalýyordu kýz. Sabah yaklaþmýþtý. Güneþ kaçamak bakýþlarla yüzünü göstermeye baþlamýþtý Paris’e. Ayrýlýk vakti demekti bu. Uzun bir yürüyüþten sonra ayrýlma vakti gelmiþti. Bir peri masalý gibiydi sanki. “Kül Kedisi”ne benzer bir gece gibiydi yaþananlar. Sabah olacak ve tüm esrar perdesi ortadan kalkacaktý. Hotel de Ville’nin önünde durdu iki Aþýk. Gözlerinin içine baktýlar, baktýlar, baktýlar…

Sabah olmuþtu kýz konuþmak istiyordu, birkaç kelime söylemek istiyordu. Ama ne anlamý vardý ki oðlan için. Anlayamayacaðý kelimeleri konuþmak neye yarar diye düþündü bir an. Tüm insanlarýn anlayabileceði bir dil olmalý diye söylendi kendi kendine. Ya oðlan, en az kýz kadar konuþmak istiyordu. Haykýrmak istiyordu “Seni Seviyorum” diye. Ama kýz anlamayacaktý ki…

Gözler son kez birbirine baktý ve iki sevgili her þeyleri ile sarýldý birbirine. Sonra Veda…

Arkalarýna bakmadan ayrýlmalýydý iki sevgili, öylede oldu. Kýz Paris’teki son geceyi beklide hayatýnýn prensi ile geçirmiþti. Fakat ayrýlýk iþte, elden ne gelirdi ki. Son gün AÞK onu bulmuþtu ama tek seferlik bir bileti vardý onu yaþamak için. Evine giderken dudaklarýndan hep ayný kelime dökülüyordu:

“Je t`aime”.

…Oðlan yine her zamanki yerindeydi. Gök yüzünde yýldýzlarý arýyordu, yalnýzca onun yýldýzýný. Ama o çoktan kaymýþtý týpký dünkü kayan yýldýz gibi. Seine’in esintisi o aný bir daha yaþattý oðlana. Bir anda dudaðýndan tek bir kelime döküldü:

“Ti amo”.

…Onlarý diðerlerinden ayrý kýlan yüreklerindeki AÞK’tý. AÞK’larý da hüzünde saklýydý.



Fatih Mehmet Mirza
25.03.2009
www.seniarayansesim.com