Sokak kapýsýnýn yumrukla dövülmesi ve ardý arkasý kesilmeyen zil sesiyle yataðýndan fýrladý Nilüfer. Saatin kaç olduðunu anlayabilmek için önce perde aralýðýndan gökyüzüne, daha sonra da saatine baktý. Saat üç’e gelmekteydi. Korku ve aceleyle sabahlýðýný giyerken, bir yandan da, “Hayýrdýr inþallah, bu saatte kapýyý böyle çalan kim?” diye düþündü.

Ayak uçlarýna basarak, hýzla koridoru geçti. Sokak kapýsýný açmadan önce “Acaba uyanan kimse var mý?” diye koridorun sonundaki odaya göz ucuyla baktý. Odada herhangi bir ýþýk görmeyince babasýnýn uyanmadýðýný düþünerek kapýyý açtý.

Sokak kapýsýný açtýðýnda sigara ve içki ile aðýrlaþmýþ parfüm kokusunun aðýrlýðý burun direðini sýzlattý. Karþýsýnda duran, kýz kardeþi Gülfer’di. Bir an kardeþini tepeden týrnaða süzdü. Ýçinden “Allah’ým, bu benim kýz kardeþim olamaz” diye geçirdi. Aklýnda ki düþünceyi hemen savuþturarak kýz kardeþini eve aldý. Kardeþiyle birlikte kaldýklarý odaya giderken yeniden anne ve babasýnýn yatak odasýnýn kapýsýnýn altýnda herhangi bir ýþýk olup olmadýðýný, ya da bir ses gelip gelmediðini anlamak için bir an durakladý.

Nilüfer odanýn kapýsýný kapatýr kapatmaz,

-Bu saatte nereden geliyorsun?... Ayrýca bu kýlýk, kýyafet, makyaj ne böyle?, diye kardeþini azarladý.

Gülfer ablasýnýn sorduðu soruya gayet ilgisiz ve vurdumduymaz bir sesle,

- Amannn abla!.. Arkadaþlarla toplanmýþtýk. Koyu ve tatlý bir sohbete dalýnca zamanýn nasýl geçtiðini anlayamadýk. Bunda bu kadar kýzacak ne var? diye cevapladý.

Aslýnda Nilüfer kýz kardeþinin nasýl bir toplantýya katýldýðýný çok iyi tahmin edebiliyor ama aklýna gelenleri kýz kardeþinin yapmayacaðýna kendisini inandýrmaya çalýþýyordu umarsýzca.

Kýz kardeþi üstündeki allý pullu elbiseyi çýkarýp makyajýný sildikten sonra yataða girip hemen uykuya daldý. Bunu biraz da ablasýnýn odanýn içinde bir aþaðý bir yukarý gidip gelmesini görmemek için yapmýþtý.

Nilüfer’in ise “Bu kýzla ben ne yapacaðým, annemlere nasýl anlatacaðým?” diye düþünmekten beyni zonklamaya baþladý. Ýlerleyen zamanla birlikte uykusuzluða yenik düþtü.

Sabah geç uyanan Gülfer, mutfaða girdiðinde anne ve babasýyla karþýlaþtý.

- Günaydýn, diyerek masaya oturdu ve annesinin kendisi için toplamadýðý kahvaltý sofrasýna oturdu. Ekmeðine yað sürerken annesinin kendisini süzen ve babasýný iþaret eden bakýþlarýyla karþýlaþtý. Bir yandan annesinin bakýþlarýna gözleriyle cevap verirken bir yandan da baþýyla babasýný iþaret ederek “Bana ne!..” dercesine omuz silkti. Hemen ardýndan,

- Reçel çok güzel olmuþ, ellerine saðlýk anne, dedi

Ýki lokmada elindeki ekmeði bitirdi. Babasýnýn öfke dolu bakýþlarýný görmezden gelerek hýzla sofradan kalktý. Üstünü giyip makyajýný yapýp dýþarý çýkmak üzere oda kapýsýna yöneldiði sýrada,

- Bu akþam eve gelmeden önce senin cep telefonunu çaldýrýrým, dedi ablasýna ve kendisine cevap verme fýrsatýný vermeden odadan çýktý.

Kýsa bir süre sonra ise sokak kapýsýnýn sesi duyuldu. Nilüfer çaresiz, periþan ve yumruklarý sýkýlý bir þekilde torba gibi çöktü yataða. Kendi kendine,

- Off…off!… Ne yapacaðým? Kýz kardeþim ve ailemle nasýl baþa çýkacaðým?, diye mýrýldandýktan sonra mutfaða gitti. Babasýnýn çay bardaðýna yeniden çay doldurmakta olan annesine “engel olamadým,” dercesine bir bakýþ fýrlattý. Babasýnýn bakýþlarýyla karþýlaþmaktan ise özellikle kaçýndý.

O gece yine geç saatlere kadar Gülfer’in eve dönmesini bekledi. Cep telefonu çaldýðýnda sabah olmasýna az bir zaman kalmýþtý. Kýz kardeþini eve alan Nilüfer, odaya girdikten sonra, yataða oturan kýz kardeþinin önünde çömeldi, yüzünü avuçlarýnýn arasýna alarak,

- Bu kadar geç saatte eve gelmen, dekolte giysiler giymen,      makyaj yapman, üstüne sinmiþ olan içki, sigara ve losyon kokusu beni çok rahatsýz ediyor ve üzüyor, dedi.

Kardeþinin kendisini dinleyip dinlemediðini anlamak için kýsa bir süre sustuktan sonra,

- Bak, babam her þeyin farkýnda, her gün sen evden gittikten sonra beni adeta sorguya çekiyor. Artýk anneme ve babama söyleyecek yalan bulamýyorum. Ayrýca senin bu vurdum duymaz davranýþlarýn beni de çok üzüyor, diye konuþmasýna devam etti.

Ablasýnýn babasýný savunurcasýna konuþmasýna sinirlenen Gülfer,

- Ne demek!.. Benim yaþým on sekizi çoktan geçti ve o bana karýþamaz. Hem de hiç!.. Ayrýca bana bu evde en son laf söyleyecek kiþi o’dur. Bir kaç yýl öncesine kadar eve para getirmiyorum diye beni herkesin içinde azarlamasýný, arkadaþlarýmla birlikteyken kolumdan tutup sürükleyerek dýþarý çýkarmasýný ve bana yaptýðý pek çok þeyi daha unutmadým, derken sesi titremeye ve aðlamaya baþladý.

Nilüfer kardeþinin çaresizliðine dayanamayýp, yanýna oturdu,

- Tamam caným, sakin ol… Ama o da bizim babamýz... Ne yapabiliriz ki?, dedi.

Bu söz üzerine Gülfer ýslak, uykusuz ve yorgun gözleriyle ablasýnýn yüzüne, sanki onu ilk defa görüyormuþçasýna baktý.

- Babamýz ha?.. Senin baban olabilir ama o benim babam deðil…O beni nasýl evladý olarak kabul etmiyorsa, ben de onu baba olarak kabul etmiyorum, dedi.

Nilüfer kardeþini sakinleþtirmeye çalýþýrken Gülfer hýzla çantasýný açtý ve çantasýndaki paralarýn büyük bir kýsmýný ablasýnýn yüzüne fýrlattý. Sinirlerine hakim olamýyordu. Ablasýnýn kendisini sakinleþtirmek için söylediði sözleri ise hiç duymuyordu.

Bir süre daha katýla katýla aðladý. Ablasýnýn elini omzunda hissettiðinde ise eliyle itti,

- Çek elini omzumdan, dokunma bana, diye baðýrdý. Hemen ardýndan da,

- Sana verdiðim parayý da babam olacak adama ver, dedi.

Nilüfer cevabý için için bilmesine raðmen yine de kardeþine,

-Niye?.., diye sormaktan kendini alamadý.

Gülfer acý dolu bir sesle ,

- Niye olduðunu sen benden daha iyi biliyorsun. Babam para gördüðü anda baþka bir insan olur. Hatýrlamýyor musun, geçen yýl tekrar beni dövmeye baþladýðý günlerde, namustan dem vuran, babam dediðin kiþiye birkaç defa para verdiðimde nasýl sesini kesti? Þimdi oturup da bana namusla ilgili nutuk çekmeye kalkýþmasýn, dedikten sonra yataða yattý.

Nilüfer ise yataðýnda kýz kardeþinin hýçkýra hýçkýra aðlamasýný dinlemekten baþka bir þey yapamadý.

Sabah erkenden kalkan Nilüfer hýþýmla mutfaða gitti. Babasý da yeni uyanmýþtý. Mutfak kapýsýnda Nilüfer’i gördüðünde, kardeþinin eve dönüp dönmediðini soran gözlerle baktý. Nilüfer’in öfkesi ise, sorgulayan gözlerle kendisine bakan babasýný görünce daha da arttý. Kardeþinin verdiði parayý babasýna uzatýrken,

- Bunu Gülfer sana vermemi istedi. Ne zamandan beri deðiþtirmek istediðin mutfak dolaplarýný ve seramikleri deðiþtirirsin, dedi.

Babasý, Nilüfer’in kendisine uzattýðý parayý gözlerinin içi ýþýldayarak aldý. Ablasýndan on beþ dakika sonra uyanan ve mutfaða gelen Gülfer’in aðlamaktan kan çanaðýna dönmüþ gözleri Nilüfer’in kalbini daðladý.


O sabah, namus delisi olan babalarý bütün bir kahvaltý boyunca, gülerek kýz kardeþiyle konuþtu, hatýrýný sordu. Böylece Gülfer’in eve geç gelmesi, kýlýk kýyafeti gibi sorun edilen konular bir süreliðine de olsa rafa kaldýrýlmýþ oldu.

Çünkü Gülfer babasýna rüþvet olarak verdiði yüklü para ile geçici bir süreliðine de olsa, onun sevgisini ve ilgisini satýn almayý baþarmýþtý.