Sevgili günlük,
Kalabalýklar içinde yalnýzlýk çekiyorum bugünlerde. Çokluklar içinde tekliðin, gündüzün içinde gecenin, beyazýn içinde siyahýn dayanýlamaz sancýsýný çekiyor yüreðim doðumunu bekleyen güneþin sabýrsýzlýðýnda. Fýrtýna öncesi denizin durgunluðunu yaþayan ruhumu en sadýk dostum olan kýrýk kalemim teselli edebiliyor. Dümeni oluyor kalemim ruhumun derinliklerinden damlayan cümlelerimin. Sözcüklerimi duygu denizinde mavi yolculuða çýkarýyor, bir o yandan bir o yana savurarak. Acý, hüzün, yalnýzlýk ve keder dalgalarýnda çalkalanan bilincimden þu cümleler dökülüyor:
“Yalnýzlýk elbisemi giydim üstüme doðar doðmaz. Terzim oldu hüzün, nefes aldýðým her dakika. Yitik zamanlardan elemler biçerken gecenin karanlýðýný giydirmek için kaybolan hayallerime, gözyaþý makasýyla kesti mutluluk kýrýntýlarýmý. Ýhanet iðnesiyle deldi, aþk acýsý çeken yüreðimi.”
Ruhumdaki duygu fýrtýnasý dinebilecek mi dinginliðe hasret gönlümü avutmak için? Ne zaman yalnýzlýk elbisemi çýkarýp mutluluk ve huzur elbisesini giyebileceðim? Ne zaman aþk acýsý çeken yüreðim yaþayacak vuslatý?