Bir baþka yaðacaðýný bilemezdim üzerime yaðmurlarýn,
bilemezdim geceyle seviþeceðimi.
Aþklarýmýn içini boyarken,
fýrçamýn ucuna bir siyahýn bulaþacaðýný
ve bulandýracaðýný beni…
Ateþleri kanatlarýma alýp uçacaðýmý,
sevgilerden yapacaðýmý kalelerimi,
depremler olurken ben öleceðimi,
bilemezdim.

Hayatta;
Yarýmlarýn hiçbir zaman tam olmadýðýný,
bir kez aðlayýnca bir daha
yanaklarýn hiç kuru kalmadýðýný,
dudaklara çarpýp çýkan soluklarýn yaktýðýný,
yangýnlara attýðýný insaný,
bilemezdim.

Bilemez…

Bilemezdim.


Þehirler yýkýlmýþtý bir gün…Feryatlarý ezberlemiþtik... Anýlarýn altýnda ezilmiþti bedenlerimiz...
Aslýnda bir varken bir yok olunduðunu anladýðým gün mü doðmuþtum? Hani binalarýn soðuk duvarlarý altýnda yaþanmýþlýklarý býrakýp, yenilerini bulmak ve onlara sýðýnmaya çalýþarak eskiyi unutmak için terk etmiþtik hayalleri.
Belki de uður böceklerinin elime konduðunda artýk uðruna inanmadýðýmý anladýðým gün enkazda kaldým ben.

O zaman doðdum.

O zaman öldüm.