Bakýþlar;
kalbin orta yeri,
gülüþler ise
yangýnýn bitmeyen hüznüymüþ…

Artýk;
gölgelendi tüm renkler.
Griye döndü baharlar…
Yalanlar büyüdü,
günahkâr akþamlarda.
Ruhum kayýp,
aþk dolu zamanlarda…

* * *

Suskun anlara vuruldum ben…
Her dudak kývrýmýnda aradým,
bulamayacaðýmý bile bile aþký.
Yok yere üþüdüm.
Tarifsiz olaný
tarif etmeye çalýþmak da neyin nesi?
Olabilir miydi
hep gülmenin sýrrý,
var mýydý
bir mutluluk iksiri,
yapýlmýþ mýydý acaba hiç
hüzün kovan büyüsü?

Sorularýn cevaplanmadýðý anlarý sevdim iþte…
Yazgým oldu bu.
Bir sessizlik,
aldý baþýný gitti sonra.
Bir günah ki
büyüdükçe güzelleþti.
Yasaklar hep zevk verirdi…

Adý konmamýþ acýlar;
âlemler arasýna sýkýþmýþ ruhlarda gizli.
Aðlatan;
acý deðil,
asla hissedemeyeceklerimizin düþüncesi belki de.

Þimdi;
Birikti kar taneleri gibi
üst üste yýðýldý
zamanýn getirdikleri…
Sonra erimeye baþladý
sevgilerin en derinleri.
Tuzlu sývý,
bir ömre bedel bakýþlarýn
olduðu yerden çýktý,
ve yaþanmýþlýklarýn çizgisinde yol alýrken
yer çekimine yenik düþtü
Doldu.
Aðýr geldi.
Taþtý.
Hayat;
aðlattý.