Son...

Bir bitiþin matemini yazýyor içimdeki harfler... Kimsenin masalýna benden sonra kahraman olma... Kimse seni ben kadar saramayacak adam/ým...

Gece(m)'e uzanmasýn gün ýþýðý... Ölmeyi becereceðim bu sefer... Yaþarken, kahkahalarýnýn tam ortasýndan vuracaðým seni... Aydýnlýk gülüþüne eklenecek kara(n)lýðým... Ayazlar isteyeceksin yüreðine, sarýlýp donmak için. O kadar kor olacaðým ki, ayazlar isteyeceksin bensiz gecelerinden...

Boðazýmda hala düðümler... Yutkunsam nefessiz kalýyorum, yutkunmasam ölüyorum derdim ya... Hem nefessizim artýk þehrinde hem de ölü... Parmak aralarýnda, ellerimin izleri... Dilinde harflerin faili mechul cinayeti... Bir sabah kalkacak, acý bir telaþ, belki gördüðün kabus, uzanacaksýn telefona sanki yeni doðmuþ bebeði sýmsýký tutarmýþ gibi avuçlarýnda hissetsende beni, ben seni duymayacaðým...

Bu masal da birinci tekil þahýs olmadý hiç... Benle hiç karþýlaþmadým pragraflarýnda... Kadim bir uygarlýktým... Sadece Tanrý'sý olan... Dönsen dünlerine ne yazar? Ýþlemediðim cinayetlere çýkardýðýn aflarýnda olmasa, suçlarýmýn iç acýlarýnýn toplamý idam yapýyor! Hadi durma idam et beni! Bölmeden, çarpmadan,toplamadan, hesapsýzca öldür... Paydalarýma yeni sýzýlar eklemeden, göm beni siyahýna!

Bir aþkýn gölgelerinden kaç kez geçebilirsin?
O gölgelerde kaç kez kaybolabilirsin?
Kaç kez gözyaþlarýnda ayný parmak izlerine rastlayabilirsin?
Kaç kez düþebilirsin yarýnsýz düþlerden?
Oysa düþebilmek için önce koþmak gerek, ben emeklemeyi bile bilmiyordum, düþünden kara(n)lýðýna düþerken...
Yorgunum...
Düþe düþe kan revan oldu dizlerim, bebekliðimde bu kadar acýmamýþtýr caným...
Halsizim...
Cevap ver diye yazmýyorum bunlarý sana, yüreðimin boþluklarýnda yankýlanýyor çýðlýklarým iç duvarlarýma. Sesimi sadece ben duyuyorum, farkýndayým...

Ne kadar harf kalabalýðýn vardý senin, bana kayýplýk düþtü, kendimi ararken cümlelerinde... Kayýbým þimdi yüklemlerinde, öznelerinde, bana dair kurduðun ne varsa hepsinde...

Giden gider, kalandýr terkeden, bu sözlerin hepsi yalan! Biten bir þey yok... Gittikçe sana çýktý yollarým, kaldýkça da yokluðunla vurdun beni... Ama vardýn, hep sendin, hep sendim... Masallar hep ayný bitmez, doðru. Kýz çocuklarý da büyür bir gün... Gökten üç elma düþmez kimi zaman. Kaç elma bekledin sen? Bir elmayý bile paylaþamamýþken daha biz?
Masal bitti, bu son baþka son desemde, parantez içlerinde bitme/di diyorum... Bit/me adam/ým... Yit/me...

Gözlerinin duvarýnda yazýyor, adým... Ýndir/me kirpiklerini...

Adam/ým imlasý bozuk noktalarým...
Yutkunamadýðým sesli harflerim...
Varlýðýmý unuttuðum, yokluðunda seni aramaktan...
Gelinlik kýzýn düþünde ki beyaz...
Düþ/me ,sokaklarýn kalabalýðýnda kirlen/me...
Sevme hiç kimseyi benim kadar...
Kaybol/ma dilinden anlamayan sevdalarýn yüklemlerinde...


Dudaklarýndan bir mermi düþtü adýnýn hecelerine, sýzý dindi... Alt tarafý iki heceydin zaten, delik deþik oldu sen'li beþ harfim... Aþk(ým) yamalý deðil, delik deþik...

Bir þarkýmýz da yok, hani aklýna gelirsem hatrýna düþeceðim... Azraile tebessüm edecek kadar özlemek ölümü, nedir bilir misin sen koca adam/ým? Bir masala baþlarken, bir sonu karalamak yürek haritana...

Kýrdým kalemimi ... Hadi götür kendini satýrlarýmdan... Hadi git...

Ben senin için yanlýþ masal(d)ým, sense mýzýkçý kahraman/ým...

Ýçimde ki çocuk öldü... Büyüdüm...

Günün aydýn olsun Efsun'suz düþ...