KURTULUÞ KAÇIÞTI...

Güneþin orada olduðunu biliyordum. Asýk suratlý, gri mizaçlý bulutlarýn ardýnda... Bizim onu özlememizi bekliyordu sanki. Hava bile kendi soðukluðundan rahatsýz olmuþtu. Buðulanmýþ camlar, içerinin sýcak olduðunun en güzel kanýtý, benim de huzur kaynaðýmdý. Sobamýzýn üstünde hüzünlü ve tedirgin salýnan portakal kabuklarý kurumuþ, hepsi de buruþmuþtu babannemin memeleri gibi... Bekliyorduk. Annem üzülmekten yorulmuþtu besbelli. Sessizlik, kulaklarýmýza munzur bir cin gibi nefesini üflemekteydi. Annem durmadan dinlenmeden yemek yapýyor; temiz çamaþýrlarý yeniden yýkýyor, bal dök yala merdivenleri tekrardan siliyor ve makine hýzýnda atký, eldiven, bere, kazak, artýk aklýna ne eserse örüyordu. Gazetede çalýþmadýðý zamanlar yapýyordu üstüne üstlük tüm bu saydýklarýmý. Þiþlerden bir ara kývýlcým çýkacak zannetmedim deðil hani. Beklemenin boþ doluluðu, bizi oyalamaktan baþka bir iþe yaramýyordu.

80'ler... Babam kaçmaktan yorgun düþmüþ, düþüncelerinin tazeliðini korumaya çalýþmaktan sefil olmuþ ve onlara tutunmaya çalýþýrken de elleri nasýr tutmuþtu. Babam: "Ülkem için varým, yok saysalar da..." demiþti bir gün annemle yemek masasýnda konuþurlarken... Tabi daha o zamanlar babam adýna tutuklama emri çýkartýlmamýþ, o da hiç saklanmak zorunda kalmamýþtý devletin ceset kokan nefesinden. Yorgun doðru... Babam baþtan aþaðýya "dürüst"tü. Ona beni ulaþtýran en doðru kelime bu sanýrým. Babam gitmek zorunda kaldý. Uzaklara... Bense anlayamadýðým sebeplerden okula gidemiyordum. Dudaklarý daðlanmýþçasýna susmak, bir çocuk için en zorudur. Annem her gün tembihliyordu gazeteye gitmeden önce: "Aman diyeyim yavrum, sakýn kimselere baban hakkýnda bir þey söyleme!" Bense doðruluyordum baþýmla. Elden ne gelir? "Eðer baban hakkýnda bir þey söylersen bitanem, babaný bir daha hiç göremeyiz, oldu mu güzel kuþum benim? En çok güvendiðimize dahi, onunla telefonlaþtýðýmýzý söylemek yok, amcana bile..." Kucaðýna oturtup, saçlarýmý okþarken söyledikleri beynime kazýnmýþtý adeta. Baba hakkýnda konuþmak yasak... Elinden gelse onu unut diyecekti çaresizliðinden, bitane annem.

Annem öðleden sonralarý iþe gidiyordu . Zaten çok çalýþmasýna gerek yoktu, çünkü gazeteler de, insanlar da katliamlara gözlerini kapamýþlar ve doðrular için aðýzlarý çalýþmaz olmuþtu. Her renk yalana dolaþmýþ, her aþk uzaða kaçmýþ, her karar en doðruya dönüþmüþtü. Silah ihtiyaç, kurþunlar da aðýzdan dökülen sözler kadar doðal karþýlanýr olmuþtu. Bir gün annem iþe gittikten sonra, babamýn yakýn arkadaþý Hikmet Amca geldi eve. Ben annemin tembihlerine uyup önce "Kim o?" diye seslendim tabi. Gelenin Hikmet Amca olduðunu anlayýnca, heyecanla açtým kapýyý. Çok severdim Hikmet Amca'yý... Her geldiðinde renk renk balonlarý cebinden çýkarýrdý. Bilirdim gene getirdiðini, ancak ne var ki her defasýnda bilmiyormuþ gibi yapýp, balonlara þaþýrmak hoþuma giderdi. Kendimi ergenlik adayý olarak gören ben, getirdiði pastayý mutfakta hazýrlayýp, yanýnda meþrubatýyla ikram ettim. Oturduk, konuþtuk uzun uzun. Kaç yaþýnda olduðumu sordu. Onbir dedim gururla. Doðum günümü sordu sonra da muzip bakýþlarýyla bilse de... Ben de cevapladým hemen ezberimden: 23 þubat... Az kalmýþtý. Þunun þurasýnda üç güncük... Heyecan doluydu gözbebeklerim. Parka gitmeyi teklif etti bana. Sorumluluklarýn aðýrlýðýný üstümden atýp, hemencecik özlem duyduðum o küçük kýza dönmüþtüm.. Ben ve çocuk olmanýn zorluðu... Okula gidememek canýmý yakýyordu. Arkadaþlarýmý özlemiþtim, kaç zamandýr göremiyordum onlarý. Annem neyime yeterdi ki oyunlarýn yalnýzlýðýnda? Annem evden asla ama asla çýkmamamý söylemiþti kaç defa... Papatya tenimden uçtu gitti sorumluluklar, sarý polenler gibi. Montumu geçirdim hemen üstüme, pabuçlarýmý baðladým. Hazýrdým. Hikmet Amca "Ayakkabýlarý ne de güzelmiþ benim tatlý þerbetimin!" demeye kalmadan atýldým: "Evet ben de çok seviyorum, babam aldý." Söylediðim gibi kafama bir balyoz indi. Ne demiþtim ben? Yasak kelimeyi kullanmýþtým. Hikmet Amca aradýðý kelimeyi bulmuþtu. Beni tekerlek seçmiþ, yerde yuvarlamýþ ve ihanetiyle hýzlanýp babama ulaþmýþtý iþte. Bulmuþtu istediðini: sonralarý piþmanlýðýna dönüþecek babamýn adý... Köstebek... O günden sonra fark ettim onun köstebeðe gerçekten ne kadar benzediðini. Yaralý ruhlar... Ýhanetle saplanan iðneler hala tenimde ... Kim babasýna böylesine büyük bir zarar verebilir? Kýrmýzý, kedi iþlemeli pabuçlarým... Canýmdan çok sevdiðim, çünkü babamýn binbir zorlukla elden ele yollattýðý pabuçlar onlar.

Bizi sorguya aldýlar sonrasýnda. Sorgu dediðimde: hiddetli, sonu gelmez acýlar... Piþmanlýðýmýn aðýrlýðý bir fil gibi dudaðýma asýlýydý þimdi. Ne tecavüzler, ne bitmez tükenmez tehditler, ne de hakaretler... Ýþkenceyi ayrýca söyleme gerðinde bulunmuyorum, çünkü her iþkence tecavüzle noktalanýyordu zaten. Ayrýntýlar gözlerime iþledi. Sperm kokusu kaç geceler kusarak uyanmama sebepti... Ýniltiler artýk öylesine normal geliyordu ki bana, sanki karþýlýklý konuþmalarýn uzaktan gelen yankýlarýydý onlar. Uyku zincire vurulmuþtu, artýk bana çok ýrak olan çocukluðumun kek kokulu sevinçleri gibi. Hikmet Amca... Yüzüne tükürmüþtüm çok sonralarý, piþmanlýðýný dile getirmek için kývranýrken. Çabalar... Hepsi mundar olmuþtu. Babamý asla göremedim sonrasýnda. Annemle tek öðrenebildiðimiz: babamýn kaçýþýydý, ailemizinse kanatlarý...

Yýllarýn yýlgýnlýðý elimde ince uzun kelimelerin hüznüne dönüþtü sonu umutla biten.

"Sakýn koparma kanatlarýný,
Kaçýþ da bir kurtuluþ...
Yakalanmasý gereken ruh,
Yaþanmasý gereken bir hayat olduktan sonra..."