Ayak parmaklarým, zurnayý tüm iþkembesiyle üfleyen adamlarýn yanaklarýna dönmüþ yahu! Þimdi çorabý çýkarýnca fark ettim de, on sekiz saattir ayaktayýz. Alý al, moru mor... Yamalý çoraplarým yapýþmýþ. Ayaklarým çorap, çorap ayaklarým olmuþ. Çalýþmak, ekmek parasý budur gardaþ. Ekmeði yakalayacak, sonra da elindekine öyle alýk alýk bakmayacaksýn. Hemen yutacaksýn. Kapýverirler animallah... Buraya yarým saat bilemedin kýrk beþ dakikalýk mesafede boþ arazide inþaate baþlamýþlar. Amela pazarýndan seçilip kamyonun kasasýna istif istif aktarýldýk. Pazarda da omuzlarýmý þiþirdim, göðsümü az ileri çýkardým, yiðit gösterdim kendimi. Böylece beni de seçtiler. Padiþah tahtýndan daha rahat görünen kamyon kasasýna þevkle atlayýverdim.

Bit kapmýþým ama kimseciklere söyleyemedim. Biti kaptýðýmý duyarlarsa þantiyeden kovarlar beni, kýçým da baþým da açýkta kalýr. Kývýrcýk, kalýn telli saçlarýma ustura vurdum, az biraz suyla sabunlandým. Sakallarýmý kestim. Ýnce uzun suratým þimdi maymun götü gibi kýrmýzý... Sakallar gidince elmacýk kemiklerim küçük tepeler gibi çýktý. Yörüklük vardýr soyumuzda, atamýzda... Sakal saklardý yanaklarýmý, nitekim apaçýk þimdi yüzüm. Suratýmýzýn þeklini þemalini unutmuþuz. Kim bana bakar ki, ben kendime bakayým? Kalýn, kara kaþlarýmla kirpiklerimin uzantýsý birleþti mi göz kapaklarým görünmez olur. Gara civaným derdi anam, gözlerimin efsunundanmýþ. Misketler yer etmiþ gözlerimin yerine. Ýri, kara misketler... Kocaman, parlak gözlerim sürmeyle çerçeveli, süslü, buðuludur. Burnumun zarifane kemeri yüzümü ortadan ikiye böler, saçlarým iki yandan saçak saçak dökülürdü. Dün ne çenemde sakal kaldý , ne kellemde saç... Çenemin kývrýmýný orak aðzýna benzetirim. Yeni kesitiðim sakallarýn kapladýðý tenim bembeyaz çýktý ortaya. Egenin deniz kokusunun tuzuyla, güneþin yanar dönerli sýcaðý bir oldu da; kafamý, yanaklarýmý, burnumun kemerini, ensemi kýrmýzýya boyadýlar.

Erkenden kalktýk. Gökyüzü güneþe gebe kaldýðý vakit, yatakta esneyip gerindim ve doðruldum. Bu vakit hiç deðiþmez, 5'e tekabül eder genellikle. Yorgunluk, gene hiç geçmeyen bir hastalýk gibi üzerime, nefesime, içime iþlemiþti. Yapýþmýþ kalmýþ artýk, güçlü bir sülük kadar kadar sýrnaþýk... Kamyonlarýn kasasýnda, esiri olduðum hüznü yiyip yuttum, cigaramla demlendim, doðruldum kasanýn kapýsý inince. Çalýþabiliyor olmam nimetimdi. Þükredip, sapasaðlam bastým ayaðýmý topraða. Cengaver yiðitler gibi göðsümüz önümüzde atladýk kasadan. Ýstif istif adam... Büyük alan, büyük yapý... Beþ yýldýzlý bir cennet olacakmýþ bu kuru topraklar. Ustamýz, babamýz öyle söyledi. Elime küreði tutuþturdular. Çimento karacakmýþým. Ellerime tüm gücümle yüklenip, küreðin sapýný kavradým. Çimentonun yavaþ yavaþ kývama geliþini binlerce kez tekrardan izledim. Gene, yine, tekrar, kumlar, çimento torbalarý, kazma-kürek... Hiç üstümden eksik olmayansa toz, duman... Bizim ekmeðimiz; kazdýðýmýz topraðýn altýnda, kardýðýmýz çimento kuyusunun içinde yüzmektedir. Nimetimiz, döktüðümüz betonun içine saplanýp kalmýþtýr; sývayý düzeltirken kavradýðýmýz mala, ekmeðimize þekil verir. Ýleride havuz kenarýnda içilecek kokteyllerin serinliðini, biz ekmeðimizde buluruz; kuþ tüyü yataklarýn yumuþaklýðýný yediðimiz lokmanýn tazeliðinde yaþarýz. Bizim candýr kazma kürekle kazdýðýmýz.

Mola verdiðimizde, kaðýt içine sarýp getirdiðim yemliðimi çýkardým, serdim yere. Çay demledik piknik tüpünde. Dumaný üstünde, kýzýlcýk þerbeti tadýnda çayýn yanýna, tuz kokan peynirimi ekmek arasý yapýp; açlýðýn getirdiði acýyla, domatesi ýsýrdým. Domates suyu, gazetenin mürekkebini daðýtarak ilerledi, kaðýdýn üstüne sere serpe uzandý. Umarsýzca atýlan zeytin taneciklerini sýyýrarak ilerledi, aktý gitti. Zeytin çekirdeðini aðzýndan çýkarýveren, geliþi güzel atýyordu önüne. Toparlandýk. Zaman, çalýþmak zamanýydý. Kazmaya sarýlýveren, kazmanýn uzun diþini topraðýn böðrüne saplýyordu. Küreði eline alan, kum yerine dünyanýn baþkasýna cömert acýlarýný el arabasýna dolduruyordu. Altýn baþaklarýn göveremeyeceði kadar kýsýr topraklar, bu insanlara ekmek piþiriyordu. Betonerme, karton binalar yükseldikçe... Sýcak, baþýma ekþidi. Muzdarip bedenim bir cigara sarmak istedi. Zaman sigara zamanýydý, bir içimlik kadar da kýsaydý. Tuvalete gidiyorum diye kaydým kalabalýktan, kamber yolda uzadým gittim. Çalýlarýn altýna sinip sardým sýkýca. Ufku toprakla biten ovaya gözlerimi diktim. Sigaraya duman olacak kadar hafifledim. Baþýmýn aðrýsý geçti, sýcaðýn aðýrlýðý kalktý üstümden. Fazla vakit kaybetmeden geri döndüm iþe. Küreði kaptým, çimentoyla haþýr neþir dansýma devam ettim.

Çeþit çeþit adam... Kiminin teri hayvan ölüsü kokar, kimi çok gevezedir, kimi yardakçý, kimi ise benim gibi habire kendine sorar: "Burada, köyümden ötede ne iþim var benim?" Senelerdir, gurbetin marazlý kokusuna alýþamadým. Nerede bizim engin yaylalarýn kokusu? Burada her yer toz, duman... Bizim ahýrdaki öküzlerin içli böðürüþü bile patronunkinden daha makamlýdýr.

Akþam alacakaranlýk zamaný kamyonlarýn farlarý yaklaþtý. En sevdiðim manzara buydu. Yýlankavi yolda aðýr aksak ilerleyen kamyonlarýn sarý farlarý... Derin bir nefes alýp küreði býraktým. "Çabuk olun!" Kamyonlara doluþtuk, taþlý yollarýn çýkardýðý ses, sigaradan aldýðým nefesle yanýk bir türküye dönüþtü. Sonra Memo bir türkü yaktý, bulutlar da tutuþtu, güneþin batýþýnda mora çaldý...