Delinmiþ ceplerine sýðdýrmaya kalktýðý dünler,
bir bir düþerken ellerine; savunamadý kendini,
bilinmez yarýnlar korkusuyla.
.
Sonu görünmez uçurumlarda unutulmuþ aralýklardan;
girse de içeri Güneþ, bahar; düþmekten korktu her keresinde,
yalnýzlýk tohumlarý büyürken içinde...
.
Yalanlý dünlere asýlmýþ çiðdemli bahar gülüþleri;
ince sýzýlarla dantel dantel oyalanýrken yaþamýnýn kenarlarýnda,
kýrgýnlýk, küskünlük, incinmiþlikle ürettiði süsler aðýr geldi bedenine.
Ýki soluk arasýna sýðdýrdý o kocaman bir yaþam...
.
Deðiþmiþ olsa da yüreði,
aynalarýn sözleri yýllar öncesiyle aynýydý,
eklenen çizgiler ötesinde
Kara bir gecenin eteklerinde oyalanýrken,
tavanda dans eden eskimeyen anýlar gölgesinde;
seyir eden deðil, seyir edilen buldu kendini...
.
Saçlarýnda parlayan yalansýz kýzýllara raðmen,
boðulduðu ihanet çukurlarý;
düðün arifesinden dönen gelin gibi,
aþtýðý ateþten yasaklarýn isyanlarýnda
alevlendi o gece.
Gizlerle kýrýlan, çöken, yaþlanan o
beklemiþti yýllarca; onunla çoðalacak, yeniden var olacak,
onunla bütünleþecek birini...
Zamansýz bir vakitte tenine akacak sýcacýk terlerle,
sevgiyle yoðrulmaya hasretlenerek;
tüketmiþti zamanlarý yaþamýnýn yan koltuðunda...
.
Tüm þehir uykudayken, iki soluk arasýna sýðdýrdýðý dünlerde;
“sevdanýn gölgesi deðildi hakkým”
diyerek burukça gülümsedi kadýn...
.
Nesrin Göçmen