Sevgiye susamýþ, sevgiyi arýyordu ben onu sevdiðimde.
Dudaklarýndan dökülen acý sözleri;
öyle ki, bugün bile unutamadým.
Ne tebessümdü o, zehirden beter.
Her tartýþmamýzda içim paramparça,
gözlerim aðlamaktan kýpkýrmýzý olurdu.
Yorgun düþerdim onsuz geçen, onunla dolu, koyu siyah gecelerde.
Kaleme sarýlýp, sevgimi söylediðime piþman olmadým hiç.
Hasretim kucaklaþmýþtý aþkla
"Alýn yazým, son aþkým, seni sýnýrsýz yaþamalýyým" dediðimde
nasýl da gülmüþtü. Deðiþikti davranýþlarý.
Belki de beni ona çeken bu yanýydý.
En anlamlý bakýþlarýyla önce umutlandýrýr,
ardýndan bir uçurumun kenarýna yapayalnýz býrakýr giderdi.
Ben çaresiz, ben yorgun, ama ben yine umutlu kalýrdým
bu kýsa gidiþlerde. Diri diri öldüm sanýrdým yanlýzlýðýmla.
Ne bulduðumu onda bugün bile bilemem.
Ancak o günlerde hayatýmýn amacý,
onunla var olmak gibi gelirdi bana.
Çocukluk mu, aþkýn safça tutkusunun
içten içe kopan fýrtýnalarý mýydý bu delice yakarýþ, kölecesine baðlanýþ hiç anlayamadým.
Kim bilir, belki de sevilmeye muhtaç kalbimin
bitmek bilmeyen kaprisleriydi.
Aslýnda hç birþey istememiþtim ondan sevginin dýþýnda.
Sadece sevgiydi hasretim.

Þimdi yýllar sonra yine onu düþlüyorum anýlarýyla.
Hava yine ýlýk, yine kasvetli.
Gözleri gözlerimde yalan sevdasýyla.
Unuttum sanýrdým, meðer aldatmýþým kendimi yýllarca.
Yoksa bugün müydü onun "ölüm günü" yüreðimde?
ikinci yýlýnda toprakla kucaklaþan o güzel aþkýn hikayesiydi
film karesi gibi gözlerimde oluþan.
Bir türküydü kýrýk, umutsuz, yaz yeli gibi içimi ürperten.
Doldururken sessizliðe inat aydýnlýk odamý
gönlüm hala boþ, kafam yine karýþýk...

Bir ses yankýlanmýþtý acý dolu, yýllar öncesi burada.
Ýnanmayýp, delice koþmuþtum ona.. Yoktu. Yeri boþtu.
Günlerce gelmedi.
Benim kadar çaresiz kaldý anýlarýyla dolu her köþe.
Çoðu kez kendimle konuþarak uzaklaþmýþtým oralardan:
"Sen ölemezsin, canýsýsýn, sevgimsin, umudumsun.
Dileðince nefret et, alay et duygularýmla kýzmam,
ama ne olur bu ayrýlýk yalan, acý bir þaka olsun".

Her þeyini özledim günlerce, aylarca, yýllarca...
Sessiz yakarýþlarýmla ölümün o sinsi kokusunu içimde defalarca duyarken,
istemedim görmek bir daha onu, o haber etse de.
Gururum yýkýlamaz, yenik düþemezdi asla aþka.
Hýçkýra hýçkýra aðladým, yüreðime kazýdýðýn ismini silerken...
Sonra piþmanlýðýn ateþiyle ona ait birseyler bulmak için arandým.
Yalnýzca þimdi yalan olduðunu düþündüðüm,
onun bana yazdýklarýydý bulduðum.
Bir kaç cümle, belki özenilerek, belki de umarsýzca yazýlmýþ.
Çok þaþýrmýþtým, bana mýydý bu ?
Kaybetmekten korkarak acýyla okumuþtum her cümleyi.
Hele hele o ilk satýrý. Öyle ki, okudukça aðladým:
"Ýnan sevmesem demem bunlarý,
canýsý seviyorum, özledim seni" !!!!!

Son kez aðlýyorum þimdi onun için,
"hoþcakal canýsý, hoþcakal aþk, nice , nice sevgiler"
diyerek kendim, kendime..

Nesrin Göçmen