Töre, Hurafe, Yasak

Bir bahçedesin.
Sarhoþ kokulu çiçekler etrafýnda.
Ýlahi renklerle süslenmiþ kelebekler baþýna, omzuna konmakta.
Göklerde sesleri bestelenmiþ kuþlar....
Dibi görünen dereler, ýrmaklar akmakta az ötende.
Pýnarlarýn sularý 'iç beni' diye çaðýrmakta seni.
Tependeki sekiz bacaklý gökkuþaðý, parmaðýný nereye iþaret etsen oraya doðru dönmekte.
Yan tarafýnda bir göl, dibinde yeþil ormanlar görünen. Balýklarý bir, bir sayabilecek kadar net ve þeffaf.
Þaþkýnlýkla, hayranlýkla seyrederek, bu güzelliklere dala, dala yürümektesin.. Yürümektesin gözünün önünü görmeden.
Birden önüne bir duvar çýkýyor. Engin bir duvar. Ve duvarýn öte tarafý daha da güzel. Daha da çekici ve hoþ geliyor önce sana. Adýmýný atsan geçeceksin belki. Ýrkiliyor, bir adým geri atýyor ve duvara tekrar bakýyorsun.
Gördüðün çürük, dört sütun üzerine kurulmuþ sahte bir duvar.
Sütunlar:
T....Ö....R....E....

Bir delikanlý, bir de çingene.
Çirkine, mingene, her neyse..
Gönül bu, akýl ermez ki iþine, sevmiþ iþte çingeneyi.
Çadýrý gözüne saray, yüzü gönül mehtabýnda dolunay olmuþ.
Elele, gökyüzünün altýnda, ýslak çiçeklerin arasýnda koþuyorlar.
Delikanlý eðilip, eðilip doðrulmakta. Kýrçiçeklerinin en güzellerini koparýp, çingenenin vücuduna asmakta.
Çiçekleye, çiçekleye sevdiðine, çiçeklerden elbise yapmakta.
Arada bir durup, çiçekleri unutup, gözlerini, boynunu, dudaklarýný öpüp, koklamakta.
Doða cennetinde mutlu, þen ikisi de.
Birden karþý daðýn tepesinden bir hayal beliriyor.
Parmaðýyla havaya birþeyler yazan, iþaret parmaðýyla çingeneye kýzan, bir hayal.. Bakýyor, okuyor çingene kýz donmuþca, ve sevdiðini olduðu yerde; melül, mahzun býrakýp gidiyor.
Delikanlý bakýnca yazýlanlara,
gördüðü:
H...U...R...A...F...E..
T...Ö...R...EE...
! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !
.
Ýki sevda bilgini, sevgi kütüphanesine dalmýþ.
Biri Yabangülü, öbürü Hüzünçiçeði.
Bütün sevda kitaplarýný ellerine almýþ, bütün ansiklopedilere dalmýþ, sevdayý okumaktalar.
Okudukça yeni sevdalar, efsaneler yazmaktalar.
Kütüphane gün geçtikçe yazdýklarýyla dolup, taþmakta.
Ancak, bir gün, bir kitap geçer Yaban Gülü'nün eline..
Tarihin diplerinden kalan bir kitap.
Ýþte o anda, ne olursa olur, aklý takýlý kalýr kitabýn kapaðýna.
Hipnoz halinde, büyülenmiþ gibi. Duymaz, yazacaklarýný unutur.
Gözbebekleri boþ, boþ uzaklara dalar, yaþlarý sessizce boþalýr.
Hüzünçiçeði kitabýn adýna bakar:
Y::A::SS::A::K
H::U::R::A::F::E
T::Ö::R::E

Yazýk, çok yazýk!
Boþ yere, göz göre göre, takýntýlar, sýkýntýlar kemirmekte beynini...
Üstün aklýna, yüreðindeki kocaman sevgiye raðmen sevdalarýn yarým kalmakta senin.
Çýkan dumanlara, boþa geçen, tekrarý olmayan, yiten zamanlara yazýk..
Savunmaya geçme kendini, ''ben öyle deðilim'' deme bana.
Sen sus, birþey deme, sen söyleme...

(sen söyleme-28)

07/12/2004
Nesrin Göçmen