Zor... çok zor... seni anlatmak çok zor. Belki o yüzdendir kaçýþým. Ýçime yer eden kelimeler dilimin ucuna gelir. Gecenin koyu karanlýðýna saplanan bir yýldýz gibi saplanýrým gözlerinin derinliðine.

Ey karanlýðýn þafaðý, akþamýn kýzýl alevi, sabahýn yalancý seheri!

Ey hayatýmýn baharýna zýpkýn gibi mýhlanan, hayatýmýn meçhul yoldaþý!

Ey sevda denizinin soðuk nefesi...

Ey aþk girdabýnýn zavallý yolcusu... Sen susuzluktan dudaðý çatlamýþ garip bir yolcunun avucuna aldýðý bir yudum su, sen gecenin kör sukutundan dalgalanan gökyüzünün vurduðu en keskin uçurumsun.

Ben hayatýn iðrenç çehresini yýrtmaya ve sonra gömmeye ve sonra unutmaya çalýþan ve kendisiyle hesaplaþan bir geleceðim.

Ben edilgen olmak istemiyorum, ben gözlerimi açmak istiyorum. Ben hayatýn dilini okumak istiyorum. Ben ýþýðý arýyorum ýþýk ortasýnda. Ben ýþýðý ararken ýþýk olduðunu unutuyorum.

Yýldýzlar asýlý kaldý hüzünlü bakýþlarýmda. Yüzümde, utancýndan süzülerek akan bir damla gözyaþý daha yüreðime düþmeden buz kesiliyor gamzelerimin kucaðýnda...

Kulaðýma gelen seslere inanamýyorum artýk, ya da söylenen tatlý sözlere ya da hiçkimseye.... Bu niçin böyle oldu?

Önümde sonu belirsiz koca bir gelecek var. Bu gelecekteki rolümü, fikrimi ve inancýmý belirleme çabasýndayým.

Her geçen gün verdiðim sözlerin aðýrlýðýný hissediyorum ve hissettikçe de hafifleþiyorum. Ýnanmayacaksýnýz ama galiba ben deðiþiyorum.