Neredeyim ben? Burasý da neresi?

Nereye baksam yabancý gözler iki yakamda. Tanýdýk birilerini arýyorum ama yok. Ýnsanlar kendilerinden geçmiþ þekilde konuþuyorlar. Herkes birþeylerle meþgul.

Sanki hepsi ayný þeyleri yapmaya mecburmuþ gibi. Koskocaman dünyalarýnýn bu ufacýk okul olduðunu zannediyorlar.

Artýk insanlarý süzen gözlerden, yalancý merhabalardan, aptalca aþk oyunlarýndan býktým.

Tabiki derslerden de.

Farklý birþeyler arýyorum. Kararsýz olan ruhumu karara baðlamak ona artýk sen bu yoldan gideceksin arkadaþ diyebilecek bir yenilik arýyorum. Belki bu ortamda zor olacak ama, ..... bilemiyorum...... bilemiyorum ........ bilemiyorum.

Namlunun ucundaki kurþun misali ateþlenmeyi bekliyorum. Gizli bir el gelip tetiði çekse ne olur sanki. Serseri bir kurþun gibi baþka diyarlara, Ýstanbul’un baðrýna saplanmak istiyorum.

Amacýmý hatýrlýyor, yine umuda, geleceðe, hayallerime sarýlýyorum.

Ne çabuk da unuttum. Hey arkadaþ hani yemin etmiþtik. Ölmek var dönmek yok demiþtik. Pes mi ediyorsun yoksa.

Yalancý merhabalara, insanlarý süzen gözlere mi boyun eðiyoruz.

Yok... Yok bu kadar çabuk deðil, artýk hayatýn dikenli yollarýndan geçmeyi bilmeliyim.

Dikenler batmalý ayaklarýma, gerekirse kanatmalý kollarýmý, yüzümü varsýn olsun çünkü ben gülü seviyorum, öyleyse dikenine de katlanmalýyým.