Yüreðini baharda beklerken;
Sen, rüzgarý koynuna alarak gitmiþtin.
Ben bir ömre sýðdýrmazken aþký;
Yeminlerini ýslak yaðmurda kurutup
Anýlarýmýzý kibritsiz yakarak gitmiþtin.

Giderken söyleyemediðim ,
Tek bir cümle için yollara düþtüm.
Hep seni aradým ýssýz köþelerde.
Yaðan yaðmura kafa tutacak,
Yalnýzlýðýmý nefesimde yakacak,
Cüretkâr bir yangýn aradým durdum içimde...

Son cümlemi söylemek için,
Uçurumlara düþtüm sisli gecelerde.
Umutlarýmý duvarlara çarpacak ,
Seni seven kalbimi yakacak oldum.
Ama ..ateþi saklayan dað gibi sustum.
Karanlýðý besleyen bir çýð gibi,
Yutkundum içimde kanayan çýðlýklarý.
Çünkü, ömür boyu susacak kadar
Seviyordum seni.

Rüzgar ince ince okþardý terli sýrtýmý.
Fýrtýnalar ise usul usul ovardý kanayan yaramý.
Sabrýmý sýnýyordu kanlý pusular.
Belki de bu sabrým yetmeyecekti
Sana kavuþmama...

Pes etmedim yalnýzlýðýna.
Ve kaybolsam bir an yollarýnda;
Tanýdýk bir ayaz aradým durdum.
Güneþe mevzilenmiþ sabahýn koynunda.

Dizlerimin feri kalmadý karanlýklarýnda.
Tükettim yollarýnda çocuksu düþlerimi.
Son nefesimde söylüyorum artýk.
Sana ýslanmýþ birkaç cümleyi.....

Seni yaþamak,
Her nefesine ölümü sýðdýrýp
Ýki gülüþünle hayata bakabilmekmiþ.

“ Gökkuþaðýnda yaþamak için,
Ýliklerine kadar ýslanmak gerekirmiþ.”

Ve þimdi ben, ömür boyu susuyorum.

02.02.2006