Hayaller arasýndan bir seçim yap deseler?Ya da bu gece uykunda hangi rüyayý görmek istersin?diye sorsalar, eðer bir bülbül olsam cevabým hiç düþünmeksizin “Ben bir gül bahçesini görmek istiyorum” olurdu ya da bir çocuk olsam hiç þüphesiz “Bir bisiklet, bir oyuncak ya da çikolatalý bir dondurma istiyorum” diyecektim..Tabii ki imkanlarý arttýrdýkça mümkünler de artacak, seçenekler arttýkça ihtimaller de rastlanýlma olasýlýklarýyla zaman podyumunda salýnmaya devam edecekler.....

Tabii ki ben saydýðým imkanlarýn tamamýnýn haricindeyim ve mümkünlüklerim de bir bülbülden, bir gülden oldukça farklý...Elbette ortak yönlerimiz var onlarla, evrendeki tüm varlýklarla olduðu gibi...Ama ortaklýk demek eþitlik demek deðildir zira ortaklýðý eþitlik olarak yorumlarsak; bir þirkete yüzde beþ sermaye ile ortak olan þahýsla, yüzde kýrk sermayesiyle ortak olan bir diðer þahýsý ve bunlarýn kazançlarýný eþit kabul etmemiz gerekecek...

Ben de gülü arzulayabilirim bülbül gibi ama o benim “olmazsa olmazým” deðildir ve çoðu zaman da ben gülü bir “insan olmazsa olmaza” vermek adýna arzularým...Ve bu olmazsa olmaz genelde annem, mutlaka da eþim olur...Ya da ben de bir çocuðun hayallerini gaye-i maksat yapabilirim ara sýra...Bir dondurmayý, bir bisikleti ben de belki arzulayabilirim çeþitli iç ya da dýþ sâiklerin de etkisiyle ancak bu arzulayýþ ve iþtah asla bir çocuðunkiyle ya da “çocukluðumdaki ben”in istemesiyle eþit olamaz bu da tecrübemizle sabittir tahmin ettiðiniz gibi...

Fakat ben bütün olmadýklarýmýn dýþýnda bir insaným ve en kesin de bildiðim “oluþ”um budur. Zira ben “Cogito ergo sum” deðil “Cogito ergo homos” diyenlerdenim...Yani düþünemeyen ama var olan bunca varlýk dizinlerini gördükçe, “düþünmenin” “varlýkta olmanýn” deðil, Descartes Bey’den farklý olarak, gerçekte bu eylemin “insan olarak var olmanýn” bir þartý olduðunu bilenlerdenim...

Peki bir insan olarak ben neyi görmek isterdim rüyamda bu gece?Ya da neyi hayal etmek isterdim gerçeklik düzeyinde? Rüya da olsa hayal de olsa herhalde dünyada barýþýn, sevginin hakim olmasý beni mutlu ederdi...Kavgalarýn savaþlarýn bittiði bir dünya...Rüyasý bile ne kadar tatlý deðil mi?

Televizyonun karþýsýna oturmuþum gülen, kahkaha atan insanlarý seyrediyorum.Sanki insanlara mutluluk hormonu enjekte etmiþ birileri...Gülüyorlar, eðleniyorlar..

Teröristler silahlarýný býrakmýþ ve insan öldürmenin ne kadar kötü olduðunu anlatan bir basýn toplantýsý yaptýktan sonra vicdan azaplarýnýn da tesiriyle güvenlik güçlerine teslim oluyorlar...Teslim olurken de hatalarýný itiraf ediyorlar...

Üniversitelerde baþý örtülü öðrenciler de diðer öðrencilerle bir arada güle oynaya derslere giriyorlar...

Her vatandaþýn bir evi ve de bir arabasý var....Mutluluk akýyor insanlarýn yüzünden...

Ýþsiz insan kalmamýþ, her taraf fabrikalarla dolmuþ...Herkes iþinde gücünde...

Türkçe tüm dünyanýn ortak dili olmuþ...Amerika’da, Avrupa’da Türkçe öðrenmek moda olmuþ hatta bir tutku haline gelmiþ.Ve hatta Fransýzlar bile ikinci dil olarak Türk dilini bilmeyene iþ vermiyorlar...Artýk TOEFL gibi sýnavlarda insanlarýn Türkçe bilgisi ölçülüyor tüm dünyada..

Kimse düþüncesinden ötürü tutuklanmýyor, dava edilmiyor..

Ýlk Türk Uzay Aracý uzaya çýkmýþ...Gökadamlar Marsa ayak basmýþlar ve Türk bayraðýný orada da göndere çekmiþler...

En önemli maddeyi unuttum sanýrým:

“Artýk hiçbir insanýmýz yere tükürmüyor..”

Sanýrým ayaklarým artýk yere bastý...

Þu yere tükürme meselesini halletmeden bir yol alamayýz….

Ve de sanýrým hayal kurmaya bu maddeden baþlayacaðým...

Ve þöyle bir önermeyle yazýmý baðlayacaðým:

“Yere tükürmüyorum, öyleyse mutluyum!”