“Ege’nin incisidir Ýzmir. Namý bir baþka bilinir. Ünlüdür saat kulesiyle, kadýnlarýyla, kordonuyla, kordondaki balkonlu evleriyle.”

    Kimdir Ýzmirli?

    Yaþamayý seven ve bunu en güzel biçimde yapabilen içten, sýcakkanlý, muhabbet seven, kesinlikle farklý, ýlýman iklimin rahat insanlarýdýr.

    Günün ýþýmaya baþladýðý vakitlerde Ýzmir kýzýl ibibikli horozla deðil, sokaktan geçen sýcak gevreklerini baþýnda taþýyan gevrekçi çocuklarýnýn günün geri kalanýnýn temin etme çabalarýyla uyanýr Ýzmirli. Gevreðini alýr. Çayýný demler. Ýnce belli bardakta çayýný yudumlayan imbattan esen rüzgârýn yüzünü yalamasýyla güne baþlar Ýzmirli.

    Evin erkeðini iþe yollar. Evini toplar. Yeni yýkanmýþ daha su birikintilerinin üzerinde gezdirirken ayaklarýný kendinden emin tavrýyla çaðýrýr komþularýný balkondaki beþ çayýna. Kýkýrdarlarken anlaþýlýr baþka bir kadýnýn hafifmeþrepliði dedikodusunun yapýldýðý ve her bir kýkýrdamanýn ardýndan gelir yüksek bir kahkaha Ýzmirli kadýnlardan.

    O güzel günbatýmýndan sonra kurulur akþam sofrasý balkondaki masaya. Rakýsýz olur mu hiç. Ýçmeyi bilir. Erken yaþta öðrenir Ýzmirli. Zeytinyaðý eksik olmaz hiç yemeklerden, salatalardan, mezelerden… O koyu mavi renk býrakýnca yerini kuzguniye anlarsýn gelmiþtir yatma vakti. Deniz kokan sokaklardan ayrýlýr balkon kapýsýný kapayýnca Ýzmirli.