Ýþten yeni çýkmýþtým ve topu topu iki saatim vardý. Dün biletimi almýþ ve bayan yaný istemiþtim. Akþamýna da eþyalarýmý topladým, koltuklarýn üzerlerini örttüm. Ofisten çýkmadan önce annem aramýþ istediklerimi evime býraktýðýný ve kolaylýk olsun diye bavullarýmý kapýnýn yanýna taþýdýðýný ve evi kapý pencere kontrol ettiðini söylemiþti. Bana kalan sadece bavullarýmý almak ve kapýyý kilitlemekti. Caným annem...

   Trafikteydim ve yolun açýlmasýný bekliyordum tam çýkýþ saati bir sigara arandým sýkýntýdan yetiþemeyeceðimi düþünerek telaþ yapmak istemiyordum... Eve vardýðýmda annemin de tam dediði gibi bavullarý kapýnýn yanýnda istediklerimi de bavullarýmýn yanýnda bulmuþtum. Ýçimin rahatlýðý için ayakkabýlarýmý çýkarmadan þöyle bir evi turladým. Ve her þey tamamdý. Bu gibi zamanlarda hep unuttuklarým olduðu için bu sefer bir liste yapmýþtým. Kapý ve pencerelerin yanýna bir tik koydum ve asansörü çaðýrdým. Eþyalarýmý yerleþtirdim ve son sürat bir taksiye binip otogara doðru yol aldým.

    Otobüse bindiðimde yanýmda oturacak bayan daha gelmemiþti. Yerleþtim. Yanýmda her zaman gerekli ve kýymetli eþyalarýmýn bulunduðu çantam vardý. Cüzdaným, telefonum, ajandam, makyaj çantam ve uzun bir yolculuk için bir kitap... Kalkýþa beþ dakika kala baþý örtülü yüzü sakýz kadar beyaz bir çarþafý andýran ve yüzünde tek bir makyaj izinin bile görünmediði hatta tek bir kremin bile sürülmediði doðal bir çehreye ve yanýmdaki koltuða sahip bayan geldi. Elleri dikkatimi çekti. Kurak bir arazi gibiydi yer yer çatlaklarýn bulunduðu... Kolay koþularda yaþamadýðý aþikârdý. Altýnda basmadan bir etek üzerinde elde dikilmiþ bir buluz vardý ve uyumsuz bir eþarp takmýþtý. Elinde de bir poþet tutuyordu. Yanýma oturdu acele ettiði belliydi. Göðsü bir inip bir þiþiyordu. Bana baktý. “Yetiþmek için koþturdum.” dedi. Anlýyorum dermiþçesine kafamý salladým ve hafifçe gülümsedim. Baþýmý pencereye çevirdim.

    Bir iki dakika sonra kalktýk ve garajdan çýkmamýza kalmadý yanýmdaki bayan sualleri ile beni rahatsýz etmeye baþlamýþtý bile. Aslýnda kabahat onda deðil bende de deðil yani yaptýðý rahatsýzlýk vermek deðildi. Suç gündeydi. Gün içerisinde o kadar çok yoruldum o kadar çok konuþmak zorunda kalmýþtým ki bana ihanet ediyorlardý çene kaslarým. Sözümü dinlemiyorlardý. Adýmý sordu. Bir çýrpýda “Figen” dedim. Onunkini sormadan “Kadriye” dedi. Memnun oldum bile dedim. Kýsa sürmesini temenni ettiðim söyleþimizin burada bitmesini yeðlerken; nereli olduðumu (ben insanlarýn nereli olduðuna hiç önem vermem ve baþka zamanlarda tanýmak istediðim insanlara da sormam), iþimi, annemi, babamý, kardeþlerimi sordu. Ve ben hepsine “ Ankaralý, diþ hekimi, annemin ve babanýn yaþadýðýný ve iki erkek kardeþimin olduðunu” ismimi söylediðim gibi bir çýrpýda cevap verdim ve bitirdim.

   Müzik dinlemeye baþladýðým o sýrlarda neler yaptýðýný umursamadým seyrime devam ettim. Ankara’dan çýkalý çok olmamýþtý. Bu gün baþka bir þehirde batacaktý güneþ. Güneþ rengini usulca sarýdan turuncuya, gökyüzü maviden lacivertte býrakýrken kendini bende engelleyemediðim bir uykunun kucaðýna býraktýðýmý kalkýþtan iki saat sonra baþýmý Kadriye’nin omzunda bulduðumda anlamýþtým. Hava kararmýþ. Otobüsün ýþýklarý çoktan yanmýþtý. Nasýl uyuduðumun farkýnda deðildim. Hemen toparlandým. Özür diledim. Hiç önemli olmadýðý yüzünden belliydi. Mahcup olmuþtum. O an için ne yapacaðýmý bilemedim. Birde istersem uykuma devam edebileceðini söylediðinde sormayýn kendime ne kýzdým. Aðýrlaþan vicdanýmý hafifletmeliydim.

   Baþtan kestirip attýðým sohbetimize devamýný getirmek için kýsa, cevabý belli birkaç soru sordum çoðu yolculukla ilgili zaten geriside geldi. Hiç de sohbet edilmeyecek birine benzemiyordu. Bir fabrikanýn mutfak bölümünde bulaþýkçýymýþ. Ýki oðlu varmýþ: Volkan ve Baran. Bir tanesi hala okumaktaymýþ. Baran büyük olan ona göre kurtarmýþ kendisini. Okumuþ eli iþ tutuyormuþ. Þimdi hem kendisine hem de annesine bakýyormuþ. Kocasýndan hiç bahsetmedi. Bende sormadým. Ama çocukluðundan söz etti babasýný hatýrlayacak yaþlara gelmeden, annesini ise tam on ikisinde kaybetmiþ. Evli abisinin yanýnda kalmýþ yengesi misafirlikte görüldüðü gibi hiç de cana yakýn deðilmiþ. Kendi çocuklarýna daha imtiyazlý davranmýþ “ Ne yedilerse benden habersiz yediler.” dedi. Ne kadar içlendiði yüzünden okunuyordu. Sonralarý ananesinin yanýnda kalmaya baþlamýþ. Orada mutlu olduðu ses tonundan, engelleyemediði gülümsemesinden apaçýk ortadaydý. Nasýl büyüdüðünü, nasýl evlendiðini, nasýl çocuk sahibi olduðunu anlatmadan çok övündüðü çocuklarýný geçti. Küçüðünün de kendisini kurtarmasýný istiyordu. “ Volkanda farkýnda aðabeyini örnek alýyor yavrum.” dedi. Ne kadar anaç dedim kendi kendime. Ýçim daha da buruldu.

    Bizler ve bizim gibiler daha rahat ortamlarda büyümüþlüðü, anne baba sevgisine tokluðu, þýmartýlmanýn vermiþ olduðu küstahlýðý Kadriye gibi kadýnlarý, anneleri görünce anlarýz. Onlar için üzülmek bir nevi þükür sayýlýr bizler için. Vicdaným taþýnmayacak kadar aðýrdý þimdi. Küçük oðlunun eðitim giderlerini üstlenmek istedim. Hani bir yardýmým dokunur diye. Ýzin vermedi. “Yok, Figen kýzým sað ol da ben hayatta oldukça olmaz.” dedi. Israr ettim daha sert reddetti. Gururunu anlamaya çalýþtým. Neden bilinmez boðazýmda bir þeyler düðümlendi. Yollar yitti boðazýmda ki yumru gitmedi.

   Vardýðýmýzda iner inmez annemi aradým. Telefonda aðlýyorum sicim sicim gözyaþlarým ýslatýyor yanaðýmý. Yüreðim fena halde sýkýþmýþ. Týpký üniversiteyi kazandýðým baþka þehirde evimden ayrý ilk gecem gibi. Tabii telefonda annem þaþkýn aðlaya aðlaya özet geçtim anneme. Koca kýz olmama raðmen hala onun varlýðýna ihtiyacým olduðunu ve hep olacaðýný anladým. Ve anneme bir kez daha onu çok sevdiðimi söyledim.