Yeniden soðuk, hafif bir rüzgar ve birden bastýran yaðmur... Ne kadar olsa da ýslandým. Çocukluðumda þemsiyelerle haþýr neþir olduðumu söyler annem, ben pek hatýrlamýyorum. "Aai, baba" diyerek evdeki bütün þemsiyeleri tepelerinin üzerinde açarak çevirirmiþim. Bütün þemsiyeler kýrýlmýþ. Ondan beri de þemsiye almamýþlar. Unutmuþum þemsiyeleri ne kadar sevdiðimi. Yýllar sonra, ben yirmi yaþýmdayken ilk defa bana ait bir þemsiyem oldu. Demir sapýna ilk baþta usulca dokundum. Þemsiyeyi açmak içinse acemice ve heyecanla sapýndaki mekanizmayý yukarý doðru ittirdim. Açýlmýþtý. Azgýn bir yaðmurun varlýðýndan söz edebilirdik ama, böyle havalarda çokça rastlayacaðýmýz sert rüzgar yoktu. Þemsiyeye güvenle baktým. Ne kadar da güçlü ve mutlu hissediyordum kendimi insanlar apartman giriþlerinde çaresizce beklerken. Gülmeye deðil ama gülümsemeye muhtaçtým son günlerde, gülümsedim. "Unutmuþum seni ne kadar sevdiðimi þemsiye. Þimdi senin altýndayken mutluyum ve gülümsüyorum. Kýsa bir süreliðine olsa bile... " Yaðmur yaðarken diðer insanlar gibi bir þemsiyenin altýnda olmak; vücudunla, yüzünle, bakýþlarýnla farklý olmamak, þemsiye tutan herkes kadar normal olmak ve uzaklaþmak kendinden, insanlara ne ifade ettiðinden. Yýllarca muhtaç kaldýðým þey bu muydu? Bunun eksikliðimiydi beni bu kadar güçsüz kýlan ve muhtaç býrakan bir baþkasýna?
     Tam anlamýyla unutmuþtum derken ani bir bulantý, kalp çarpýntýsý, nefes alamamak... Olurmuþ böyle þeyler. Biliyorum olur böyle þeyler... Biranda geliverir aklýna.
     Yaðmur taneleri zýrhýmý deliyor, bir anda vücudumun soðuðu hak etmediði gibi garip bir kanýya kapýlýyorum. Olmam gereken yerde deðilsin diye baðýrýyor yaðmur, bir yandan da iðneliyor. Son gece orada kalmalýydýn, bir daha hiç kalkmamak üzere.
     Son gece, yaðmur gibi bir fazlalýk yok. Sadece kuru Ankara soðuðu. Olmam gereken yerdeyim diyorum. Zýrhým bir timsahýnki kadar kalýn. Baþka bir beden var benim bedenime temas eden, hiç tanýmadýðým bir surete sarýlmýþým. Sýmsýký. Parmaklarýmý kalýn mantonun içinden geçirip bedenine saplama isteði içinde, kaslarýmý kontrol edemiyorum ve kadýný fazlaca sýkmaktan korkuyorum. Nefes alýþveriþi ritmikleþiyor. Þimdi uyuyor olmalý. Sessizce bekliyorum. Soðuk güç veriyor bana, soðuðu hissettikçe kollarýmýn altýndaki ýlýklýðýn hücrelerine biraz daha nüfus ediyorum. Soðuk, týpký arkamda durup beni iteleyen bir dost gibi... Son yarým saat ama ne önemi var ki? Þimdi huzurlu. Uyanmazsa, uyandýrmamalý. Sabaha kadar burada oturmalý ve sarýlmalý. Bizi engelleyen hiçbir þey yok! Çok geçmiyor, irkiliyor. Tedirginmiþ meðer, ani bir hareketle kafasýný kaldýrýyor. Bitirmeli artýk, diyor, gitmeli. Bedeni uzaklaþýyor benimkinden... Yarým kalýyor…
     Soðuk üþütürken, yaðmur damlalarýndan kaçmak için þemsiyenin altýna sýðýnýrken fark ediyorum; orada sonsuza kadar kalmalýydým! Yüzümüzü, bedenimizi birbirimizde saklayabilmeliydik. Saðda solda görülen suratlarý belli olmayan ve birbirlerine sarýlan sevgililer kadar normal olabilmeliydik.
     Þemsiyeyi kapatýyorum. Üzerindeki sularý silkeledikten sonra kabýna koyuyorum. Aynanýn karþýsýnda bütün çýplaklýðýmla kalýveriyorum. Saçý baþý ýslanmýþ; kaþlarý, býyýðý kulaklarý ve yüzündeki her bir kývrýmý netlikle seçilebilen biri görülüyor. Daha önce yaðmurun beni bu kadar incitebileceðini hiç düþünmemiþtim. Ne þemsiyelerin varlýðýný hatýrlamýþ, ne "Aaii baba" oyunun yarým kalmýþ olduðunu fark etmiþtim.