Çok uzun zamandýr ayný istek var içimde... Yeni bir yaþama kaçmak... Býrakmak beni yapayalnýz býrakan herkesi ve kaçmak... Ardýmdan yokluðumu hissetmeyecekler. Çünkü yanlarýndayken bile varlýðýmdan haberdar deðiller... Ve ben üzülmüyorum artýk buna... Garip bir alýþmýþlýk nüksetti bende...
Kalktým, karanlýktý hava... Yaðan kar içimi üþüttü... Güldüm, dedim ki kendime “ Karlarýn kraliçesisin sen, sevmelisin üþümeyi ”
Gözleri denize benzeyen uzak insan, ilkokul arkadaþým, eski sevgilim, beni benden çalan müzikler, dünyaya gelmemi saðlayan anne, beni içinde yaþatan baba, kendi içine hapsolmuþ kardeþ, gitmek istediðim ada, sevdiðim filmler, yazdýðým yazýlar, tuna nehri, kurtuluþ savaþý, papatyalar, eski dostlar, yeni düþmanlar ve daha nicesini düþündüm ve hepsini ardýmda býrakýp kaçmak istedim. Hepsinin toplamý eþiittir benim dünyam...
Düþündüm ve gördüm. Sevgi benden çok uzakta... Ama hepsi ardýmda sýralanmýþ bekliyorlar iþte... Ver diyorlar, bizim bütün beklentilerimizi karþýla... Ýstediklerimizi verirsen çok severiz seni... Yani iþte karþýnýzda þartlý sevgi... Sana gelince sen bekleme hiçbirþey, sadece vermek istediklerimizi veririz, senin beklediklerini deðil.
Herneyse; aslýnda bu yazdýðým en anlamlý ama kimsenin anlayamayacaðý tek yazým. Öylesine ve ölesiye yazýldý... Beklentileri karþýlamak için deðil, sevdayý ya da aþký anlatmak için deðil, tarihin sayfasýnda asýlý kalsýn diye yazýldý... Daha yazacak çok þey var... Yeni bir isim verip kendime, yazacaðým çok þey var...
Yeni bir yaþama kaçtýðýmda, bir roman yazmaya baþlayacaðým. Adý “Eski Dünyanýn Külleri “ olacak. Ýçine bugüne kadar döktüðüm bütün gözyaþlarýný ve attýðým bütün kahkahalarý sýðdýracaðým. Ýlk sayfasýnýn ortasýnda þöyle yazacak: Babam’a