SEVGÝLÝYE UZANAN YOL

Yeni güne gözlerimi açtýðýmda saat yedi idi. Ýsteksizce, yavaþ hareketlerle yataktan kalkýp yüzümü yýkayýp kendime gelmek için banyoya gittim. Aynaya baktýðýmda inanamadým, bu ben miydim? Darmadaðýnýk saçlar, altý morarmýþ baygýn bakan, bomboþ bakan gözler, o çok sevdiðin ýþýltýsýný yitirmiþ donuk ten... Yokluðun ne hale getirmiþ beni?... Ben böyle olur muydum sen olsaydýn?...
Salona gidip beþ gündür açmadýðým perdeleri açtým. Gün ýþýðý arsýzca daldý evin içine, gözlerimi kamaþtýrdý. Yine sen geldin aklýma... Aslýnda aklýmdan ve yüreðimden hiç çýkmayan sen... Nilay’ýn doðumgünü partisine giderken giyindiðim elbiseyi nasýl da beðenmiþtin. “Bu gece göz kamaþtýrýyorsun” demiþtin, arsýzca çaldýðýn ýslýðýn ardýndan. Kahretsin! Niye herþey seni çaðrýþtýrýyordu? Her yerde, günýþýðýnda bile sen duruyordun. Niye bir türlü kovamýyordum seni aklýmdan, yüreðimden, düþüncelerimden?... Kaçmak istedim, bu evden, bu þehirden, senden, seni hatýrlatan herþeyden hatta kendimden bile kaçmak istedim...
Masanýn üzerindeki kitaba takýldý gözlerim. Sana verdiðim son hediyeydi bu kitap. Sevgilisinden vazgeçemeyen ve aþkýn her türlü sancýsýna, acýsýna katlanan bir sevenin günlüðüydü... Elimden alýrken, bana umut veren gülümseyiþin yayýlmýþtý suratýna...Sana yaklaþýr gibi usulca ilerledim kitaba doðru. Çok sevdiðin sallanan koltuðuna oturup ellerim titreyerek uzandým, sana uzanýr gibi... Sonra vazgeçtim almaktan, býraktýðýn yerde kalsýn istedim. Benim gibi yalnýz, sevgisiz, sensiz...
Tam beþ gündür çýkmýyorum dýþarý, dolayýsýyla iþe de gitmiyorum. Senin ruhunu bedeninden ayrýldýðý gün, tüm baðlarýmý kopardým dýþ dünyayla. Sensiz hayatýn hiçbir anlamý yok benim için. Gün ýþýðýnýn, gökyüzünün, denizin, yýldýzlarýn anlamý yok...
Durmadan çalan telefonlara ve kapý zillerine hiç aldýrmadým. Meral, Oðuz ve annem beni merak ettiklerini, acýma ortak olmak istediklerini belirten duygulu seslerle notlar býrakmýþlar telesekreterime. Biraz önce yine çaldý telefon uzun uzun... Cevap vermedim. Senin arayamayacaðýný ve bir daha sesini duyamayacaðýmý bilmek acý veriyor. Hatýrlýyorum da birgün sen arayacaksýn diye tam yedi saat beklemiþtim telefonun baþýnda, tam uykuya yenik düþeceðim anda aramýþtýn. Ben de sinirlenip suratýna kapatmýþtým telefonu...
Bana anýlardan ve yalnýzlýktan baþka ne býraktýn? Bana umut veren gülümseyiþin, içinde yýldýzlarýn oynaþtýðý mavi gözlerin, her dokunuþunda içime inanýlmaz bir huzur dalgasý yayan ellerin, her duyduðumda sakinleþtiðim kýsýk sesin, albenisine hiç karþý koyamadýðým bedenin þimdi öyle uzak ki...
Kahvemi içtikten sonra özensizce giyinip saçlarýmý tokayla tutturdum. Bir süre aynadaki görüntümü izledim, berbat görünüyordum. Beni bakýmsýz görmeye hiç dayanamadýðýný düþündüm. Çok beðendiðin, “kýþkýrtýcý diye tanýmladýðýn kýrmýzý rujumu sürdüm ve üzerimdeki kotu çýkarýp gözlerini kamaþtýran beyaz elbisemi giydim. Kýzýl saçlarýmý açýp taradým, rüzgarýn tadýný çýkarsýnlar diye özgürce omuzlarýma býraktým.
Nereye mi gidiyorum? Sana geliyorum ey sevgili! Daha fazla katlanamayacaðým sensizliðe... Hayata inat, vazgeçeceðim yaþamýmdan. Sensizlikten kurtulmak adýna, seninle bilinmeyen dünyada buluþmak için vazgeçiyorum bu ölü hayattan... Sana geliyorum!