HÜZÜN DUVARI
Çok yorgunum... Yüreðim yorgun... Hayatým her þeyin belirsiz olduðu bir dönemden geçiyor. Ben bu belirsizliklerin içinde yýpranýyor ve doðruyu bulamýyorum. Bulsam da yine ýsrarlarla yanlýþlara yöneliyorum. Ne oluyor bana? Tüm karar verme yetilerimi yitirmiþ gibiyim... Bana yol gösterecek bir ümit ýþýðý da yok etrafýmda... Yani ne ses var, ne soluk... Tek bir yürek bile duymuyor beni. Yalansýz bir dostluk ve aþk yaþamak adýna acýdan kývranmayý bile göze alýyorum almasýna da, yok iþte... Ýçime gizlenmiþ sihirli anahtarý bir bulsam, kapýyý açýp tüm hüzünlerimi serbest býrakacaðým... Ne bilirdim bu hüzün duvarlarýný örerken, güneþli günlerdeki sevinçlerin hüzün duvarlarýndan sýzamayacaðýný... Kendi ellerimle kapatmýþým kendime dünyanýn tüm kapýlarýný...
Hüzün duvarýmý yükselmesini saðlayan üç ayrý insan var. Biri bana çok uzaklardan ulaþtýrdýðý sesiyle sarsýyor, biri duyduðu arzuyla, bir diðeri yalan sevdasýyla...
4000 km öteden bana sesini ve acýsýný ulaþtýran insan onu unutmama bir adým kala her þeyi yeniden hatýrlatýyor. Beraber içilen þaraplar, sýcak sarýlýþlar, mumlar, tütsüler, aþkla bakan gözler geliyor aklýma... Özlüyorum... Hüzün duvarýma bir tuðla daha ekliyorum. Ondan sonra yaptýðým hatalarý, gördüðüm kabuslarý, cehennem gibi geceleri hatýrlayýnca uzaklýðýn üstüne bir o kadar daha uzaklýk koyup ondan ve her þeyden kaçmak istiyorum. O tüm vazgeçiþlerimin adý olmuþken ben bir tek ondan vazgeçemiyorum... Hayatýn bir köþesinde durmuþ, yalnýzlýk duraklarýnda onu bekliyorum boþ bir umutla... Gelse bile bu hüzün duvarýný aþýp da elini tutamam biliyorum, yine de bekliyorum...
Beni yeþil gözlerindeki arzuyla sarsan insandan uzak durmam gerektiðini hissediyorum. Ýçimdeki ses sürekli “Hayatýna girmesine izin verme” diyor. Duvardaki resmine bakarak onu çok istediðimi düþünürken hüzün duvarýma bir deðil beþ tuðla daha ekleniyor... Onu düþünmenin bile hata olduðunu bilmeme raðmen içimdeki þeytan açýk bir kapý býrakýyor bana ulaþmasýna izin vermem için... Gözlerinde “Bekle” diyen ifadeyi her gördüðümde içimi uslanmaz bir heyecan kaplýyor. Benim bakýþlarýmý nasýl yorumluyor bilmiyorum. Onu çok istediðimi ve içimden geçen korkularý okumuþ mudur gözlerimden? Ýçimde bu arzuyu taþýrken ondan uzak durmayý nasýl baþaracaðým? En doðrusu arzularýmý sabah vaktinde yürünen o sessiz sokaklara savurmak, belki o zaman kurtulurum. Peki o yeþil gözler? Ýþte onlardan kurtulmam pek kolay deðil. Peþimi býrakmazlar...
Yalan sevdalý insan ise bana acýnasý bir yalnýzlýðýn ve çaresiz bir tükeniþin þarkýsýný dinletiyor her gece... Söylediði o sevda sözlerinden hiç birisi yüreðimin kapýsýndan geçmiyor, çünkü hepsi yalan... Hayatýn kalesinde ondan daha büyük bir direniþle dikiliyorum... O ise karmaþýk hayatýnýn içinde nereye savrulduðunu bilmeden binlerce gol yiyor. Hüzün duvarýma onun için de bir tuðla ekliyorum... Yalan sevdasýnýn içimi ne kadar acýttýðýnýn farkýnda deðil. Hiçbir zaman da bunu fark edemeyecek...
Hüzün duvarý günden güne yükseliyor iþte böyle... Umutlarým çalýnmýþ, yüreðim yaðmalanmýþ, için için kanýyorum... Karamsarlýklarýn en koyusu dolmuþ odama... Mum ýþýðý yetmiyor aydýnlatmaya... Yanan tütsünün o büyüleyici kokusu yok edemiyor ihanetin keskin kokusunu... Her þeye raðmen yüreðim affetmesini biliyor... Her gece hüzün çöküyor içime, umutsuzca aðlýyorum... Yine de affediyorum bana karþý yapýlan hatalarý, ihanetleri, söylenen yalanlarý, sahte dostluklarý ve yalan sevdalarý... En azýndan hayatýmýn bir köþesinde umut kýrýntýlarý kalsýn diye affediyorum. Affedeyim ki nefretler ve umutsuzluk yüreðimi tüketmesin diyorum. Býrakayým da herkes doðru bildiði yolda ilerlesin. Bu bir umarsýzlýk örneði deðildir, sadece duyarlý bir yüreðin kendini kaybetmemek için gösterdiði çaba ve hayata direniþ hikayesidir.
Ben hüzün duvarlarýnýn arkasýnda kalmaya razýyým, yeter ki nefret ve umutsuzlukla tükenmesin yüreðim....
Pelin KARCI