Odamda mahalli gazeteleri okuyorum. Salondaki sessizliði yabancý sesler bozuyor.Santral memurunun “Müdür Bey yok,müdür yardýmcýsý burada.”sözlerini duyuyorum.Ýþleri varsa benimle
görüþmek durumundalar. Kapým vuruluyor. Sesimi yükselterek:
—Gel! diyorum.Odamýn önünde sesler var.Fakat içeri girmediklerine göre ya dediðimi duymadýlar ya da çekiniyorlar.Tekrar:
—Gel! diye bu defa yüksek sesle davet ediyorum gelenleri. Kapým yavaþça açýlýyor.75–80 yaþlarýnda ak sakallý bir ihtiyar...
—Buyur dede, neden bekliyorsun, gelsene, diyorum .Ýhtiyar içeri giriyor ama arkasýnda biri daha var.Bu,bir çocuk.11-12 yaþlarýnda.Onlara yer gösteriyorum.
Ýhtiyar, nurani yüzlü, eski fakat oldukça temiz giyimli. Çocuk;esmerce,yeþil gözleri çekingen
tavýrlarla etrafý süzüyor. Pantolonunun diz kýsmý küçük yamalýklý.
Ýç hat telefonumdan onlara çay söylüyorum. Hal hatýr soruyorum. Geliþ sebebini öðrenmek istiyorum.Biraz tahmin de yapýyorum kendi kendime.Ýhtiyar benim sormama fýrsat býrakmýyor,
anlatmaya baþlýyor:
—Efendi oðlum, bizim bir derdimiz var.
—Buyur dede, diyorum. O devam ediyor. Araç’ýn merkeze yakýn bir köyündenmiþler.Yanýndaki çocuk torunuymuþ.Ýki yýl önce oðlu kalp yetmezliðinden ölünce, gelini baþka bir adamla evlenmiþ.Ýhtiyar da baþka kimseleri olmadýðýndan hem kendine hem de bu çocuða bakmak zorunda kalmýþ. Komþularý zaman zaman yardým etmiþler ama ne kadar yardým etseler de aç kaldýklarý bile olmuþ.
Çocuk bin bir zorlukla ilkokulu bitirmiþ. Bitirmiþ ama asýl mesele bundan sonra baþlamýþ. Çocuðu ortaokula vermek lazým. Köyde ortaokul olmadýðýndan þehirde okutmak gerek. Ne var ki, ihtiyarýn buna mecali yok. Köyün öðretmeni ona Yetiþtirme Yurdu’nu tavsiye etmiþ. O da çocuðu alýp gelmiþ.

     Bu iþin hemen olamayacaðýný belirterek kendisine bir dilekçe yazýveriyorum. Ne yapacaðýný tek tek anlatýyorum. Teþekkür ederek odamdan ayrýlýyorlar.

…
     Bu konuþmanýn üzerinden üç ay geçmiþ. Bu defa müdür beyin odasýndayým. Ýhtiyar yine çocukla kapýdan içeri giriyor. Yüzünde sevinçli bir ifade var. Dilekçesi iþleme konulmuþ, çocuðun yurda alýnmasý kararlaþtýrýlmýþ. Müdür Bey onlarý oturtuyor.
     — Gözün aydýn dede, diyorum. Gözyaþlarýný tutamýyor.
— Rahmetli babasý bunu hep okutmak isterdi. Fakat ömrü vefa etmedi. Devlet sayesinde, sizlerin sayesinde inþallah okur da rahmetlinin arzusu yerine gelir.
     Dedeyi bizimle öðle yemeði yemeden býrakmýyoruz. Yemekten sonra ayrýlýk vakti geliyor. Dede ve torun vedalaþýyorlar. Bana dönerek:
     — Allah’a ve size emanet, diyor.
     — Sen merak etme, diyorum. Göz yaþlarýný silerek yurdun kapýsýndan çýkýyor. Çocuðu odama götürüyorum. Onunla sohbet ediyoruz. Adýný sorduðumda:
     — Turgay, diyor. Okullarýn kayýt sürelerinin yakýnda dolacaðý aklýma geliyor. Hangi okula gitmek istediðini soruyorum:
     — Ýmam Hatip, diye cevaplýyor kýsaca. Merak ediyorum. O sanki sebebini soracaðýmý tahmin etmiþ gibi:
     — Rahmetli babam benim hep bu okulda okumamý isterdi de… Onun için. Hem kýsa yoldan hayatýmý kazanmak istiyorum.
      Sözleri beni etkiliyor. Babasýnýn yokluðu onu daha þimdiden hayatýn acý gerçeðiyle yüz yüze getirmiþ.
     Öðleden sonra öðretmen arkadaþýn biri onu okula kaydolmaya götürüyor. Ertesi gün Sümerbank’tan elbise alýnacak. Bütün öðrencileri grup grup götürüp orada giydiriyoruz. Sýra Turgay’a geliyor. Üzerindeki eskileri çýkarýp yenileri giyerken sevinç içinde. Elbiseyi giyiyor. Yalnýz ayaðýndaki naylon ayakkabýlar yeni elbisenin altýna yakýþmadý. Ben diðer çocuklarla ilgileniyorum. Bir ara Turgay gözden kayboluyor. Çocuklardan biri bana gelerek;

     — Öðretmenim, yeni gelen arkadaþ aðlýyor, diyor. Onun olduðunu tahmin ediyorum. Etrafýma bakýnýyorum. Onu göremiyorum. Çocuklar olduðu yeri gösteriyorlar. O bir köþeye çömelmiþ, hýçkýra hýçkýra aðlýyor. Ayaða kaldýrýyorum. Saçlarýný, yanaklarýný okþuyorum. Baþýný göðsüme yaslýyorum. Neden aðladýðýný öðrenmeye çalýþýyorum. Söylemek istemiyor. Israr ediyorum:
     — Öðretmenim ben bu elbiseleri hep rüyalarýmda giyerdim. Þimdi çok mutluyum, rüyalarým gerçek oldu, diyor.

     Ben de duygulanýyorum, gözyaþlarýmý zorlukla tutuyorum
…
     Onu ve onun gibi daha nicelerini besleyip-büyüten, okutan, adam eden, devletimizin daha da güçlü olmasý için Allah’a dua ediyorum.


                                                  
24 Kasým 1989/Kastamonu